ปุจฉา : หนีช้างทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้วิ่งซิกแซก
หลังจากห้อมาเต็มเหยียด ผมพลิกตัว ย่อกาย พักหลบหลังถังขยะ ใช้เวลานี้ขยับเชือกรองเท้า ผูกให้แน่นขึ้น
เป็นอย่างที่คิด
มันตามผม !
เมื่อมันเห็นผมที่หลบอยู่ มันสาวเท้าจ้ำตรงเข้ามา ผมจึงต้องออกวิ่ง และมันก็ไล่หลังมาติดๆ
ปุจฉา : หนีงูทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้วิ่งเป็นเส้นตรง
ระยะห่างระหว่างผมกับมันสั้นลงเรื่อยๆ เพราะความเร็วของผมสู้มันไม่ได้ ไม่มีทางที่ผมจะหนีมันพ้น
นอกจากว่า...
ผมวิ่งไปทางระเบียงกั้น กระโจนพรวดข้ามไปในทีเดียว
ได้ผล
มันที่ตามมาหยุดชะงัก ยืนจ้องผม โดยมีราวระเบียงสูงประมาณ 1 เมตร เป็นอุปสรรคคั่นกลาง
"ไม่ไปหาคนอื่นบ้างวะ ตามแต่ชั้นทำไม" ผมตะโกนถามมัน
มันแสยะยิ้ม
"แกทำอะไรกับชั้นไว้ล่ะ แกเป็นคนเริ่มเองนะ"
ใช่ เป็นอย่างที่มันพูด ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะผมเอง ที่มันไล่ล่าผมแบบนี้ก็เพราะผมเอง มันก็แค่จะตอบแทน 'คืน' สิ่งที่ผมมอบให้มัน
แต่ เฮ้ย ผมไม่ยอมรับมัน เข้าใจปะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็แค่ทำตามที่คนทั่วๆไปเขาทำกัน เมื่อโอกาสมันมา ผมก็เลยยื่นมือออกไป
แล้วพอดี มือที่ยื่นออกไป ดันไปโดนมันเข้า มันก็เลยกลายเป็นอย่างนี้ แล้วคนเริ่มจริงๆ ก็ไม่ใช่ผมด้วย มันถูกส่งต่อกันมา
"ไม่จำเป็นต้องจบที่ชั้นนี่หว่า" ผมพยายามเถียง
แต่มันไม่ฟังเสียงผม จับราวระเบียง ปีนข้ามมา
ซึ่งผมไม่อยู่รอมันหรอก เผ่นแน่บ ไม่เหลียวหลัง
ปุจฉา : หนีเสือทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้ปีนขึ้นต้นไม้
ผมรู้จักกับมันมานาน ผมจึงรู้ดีว่าผมหนีมันไม่ได้หรอก ..ในทางราบนะ
เรื่องวิ่งผมอาจจะแพ้ แต่ถ้าเรื่องปีนป่ายล่ะก็
มันอาจจะเป็นเสือดาว แต่ผมคือ พญาวานร
ผมกระโดดข้ามระเบียงเป็นว่าเล่นเมื่อมันใกล้เข้ามา ทำให้มันไม่สามารถเข้าถึงตัวผมได้
ผมวิ่งไปทางกลุ่มคนที่กำลังนั่งเล่นหมากฮฮสกัน ใช้มือเท้าทั้งสี่ กระโดดข้ามโต๊ะ ขณะที่มันต้องวิ่งอ้อมมา
ใครร้องด่าไล่หลังก็ช่างปะไร ไม่โทษมันล่ะ ถ้ามันไม่ตามมา ผมต้องหนีอย่างนี้มั้ย
