เราไม่ใช่คนสวยหรือหลงตัวเองนะคะ. สิ่งที่เกิดขึ้น เราก็สงสัยว่าเพราะเราพูดอะไรหรอ หรือเขาผิดปกติ

        เรื่องคือ ญาติผู้ใหญ่ที่มีบุญคุณกับบ้านเราคนนึง แนะนำผู้ชายให้ เขาก็เป็นคนดี ซื่อๆ บุคลิกดี การงานดี อายุน้อยกว่าเรา 4 ปี ญาติเห็นว่าเราอายุเยอะยังโสดเลยปรารถนาดี พามาแนะนำ เขาก็ให้เบอร์เราไป
          หลังจากนั้นฝ่ายชายก็โทรหาเราทุกวัน ตื่นนอน ก่อน-หลังกินอาหารทุกมื้อ หลังเลิกงาน ก่อนนอน เราก็เกรงใจนะคะ ก็รับแล้วคุย คือถามคำตอบคำค่ะ  
           คุยกัน 2 เดือนกว่าๆ ฝ่ายชายถามเราว่าพร้อมจะแต่งงานยัง ที่บ้านเขาพร้อมทุกอย่างแล้ว บอกครอบครัวไว้แล้ว ทุกคนดีใจ อยากอุ้มหลาน เราก็อึ้งนะคะ เพราะที่ผ่านมาเราเหนื่อยใจ อึดอัดใจ มาตลอดทุกวัน รำคาญนั่นแหล่ะค่ะ แต่ไม่รู้จะพูดยังไง เกรงใจผู้ใหญ่มากๆ. ได้แต่พูดว่ายังไม่รู้จักกันดีเลย ยังไม่รู้สึกรักอะไรกันขนาดนั้นนะ พยายามถนอมน้ำใจค่ะ (ไม่รู้ดูถนอมมั้ย 555) แล้วชายก็บอกว่ารอได้ เขาทำเหมือนคนคลั่งรัก ไม่รู้หลงอะไรในตัวเรา ทั้งที่เราไม่เคยพูดให้ความหวัง คิดว่ารู้จักกันถามตอบ ไม่ได้หยอดมุกหรือจีบเลยค่ะ.แต่เขาคิดไปไกลมาก คบก็ไม่ได้คบ. ตอนนี้เขาบอกคนอื่นว่าเป็นแฟนกันค่ะ. เราหงุดหงิดมาก  แต่ขนาดรับสายช้า. หรือไม่รับ. เขาก็พูดกับผู้ใหญ่แบบเสียใจมาก โพสเวิ่นเว้อในเฟส ทั้งที่เรายังไม่รู้เลยว่าเราผิดอะไร. แต่เขาไม่ใช่ทำนองขี้ฟ้องนะคะ. เขาก็เคารพเรา ให้เกียรติเราแบบสุภาพ. แค่ดูขี้แย อ่อนไหว มโนเก่ง รุกแรง คิดเองมากเกินไปค่ะ ดูเพ้อรัก คลั่งไคล้ จนเราอึดอัดมากๆ บางวันทำงานมาเหนื่อยๆก็อยากพักคนเดียวยาวๆเงียบๆ ก็ต้องรับสาย เพราะเคยไม่รับ แล้วเขาก็ถามที่บ้านว่าเป็นไรมั้ย ที่บ้านก็โทตื้อเรา  เราอารมณ์เสียมากค่ะ หลายครั้งก็พูดห้วนๆกับเขานะคะ แต่เขาก็บอกว่าถ้าอารมดีค่อยกันก็ได้ไรงี้ เห้อ
      
       ช่วยคิดหน่อยค่ะ พยายามหาโอกาศพูดตรงๆแล้ว แต่เขาก็ดูจัดแจงวางแผนไปหมด. เราเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนะคะ. เราแปลกใจที่มีคนมารักขนาดนี้. แต่เสียดายที่เรารักไม่ลงจริงๆค่ะ. ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ เจ้ากี้เจ้าการตั้งแต่แรกแบบนี้ เรารับไม่ไหวจริงๆค่ะ