เคยบ้าเล่นบาส สมัยตอน มัธยมปลาย พอเข้ามหาลัยก็ห่างเหินไป แล้วก็เล่นบ้างไม่เล่นบ้าง แต่ใจจริงอยากเล่นมาตลอด แต่แถวบ้านไม่มีเพื่อนเล่น

จนย้ายบ้านมา สมุทรปราการ ก็เจอคนเล่นบาสในหมู่บ้านก็เลยได้เล่นอีก แต่แล้ว ก็บาดเจ็บเข่าบิด ก็เลยพักไป กลับมาอีกที คนเล่นบาสหาย กลายเป็นคนมาเตะบอลแทน ก็เลยต้องเปลี่ยนมาเตะบอล

ก็ไม่ได้จับบาสเลย มาน่าจะ เกือบยี่สิบปีได้ แต่ก็ออกกำลังกายตลอด ทั้งฟิตเนส เตะบอล และตอนนี้ก็ปั่นจักรยาน

แล้วคราวนี้ไปบ้านแฟนที่เชียงราย ปรากฎว่า สวนสาธารณะ มีสนามบาสและมีคนเล่นด้วย กลับมา กทม เลยตัดสินใจซื้อรองเท้าบาส กับลูกบาส พอขึ้นไปเชียงรายตอนปีใหม่ ก็ไปสนามบาสเลย กะลองซ้อมเบาๆก่อน เพราะห่างไปนาน

ไปถึงก็มีเจ้าถิ่นซ้อมอยู่แล้ว ก็เลยไปลองซู้ต เลย์อัพกับเขาด้วย พอเจ้าถิ่นมากันเยอะๆ เขาเลยชวนเล่นทีมด้วยเลย ก็เล่น เต็มสนาม ข้างละ 5 คน

ตอนแรกก็กลัวว่าจะไปถ่วงเขาเหมือนกัน แต่พอเล่นจริง ปรากฎว่าเล่นได้แฮะ แต่ความแม่นจากการซู้ต หายไปพอสมควร แต่พื้นฐานการส่ง การเลี้ยงลูก ยังอยู่ครบ เหมือนกับว่า เพิ่งห่างไปไม่นาน พออีกวันมาเล่น เล่นครึ่งสนาม ข้างละ 3 คน ก็เล่นได้ เหมือนกับว่าไม่ได้ห่างบาสมานานเลย แถมคนเล่นด้วย ก็เด็ก มัธยมปลายกับระดับมหาลัยด้วย เล่นแล้วนึกถึงตัวเองสมัยเล่นบาสมัธยมปลายดี

ยังสงสัยเหมือนกัน ว่าห่างบาสมานานมากๆขนาดนี้ ทำไมความรู้สึกในการเล่นมันยังอยู่ครบ ไม่หายไปไหนเลย