ผมวิ่งไปหาแนวกระถางต้นไม้ กระโจนพุ่งหลาวข้ามไป ใช้มือยันพื้น ลังกาหน้ากลางอากาศ พลิกตัวเอาขาลงก่อนจะวิ่งต่อไป
ส่วนมันต้องวิ่งอ้อมอีกครั้ง ทำให้ระยะห่างของผมกับมันมากขึ้น
ปุจฉา : หนีฉลามทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้ตะกายขึ้นบนบก
ผมเหลียวมองหาความช่วยเหลือ เห็นแมคซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนนอก ส่วนน้ำ ยืนมองจากมุมสุดไกลนั่น
ผมไม่รอช้า วิ่งเข้าไปหาแมคที่อยู่ใกล้กว่า
เมื่อแมคเห็นผม ที่คิดจะนำความซวยเข้าไปแบ่งปัน ก็ไม่รอช้า ออกวิ่ง ทิ้งฝุ่นตลบไว้ให้ผมดูต่างหน้า
ผมตะโกนบอกไอ้ธง ที่ไล่ตามผมมา
"ไอ้แมคอยู่นั่นไง ไปหามันบ้างสิ"
ไอ้ธงยังคงแสยะยิ้ม
"ชั้นเลือกแกว่ะ ไอ้ป๋อ"
ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่รู้มาปักใจอะไรกับผมนักหนา เรื่องที่แล้วไปแล้ว ลืมไปไม่ได้หรือไง
ปุจฉา : หนีจากเงาทำอย่างไร
วิสัชชนา : ตายซะ เป็นวิญญาณก็ไม่มีเงา
ผมวิ่งตีวงอ้อมสนามบอล มันก็ตามไม่ลดละ ผมวิ่งย้อนกลับไปที่แนวกระถางต้นไม้ แต่ดันมีคนเดินผ่านมาขวางทาง ผมจึงต้องวิ่งหลบไปอีกด้าน
นั่นคือตอนที่มันวิ่งตามมาทัน มือของมันเฉียดหลังผมไปแค่เสี้ยวปลายนิ้ว ก่อนที่ผมจะพลิกตัวตัว 180 องศา คว้าเสาธงเหนี่ยวตัวหมุนหลบมันไปได้
แล้วผมก็วิ่งต่อ เพราะการไล่ล่าของมันยังไม่จบ
ปุจฉา : หนีจากกรรมทำอย่างไร
วิสัชชนา : ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีใครหนีกรรมพ้น มีเพียงไม่ก่อกรรม จึงไม่ต้องหนีมัน
ผมคิดจะวิ่งเข้าไปในฝูงชน เพื่อให้ฝูงชนเป็นตัวช่วยชะลอมัน แต่กลายเป็นว่าผมเองก็ถูกชะลอไปด้วย
ไอ้คนไม่เกี่ยวข้องพวกนี้ นอกจากไม่เป็นประโยชน์แล้วยังเป็นตัวถ่วงซะอีก
กว่าผมจะมุดผ่านออกมาได้ มันก็เข้ามาใกล้ผมเต็มทีแล้ว
'กมฺมุนา วตฺตตี โลโก'
สัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม
ผมวิ่งสุดฝีเท้า แต่กลายเป็นว่า มาจนมุมตรงถังขยะที่เคยหลบอยู่ตอนแรก
มันเดินเข้ามา กางแขนออก ปิดทางหนีของผมสิ้นเชิง
ไม่มีทางที่ผมจะหลบหนีมือคู่นั้นของมันพ้นแน่
ผมหอบด้วยความเหนื่อย แต่มันหายใจแรง และแสยะยิ้มอย่างมีความสุข
'ยาทิสํ วปเต พีชํ ตาทิสํ ลภเต ผลํ'
บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้รับผลเช่นนั้น
มันไม่รีบร้อน เพียงเดินมาหาผมตามสบาย แต่ไม่คลายความระวังป้องกันที่ผมจะหลบหนี
เห็นมันเดินเข้ามาหาผมแบบนั้น จู่ๆผมก็เกิดความรู้สึก ยินดี ทำไมต้องกลัว
การหลบหนีของผมจะสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้
ผมไม่ต้องหนีอีกแล้ว
สิ่งที่ผมทำกับมัน มันกำลังจะมอบคืนมาให้ผม
ผมมองมือของมันยื่นออกมาอย่างเฉยเมย หัวใจที่เต้นแรงของผม สงบลงไปมาก
มันทาบมือลงบนหน้าอกที่ชุ่มเหงื่อของผม
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ระหว่างผมกับมัน พวกเราเข้าใจกันดีทุกอย่าง
มันหลบทาง ให้ผมเดินผ่านมัน
'กลฺยาณการี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ'
ผู้ทำกรรมดีย่อมได้รับผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้รับผลชั่ว
แมค กับ น้ำ เพิ่งจะโผล่หัวมาดูเหตุการณ์ ผมเดินไปหาพวกเขา โดยมีไอ้ธงตามอยู่ห่างๆในระยะ 5 เมตร
แต่ผมไม่หันไปหามันหรอก ผมรู้ว่าไล่มันไม่ทัน
ในช่วงเวลาแค่นี้ น้ำ คือเหยื่อที่จัดการง่ายที่สุด
ขอโทษนะ น้ำ ผมต้องเลือกเธอ เพราะผมไม่อยากจะ 'เป็น' อยู่อย่างนี้ และคาบพักกลางวันกำลังจะหมดลงแล้ว
เมื่อผมเดินไปหา อยากเข้าไปให้ใกล้กว่านี้
แมคก็ร้อง "ป๋อเป็น ป๋อเป็น" แล้ววิ่งนำไปก่อน
ฮึ่ม ไอ้ฉลาดนี่ รู้มากตามเคย
น้ำก็กรี๊ด วิ่งตาม "รอด้วย รอด้วย"
ไอ้ธงก็ตั้งท่าเตรียมวิ่งไปอีกทาง
ส่วนผมก็คำราม วิ่งตาม น้ำ ไป
"จะหนีไปไหน"
...............................................................................................................................................................
..หนี
วิสัชชนา : ให้วิ่งซิกแซก
หลังจากห้อมาเต็มเหยียด ผมพลิกตัว ย่อกาย พักหลบหลังถังขยะ ใช้เวลานี้ขยับเชือกรองเท้า ผูกให้แน่นขึ้น
เป็นอย่างที่คิด
มันตามผม !
เมื่อมันเห็นผมที่หลบอยู่ มันสาวเท้าจ้ำตรงเข้ามา ผมจึงต้องออกวิ่ง และมันก็ไล่หลังมาติดๆ
ปุจฉา : หนีงูทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้วิ่งเป็นเส้นตรง
ระยะห่างระหว่างผมกับมันสั้นลงเรื่อยๆ เพราะความเร็วของผมสู้มันไม่ได้ ไม่มีทางที่ผมจะหนีมันพ้น
นอกจากว่า...
