พอดีเราเลือกเรียนในสายงานที่เรารู้สึกว่าไปต่อไม่ไหวแล้ว สิ่งที่เราชอบคือสายงานที่ทำเกี่ยวกับการถ่ายภาพ ทำสื่อ ตัดต่อ หรือออกแบบ แต่เราไม่รู้จะทำงานอะไรดี พอจบปวช.กราฟิกมา เราเลยมาต่อปวส.สารสนเทศ เพราะอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ เราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับไอที นอกจากการเขียนเว็บ เพราะเราเคยเขียนมาบางช่วงม.ต้น เพราะแข่งทักษะ พอเราเรียนใกล้จะจบเทอม 1 แล้วก็เริ่มรู้สึกแล้วว่า เราไม่เหมาะกับสายงานนี้จริงๆ เราอยากลาออก เราอยากซิ่ว ตอนนั้นเราเครียดมาก แล้วก็ร้องไห้ เราไม่มีกำลังใจที่จะไปเรียน เราทนไม่ไหว จนได้ลองคุยกับแม่
หลังจากที่ได้คุยก็ทะเลาะกันหนักเลย แม่บอกเป็นความผิดเราที่เลือกลงเรียนเอง แต่จริงๆมันก็ถูกอย่างที่แม่พูด เราเป็นคนเลือกลงเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะต้องเรียนหนักมากขึ้น อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นฐานอังกฤษกับคณิตมาบ้าง แต่เราไม่เก่งทั้งสองอย่างเลย ตอนเราเรียนมันก็สนุกดีนะ แต่มันไม่ได้สนุกขนาดนั้น มันกับเริ่มทำให้เราเครียดมากขึ้น รู้สึกไม่มีงานไหนทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เราเลยอยากลาออกแล้วไปเรียนในสิ่งที่เราชอบ อยากให้สิ่งที่เราชอบช่วยเยียวยา ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรแต่ก็อยากเรียน อย่างน้อยก็อาจจะดีกว่าเรียนไอที เราขอแม่ลาออก อยากซิ่ว ระหว่างนี้เราอยากทำงานหาเงินรอเตรียมเข้ามหาลัย แต่แม่ก็ไม่ยอม และก็จบลงที่แม่อยากให้เราได้วุฒิปวส.ก่อน แล้วค่อยไปเรียนใหม่ มันก็จบลงด้วยดี แต่ความรู้สึกเรามันไม่ได้จบลงตามไปด้วย เรายังคงร้องไห้ ยังคงเครียดทุกๆวัน เราท้อทุกๆครั้งที่ไปเรียน หลังๆมานี้เราเริ่มไม่อยากไปเรียน เข้าไม่ทันเรียนบ้าง หรือไม่ไปบ้าง กลับมาบ้านก็มานั่งระบายให้กับแฟนฟังซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แล้วก็ร้องไห้ ปัจจุบันนี้แม่ยังคงคิดว่าสิ่งที่ทำให้เราอยากลาออก เป็นเพราะเราได้เกรดต่ำ กว่าเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเพื่อนคนอื่นได้เกรดสูงกันหมด ไม่เหมือนกับกราฟิกที่เราได้เกรด 4 เกือบทุกเทอม แม่ก็ปลอบใจ บอกเราว่าแม่ไม่ได้คาดหวังไรหรอก แค่เกรดไม่ต่ำกว่า 3.50 ก็โอเคแล้ว เทอมแรกเราเข้าเรียนทุกวิชา ทันทุกวิชาได้ 3.52 เทอม 2 เราเข้าไม่ทัน แถมเข้าไม่ทันเรียนอีก ดูสิว่าจะได้เกรดเท่าไหร่ แต่จริงๆไม่ใช่แบบนั้น เราไม่ได้คาดหวังกับเกรดเยอะเกรดน้อย แต่สิ่งที่อยากทำให้เราลาออกคือ เราไปต่อไม่ได้จริงๆ เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ทางเรา
สรุปแล้ว สายงานที่เราเลือกเรียน เราเป็นคนเลือกเรียนเอง เราผิดเองแต่แรก เราคิดว่าจะผ่านไปได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด มันไม่ใช่ทางเราเลย เราอยากลาออก อยากซิ่วไปเรียนสายงานที่เราชอบ แต่แม่อยากให้เราเรียนให้จบ มันก็โอเคนะ แต่เราไม่มีแรงผลักดันในการเรียนแล้ว เราไม่อยากฝืนที่จะต้องไปเรียน ไหนจะต้องไปฝึกงานอีก เราอยากทำเพื่อแม่ ไหนๆแม่ก็จะให้เราเรียนสายใหม่ แต่เราก็ไม่อยากฝืนตัวเองเหมือนกัน เราตกลงกับแม่ว่าจะเรียนเอาวุฒิให้แม่ แต่ว่าในแต่ละวัน เราก็ยังคงเครียดเหมือนเดิม เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ร้องไห้เหมือนเดิม เราพยายามหาอะไรหลายอย่างทำเพื่อให้ตัวเองดีขึ้น แต่สุดท้ายก่อนจะนอนมันก็ต้องมานึกถึงแล้วร้องไห้อยู่ดี มันรู้สึกแย่มากจริงๆนะ แบบแย่มากจริงๆ...
