ย้อนไปสมัยตอนเราอยู่ม.1 มีพี่คนนึงตามจีบเรา เเต่ความที่ตอนนั้นเรายังเด็กไง รักคืออะไรไม่รู้  ตอนนั้นเรายังตัดม้าเต่อ กระโปรงยาวเท่าข้อตูม นมยังไม่ขึ้นเลยมั้ง
ความรักคืออะไรอีนี่ไม่รู้จักหรอกตอนนั้น  เเต่อีพี่คนที่มาจีบหน้าจะอายุ 19-20เเล้วเเหล่ะ. คือพี่เเกเป็นคนบ้านไกล้เรือนเคียงเราเอง ตอนที่เเกตามจีบหรือมาหาเราคือเราต้องรีบวิ่งหนี
กันอลหม่านกันเลยทีเดียว สีหน้าพี่เเกเหมือนโรคจิตอะยิ่งตอนตามตื้อเรายิ่งต้องเขามากอดมาหยอดคำหวานเเบบอิหยังว่ะ!!  ณ เวลานั้น.วันใหนที่ไม่เจอพี่แกคือเราสบายใจม๊าก กกกกกก.
อย่าได้พบเจอกันเลย. ชาตินี้ไม่คิดอยากได้ผู้ชายอย่างอีพี่นี่แน่นอน.  เเต่พอถึงวันที่พี่เขาต้องไปทำงานที่อื่นก็รู้สึกโหวงเเปลกๆ แต่เเค่เหมือนขาดอะไรไปสักอย่างน่ะ ไม่ได้รู้สึกหลงรักอะไรทั้งนั้น
จากความไกลกันครั้งนั้นเราก็ลืมพี่เเกไปเลย จนเราเรียนจบปวช. เเล้วมาทำงานที่สระบุรี (จะท้าวความก่อนว่าเราเป็นpr ร้านเหล้าน่ะเดินสายลงงานทั่วประเทศก็ว่าได้)
แล้วก็บังเอิ๊ญญ. ไปเจอพี่เเกที่ปราจีน  พี่เเกมาเล่นเบสให้ร้านที่เราไปลงpr. เชื่อใหมไม่ได้เจอพี่เเกหน้าจะราวๆ10ปีกว่าๆเห็นจะได้  เเต่เห็นพี่เเกเเว๊บเเรกเท่านั้นแหล่ะ เห๊ย!อีพี่ของเรานี่หว่า
ตอนนั้นดีกรีลงคอบอกกับเจอโจทย์เก่าอย่างอีพี่เเล้วอยากเดินไปหน้าเวที  เเล้วร้องเพลงความคิดถึงงงงงง  กำลังเดินทางงง  555555(อยู่ดีๆก็คิดถึงว่ะ)เเต่เเบบกฏที่ร้านห้ามเจ๊อะเเจ๊ะกับนักร้องนักดนตรีเลยทำได้เเค่ยิ้มเเบบสยองส่งให้หนี่งที55555
จากนั้นเป็นต้นมาถ้าวงพี่เเกมาเล่นที่ร้านเราจะเเว๊บไปหน้าร้านไปส่งยิ้มให้เเกทุกวัน. จุดพีคมันอยู่ที่มันกลับตาละปัดเว้ยเห้ย.พี่เเกไม่เเม้เเต่จะทักอีนี่เลยทำเป็นอีนี่เป็นอากาศทาศไปเลย.
ฮั่นเเน่..ใครอยากรู้ความเคลื่อนใหวเด่วมาเล่าใหม่ตอนเย็นน๊ะค๊ะ. 
ปล.พิมผิดกะอย่าว่ากันเด้อพอดีตกวิชาภาษาไทย  วิชาอื่นๆก็ตก555555