กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีครอบครัวหมี พ่อแม่ลูก อาศัยอยู่ในป่าลึก แม่หมีมีนิสัยจู้จี้ขี้บ่น บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำให้ลูกหมีรู้สึกรำคาญ จึงอยาก..หนี..ออกจากบ้าน
 
                 ลูกหมีตัดสินใจหนีตอนที่พ่อกับแม่หมีหลับแล้ว เพราะ นอนหลับไม่รู้ นอนคู้ไม่เห็น โดย เข้าตามตรอก ออกทางประตู ลูกหมีเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย จนได้มาพบกับ วัวแก่กินหญ้าอ่อน จึงถามไปว่า
 
                 “ข้าหนีออกจากบ้านมา ขอไปอยู่ด้วยได้ไหม” ลูกหมี ปากว่าตาขยิบ เพราะยุงมากัดตาพอดี
 
                 วัวแก่ไม่ตอบ พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง ไม่อยากให้ลูกหมีไปอยู่ด้วย
               
                 ลูกหมีรู้ทันว่าวัวแก่ไม่อยากให้ตนไปอยู่ด้วย อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ จึงเดินจากวัวแก่มา
 
                 ลูกหมีเดินต่อไปเห็น เสือติดจั่น จึงรู้สึกสงสาร เสือสิ้นลาย อยากจะเข้าไปช่วย
 
                 “ท่านติดกับดักอยู่ ให้ข้าช่วยไหม” ลูกหมีทำ ใจดีสู้เสือ
 
                 เสือแก่ดีใจที่ลูกหมีเป็น พระเอกขี่ม้าขาว มาช่วย จึงขอให้ลูกหมีเป็นลูก และชวนไป เหยียบถ้ำเสือ
 
                 ลูกหมีตอบตกลง แต่อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ก็ต้องหนีออกมา เพราะเสือดุ เลี้ยงลูกแบบ รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี 
 
                 ลูกหมี หนีเสือปะจระเข้ มาเจอ จระเข้ขวางคลอง จระเข้แก่ลืมวิธีว่ายน้ำ ลูกหมีจึง สอนจระเข้ว่ายน้ำ เข้าฝั่ง
 
                 จระเข้แก่ ดีใจดั่งได้แก้ว ที่ลูกหมีมาช่วย จึงขอให้ลูกหมีเป็นลูกและชวนไปอยู่ด้วย แม้ว่าจะ ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ก็ตาม
 
                 ลูกหมีตอบตกลง แต่อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ก็ต้องหนีออกมา เพราะ จระเข้ฟาดหาง ลูกหมีบ่อย ๆ เวลาไม่พอใจ
 
                 การหนีออกจากบ้านครั้งนี้ ทำให้ลูกหมีได้เป็น ลูกเสือลูกจระเข้ แต่ เลือดข้นกว่าน้ำ กลับไปหาผู้บังเกิดเกล้าดีกว่า
 
                 คิดได้ดังนั้น ลูกหมีจึงเดินทางกลับบ้านไปหาพ่อแม่
 
                 ขณะกำลังเดินอยู่ก็เจอ ไก่แก่แม่ปลาช่อน กำลัง ตกกระไดพลอยโจน เนื่องจาก ไก่ได้พลอย ไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่ได้ แต่ลูกหมีเห็นว่าสวยดี จึงบอกแม่ไก่ว่า
 
                 “ขอพลอยกลับไปฝากแม่ได้ไหม” แม่ไก่คิดว่าเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ จึงให้ไป
 
                 ลูกหมีเดินทางต่อไป ใกล้จะถึงบ้านแล้ว แต่ก็มาพบกับ หมาในรางหญ้า ที่ พบไม้งามเมื่อขวานบิ่น ลูกหมีคิดว่าหมาคงไม่ใช้ขวานแล้วเพราะขวานบิ่นตัดต้นไม้ไม่ได้ แต่พ่อของตนสามารถซ่อมได้ จึงถามหมาว่า
 
                 “ขอขวานกลับไปฝากพ่อได้ไหม” หมาหวงก้าง แม้ไม่ใช้ขวานบิ่น แต่ก็ไม่ยอมมอบให้ลูกหมี
 
                 ลูกหมีเดินต่อไปอย่าง หมดอะไรตายอยาก เสียใจร้องไห้ น้ำตาเช็ดหัวเข่า เพราะไม่มีของไปฝากพ่อ แต่ปาฏิหาริย์มีจริง ลูกหมีเจอ กิ่งทองใบหยก และ หัวแก้วหัวแหวน ตกอยู่บนพื้น ลูกหมี ชุบมือเปิบ เก็บของทั้งหมดกลับบ้าน
 
                 ลูกหมีกลับมาถึงบ้าน ดีใจมีของมากมายมาฝากพ่อแม่ เคาะประตูเรียก แต่ไม่มีใครออกมา ที่แท้ ผัวหาบ เมียคอน พ่อกับแม่ออกไปทำงานข้างนอกนั่นเอง ลูกหมีไม่รู้ คิดว่าพ่อแม่หนีไปแล้ว ก้มหน้าหลับตา เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น
 
                 “ลูกหมี ๆ กลับมาแล้ว” เสียงของพ่อกับแม่หมีร้องขึ้นด้วยความดีใจ 
 
                 ลูกหมี ลืมตาอ้าปาก เงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง น้ำตาเป็นเผาเต่า ไหลพรากออกมาด้วยความดีใจเป็นที่สุด
 
                 ลูกหมีเข้าสวมกอดพ่อกับแม่ พร้อมมอบของฝากและสัญญาว่าจะไม่..หนี..ออกจากบ้านอีกต่อไป เพราะพวกท่านคือ พระในบ้าน คือคนที่รักเราที่สุด และเราควรดูแลท่านให้ดีที่สุดนั่นเอง