ไม่ไหวการกับเรียน เครียดจนร้องไห้ นอนไม่หลับ ไม่มีแรงผลักดันที่จะไปเรียน
หลังจากที่ได้คุยก็ทะเลาะกันหนักเลย แม่บอกเป็นความผิดเราที่เลือกลงเรียนเอง แต่จริงๆมันก็ถูกอย่างที่แม่พูด เราเป็นคนเลือกลงเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะต้องเรียนหนักมากขึ้น อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นฐานอังกฤษกับคณิตมาบ้าง แต่เราไม่เก่งทั้งสองอย่างเลย ตอนเราเรียนมันก็สนุกดีนะ แต่มันไม่ได้สนุกขนาดนั้น มันกับเริ่มทำให้เราเครียดมากขึ้น รู้สึกไม่มีงานไหนทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เราเลยอยากลาออกแล้วไปเรียนในสิ่งที่เราชอบ อยากให้สิ่งที่เราชอบช่วยเยียวยา ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรแต่ก็อยากเรียน อย่างน้อยก็อาจจะดีกว่าเรียนไอที เราขอแม่ลาออก อยากซิ่ว ระหว่างนี้เราอยากทำงานหาเงินรอเตรียมเข้ามหาลัย แต่แม่ก็ไม่ยอม และก็จบลงที่แม่อยากให้เราได้วุฒิปวส.ก่อน แล้วค่อยไปเรียนใหม่ มันก็จบลงด้วยดี แต่ความรู้สึกเรามันไม่ได้จบลงตามไปด้วย เรายังคงร้องไห้ ยังคงเครียดทุกๆวัน เราท้อทุกๆครั้งที่ไปเรียน หลังๆมานี้เราเริ่มไม่อยากไปเรียน เข้าไม่ทันเรียนบ้าง หรือไม่ไปบ้าง กลับมาบ้านก็มานั่งระบายให้กับแฟนฟังซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แล้วก็ร้องไห้ ปัจจุบันนี้แม่ยังคงคิดว่าสิ่งที่ทำให้เราอยากลาออก เป็นเพราะเราได้เกรดต่ำ กว่าเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเพื่อนคนอื่นได้เกรดสูงกันหมด ไม่เหมือนกับกราฟิกที่เราได้เกรด 4 เกือบทุกเทอม แม่ก็ปลอบใจ บอกเราว่าแม่ไม่ได้คาดหวังไรหรอก แค่เกรดไม่ต่ำกว่า 3.50 ก็โอเคแล้ว เทอมแรกเราเข้าเรียนทุกวิชา ทันทุกวิชาได้ 3.52 เทอม 2 เราเข้าไม่ทัน แถมเข้าไม่ทันเรียนอีก ดูสิว่าจะได้เกรดเท่าไหร่ แต่จริงๆไม่ใช่แบบนั้น เราไม่ได้คาดหวังกับเกรดเยอะเกรดน้อย แต่สิ่งที่อยากทำให้เราลาออกคือ เราไปต่อไม่ได้จริงๆ เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ทางเรา
สรุปแล้ว สายงานที่เราเลือกเรียน เราเป็นคนเลือกเรียนเอง เราผิดเองแต่แรก เราคิดว่าจะผ่านไปได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด มันไม่ใช่ทางเราเลย เราอยากลาออก อยากซิ่วไปเรียนสายงานที่เราชอบ แต่แม่อยากให้เราเรียนให้จบ มันก็โอเคนะ แต่เราไม่มีแรงผลักดันในการเรียนแล้ว เราไม่อยากฝืนที่จะต้องไปเรียน ไหนจะต้องไปฝึกงานอีก เราอยากทำเพื่อแม่ ไหนๆแม่ก็จะให้เราเรียนสายใหม่ แต่เราก็ไม่อยากฝืนตัวเองเหมือนกัน เราตกลงกับแม่ว่าจะเรียนเอาวุฒิให้แม่ แต่ว่าในแต่ละวัน เราก็ยังคงเครียดเหมือนเดิม เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ร้องไห้เหมือนเดิม เราพยายามหาอะไรหลายอย่างทำเพื่อให้ตัวเองดีขึ้น แต่สุดท้ายก่อนจะนอนมันก็ต้องมานึกถึงแล้วร้องไห้อยู่ดี มันรู้สึกแย่มากจริงๆนะ แบบแย่มากจริงๆ...