ผมวิ่งไปทางระเบียงกั้น กระโจนพรวดข้ามไปในทีเดียว
ได้ผล
มันที่ตามมาหยุดชะงัก ยืนจ้องผม โดยมีราวระเบียงสูงประมาณ 1 เมตร เป็นอุปสรรคคั่นกลาง
"ไม่ไปหาคนอื่นบ้างวะ ตามแต่ชั้นทำไม" ผมตะโกนถามมัน
มันแสยะยิ้ม
"แกทำอะไรกับชั้นไว้ล่ะ แกเป็นคนเริ่มเองนะ"
ใช่ เป็นอย่างที่มันพูด ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะผมเอง ที่มันไล่ล่าผมแบบนี้ก็เพราะผมเอง มันก็แค่จะตอบแทน 'คืน' สิ่งที่ผมมอบให้มัน
แต่ เฮ้ย ผมไม่ยอมรับมัน เข้าใจปะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็แค่ทำตามที่คนทั่วๆไปเขาทำกัน เมื่อโอกาสมันมา ผมก็เลยยื่นมือออกไป
แล้วพอดี มือที่ยื่นออกไป ดันไปโดนมันเข้า มันก็เลยกลายเป็นอย่างนี้ แล้วคนเริ่มจริงๆ ก็ไม่ใช่ผมด้วย มันถูกส่งต่อกันมา
"ไม่จำเป็นต้องจบที่ชั้นนี่หว่า" ผมพยายามเถียง
แต่มันไม่ฟังเสียงผม จับราวระเบียง ปีนข้ามมา
ซึ่งผมไม่อยู่รอมันหรอก เผ่นแน่บ ไม่เหลียวหลัง
ปุจฉา : หนีเสือทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้ปีนขึ้นต้นไม้
ผมรู้จักกับมันมานาน ผมจึงรู้ดีว่าผมหนีมันไม่ได้หรอก ..ในทางราบนะ
เรื่องวิ่งผมอาจจะแพ้ แต่ถ้าเรื่องปีนป่ายล่ะก็
มันอาจจะเป็นเสือดาว แต่ผมคือ พญาวานร
ผมกระโดดข้ามระเบียงเป็นว่าเล่นเมื่อมันใกล้เข้ามา ทำให้มันไม่สามารถเข้าถึงตัวผมได้
ผมวิ่งไปทางกลุ่มคนที่กำลังนั่งเล่นหมากฮฮสกัน ใช้มือเท้าทั้งสี่ กระโดดข้ามโต๊ะ ขณะที่มันต้องวิ่งอ้อมมา
ใครร้องด่าไล่หลังก็ช่างปะไร ไม่โทษมันล่ะ ถ้ามันไม่ตามมา ผมต้องหนีอย่างนี้มั้ย
ผมวิ่งไปหาแนวกระถางต้นไม้ กระโจนพุ่งหลาวข้ามไป ใช้มือยันพื้น ลังกาหน้ากลางอากาศ พลิกตัวเอาขาลงก่อนจะวิ่งต่อไป
ส่วนมันต้องวิ่งอ้อมอีกครั้ง ทำให้ระยะห่างของผมกับมันมากขึ้น
ปุจฉา : หนีฉลามทำอย่างไร
วิสัชชนา : ให้ตะกายขึ้นบนบก
ผมเหลียวมองหาความช่วยเหลือ เห็นแมคซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนนอก ส่วนน้ำ ยืนมองจากมุมสุดไกลนั่น
ผมไม่รอช้า วิ่งเข้าไปหาแมคที่อยู่ใกล้กว่า
เมื่อแมคเห็นผม ที่คิดจะนำความซวยเข้าไปแบ่งปัน ก็ไม่รอช้า ออกวิ่ง ทิ้งฝุ่นตลบไว้ให้ผมดูต่างหน้า
ผมตะโกนบอกไอ้ธง ที่ไล่ตามผมมา
"ไอ้แมคอยู่นั่นไง ไปหามันบ้างสิ"
ไอ้ธงยังคงแสยะยิ้ม
"ชั้นเลือกแกว่ะ ไอ้ป๋อ"
ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่รู้มาปักใจอะไรกับผมนักหนา เรื่องที่แล้วไปแล้ว ลืมไปไม่ได้หรือไง
ปุจฉา : หนีจากเงาทำอย่างไร
วิสัชชนา : ตายซะ เป็นวิญญาณก็ไม่มีเงา
ผมวิ่งตีวงอ้อมสนามบอล มันก็ตามไม่ลดละ ผมวิ่งย้อนกลับไปที่แนวกระถางต้นไม้ แต่ดันมีคนเดินผ่านมาขวางทาง ผมจึงต้องวิ่งหลบไปอีกด้าน
