คือเราเป็นคนที่สนใจหนังสือมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ ชอบเข้าห้องสมุดตลอดเลยตอนอยู่โรงเรียน เมื่อก่อนคือมีห้องสมุดชุมชนแถวบ้านด้วยค่ะ ดีมากๆเรานี่สายยืมเลยค่ะ งบน้อยๆยืมได้เพราะฟรี >< แต่ที่บ้านก็จะบ่นตลอดค่ะ ว่าอ่านหนังสืออะไรไร้สาระ ไม่ใช่หนังสือเรียน หนังสือเรียนเคยอ่านแบบนี้มั้ย (ที่เราอ่านช่วงนั้นคือการ์ตูนเอย นิยายเอยค่ะ) เราก็บอกว่าเราชอบ จนเราท้อค่ะ เขาไม่เคยเข้าใจเลย เลยแอบๆอ่านมาตลอดค่ะ

พอเราโตขึ้น ห้องสมุดชุมชนโดนยุบ บวกกับย้ายไปเรียนมหาลัยด้วย เลยเริ่มใช้เงินเก็บมาซื้อหนังสือค่ะ (แนวเราก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆเลย มีหนังสือจิตวิทยาบ้าง นิยายนี่ไม่ค่อยแล้วและหนักไปทางการ์ตูนมังงะค่ะ) ซึ่งซื้อแต่ละครั้งก็เยอะพอสมควร แล้วเขาก็รู้ค่ะ เพราะเราเริ่มกลับมาอยู่บ้านเรียนออนไลน์ ทีนี้จึงแอบไม่ค่อยได้แล้ว เขาก็บ่นค่ะ ว่าเงินเราไม่เคยเก็บได้เลย เป็นคนสุรุ่ยสุร่ายบ้าง ทำไมไม่อ่านหนังสือที่จำเป็นอย่างหนังสือเรียนบ้างง ใช้เงินกับของอะไรไร้สาระ ถึงขั้นบอกว่าเราคล้ายกับคนติดยา คลั่งเสพติดมากจนเกินไปเลยค่ะ TT ทั้งที่เราก็เรียนโอเคนะคะ ไม่เคยละเลยเลยค่ะ อยู่ในเกรด 3 ตลอดตั้งแต่ใหนแต่ไร แต่พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจกับนิสัยชอบอ่านหนังสือของเราเลยค่ะ บ่อยครั้งหาว่าเพราะมีเรานักเขียนเลยรวย เพราะมีคนโง่ๆแบบเราคอยซื้อเขาตลอด ทั้งที่มันก็ไร้สาระ บอกกรอกหูเราประจำเลยค่ะ

ควรทำยังไงให้เขาเข้าใจดีคะ คือไม่ใช่แค่หนังสือที่เราใช้เงินเก็บนะคะ อย่างอื่นที่เป็นของใช้ส่วนตัวเราก็ช่วยบ้างนะคะ แต่เขาก็ยังบอกตลอดว่าเงินเก็บก็คือเงินที่เขาให้มั้ย มันคือเงินเขาอยู่ดี (ซึ่งก็จริงค่ะ ทำยังไงดีคะ เครียดมากเลย อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง ความชอบเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ TT)
ห้องสมุดในไทยถือว่าน้อยมากๆเลยค่ะ น่าเสียดายมากๆ ถ้ายังยืมได้น่าจะโดนด่าน้อยลงหน่อยเพราะฟรีค่ะ