เรื่องคือ เมื่อก่อนเราเป็นคนที่สนใจทุกอย่าง ไม่ว่าจะเหตุการณ์ สถานการณ์อะไรก็แล้วแต่ เพื่อนทะเลาะหรืออะไรเราจะเข้าไปช่วย
เคลียร์ แต่ผลสุดท้ายเรากลายเป็นอากาศ หรือเวลาโดนด่าเราเถียงกลับตลอดแต่ก็โดนว่ากลับตลอดว่าเถียง จนพอโตมา เราเริ่มรู้สึกว่างั้นโอเค ฉันจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว จะไม่ยุ่งอะไรอีกแล้ว ตอนนี้เราเป็นคนที่เวลาคนรอบข้างมีเรื่องอะไร เราเฉย เราไม่สน เรารู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องของเรา ทำไมเราต้องเดือนร้อนเพราะเรื่องคนอื่นด้วย เราเฉยทุกอย่างจริงๆแต่ในใจก็แอบห่วงแอบคิดเวลาโดนพ่อแม่บ่น เราเก็บเงียบ พยายามจะเฉยๆกับคำพูด แต่จริงไปเราเก็บทุกรายละเอียด เก็บทุกอย่าง เก็บจนกลัวว่าวันนึงเราจะกลายเป็นคนที่ระเบิดออกมาทุกอย่าง กลัวว่าจากเงียบๆเราจะกลายเป็นคนที่ แม้แต่เราก็จะไม่รู้จักตัวเอง