นั่นคือตอนที่มันวิ่งตามมาทัน มือของมันเฉียดหลังผมไปแค่เสี้ยวปลายนิ้ว ก่อนที่ผมจะพลิกตัวตัว 180 องศา คว้าเสาธงเหนี่ยวตัวหมุนหลบมันไปได้
แล้วผมก็วิ่งต่อ เพราะการไล่ล่าของมันยังไม่จบ
ปุจฉา : หนีจากกรรมทำอย่างไร
วิสัชชนา : ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีใครหนีกรรมพ้น มีเพียงไม่ก่อกรรม จึงไม่ต้องหนีมัน
ผมคิดจะวิ่งเข้าไปในฝูงชน เพื่อให้ฝูงชนเป็นตัวช่วยชะลอมัน แต่กลายเป็นว่าผมเองก็ถูกชะลอไปด้วย
ไอ้คนไม่เกี่ยวข้องพวกนี้ นอกจากไม่เป็นประโยชน์แล้วยังเป็นตัวถ่วงซะอีก
กว่าผมจะมุดผ่านออกมาได้ มันก็เข้ามาใกล้ผมเต็มทีแล้ว
'กมฺมุนา วตฺตตี โลโก'
สัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม
ผมวิ่งสุดฝีเท้า แต่กลายเป็นว่า มาจนมุมตรงถังขยะที่เคยหลบอยู่ตอนแรก
มันเดินเข้ามา กางแขนออก ปิดทางหนีของผมสิ้นเชิง
ไม่มีทางที่ผมจะหลบหนีมือคู่นั้นของมันพ้นแน่
ผมหอบด้วยความเหนื่อย แต่มันหายใจแรง และแสยะยิ้มอย่างมีความสุข
'ยาทิสํ วปเต พีชํ ตาทิสํ ลภเต ผลํ'
บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้รับผลเช่นนั้น
มันไม่รีบร้อน เพียงเดินมาหาผมตามสบาย แต่ไม่คลายความระวังป้องกันที่ผมจะหลบหนี
เห็นมันเดินเข้ามาหาผมแบบนั้น จู่ๆผมก็เกิดความรู้สึก ยินดี ทำไมต้องกลัว
การหลบหนีของผมจะสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้
ผมไม่ต้องหนีอีกแล้ว
สิ่งที่ผมทำกับมัน มันกำลังจะมอบคืนมาให้ผม
ผมมองมือของมันยื่นออกมาอย่างเฉยเมย หัวใจที่เต้นแรงของผม สงบลงไปมาก
มันทาบมือลงบนหน้าอกที่ชุ่มเหงื่อของผม
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ระหว่างผมกับมัน พวกเราเข้าใจกันดีทุกอย่าง
มันหลบทาง ให้ผมเดินผ่านมัน
'กลฺยาณการี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ'
ผู้ทำกรรมดีย่อมได้รับผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้รับผลชั่ว
แมค กับ น้ำ เพิ่งจะโผล่หัวมาดูเหตุการณ์ ผมเดินไปหาพวกเขา โดยมีไอ้ธงตามอยู่ห่างๆในระยะ 5 เมตร
แต่ผมไม่หันไปหามันหรอก ผมรู้ว่าไล่มันไม่ทัน
ในช่วงเวลาแค่นี้ น้ำ คือเหยื่อที่จัดการง่ายที่สุด
ขอโทษนะ น้ำ ผมต้องเลือกเธอ เพราะผมไม่อยากจะ 'เป็น' อยู่อย่างนี้ และคาบพักกลางวันกำลังจะหมดลงแล้ว
เมื่อผมเดินไปหา อยากเข้าไปให้ใกล้กว่านี้
แมคก็ร้อง "ป๋อเป็น ป๋อเป็น" แล้ววิ่งนำไปก่อน
ฮึ่ม ไอ้ฉลาดนี่ รู้มากตามเคย
น้ำก็กรี๊ด วิ่งตาม "รอด้วย รอด้วย"
ไอ้ธงก็ตั้งท่าเตรียมวิ่งไปอีกทาง
ส่วนผมก็คำราม วิ่งตาม น้ำ ไป
"จะหนีไปไหน"
...............................................................................................................................................................