ตามนี้เลยครับ
รู้สึกว่าผมไม่อยากมีครอบครัวอะไรทั้งนั้นมันเป็นเพราะว่าตั้งเเต่เด็กผมกับพ่อมีกัน2คนจนผมขึ้นอนุบาล2พ่อเเต่งงานใหม่คือเเม่เลี้ยงเเต่ต้องบอกก่อนว่าตอนเด็กมากพอจำความลางๆผมกับพ่ออยู่กัน2คนในเเฟลตวันที่ผมจำได้ดีว่าตอนเด็กผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลยเพราะพ่อไม่ปล่อยผมออกไปเล่นจนวันนึงผมเห็นพ่อเล่นคอมซึ่งตอนเด็กผมไม่รู้เลยไปดูใกล้ๆพ่อกับพลักผมล้มเเล้วสว่านที่วางอยู่กับพื้นก็โดนขาผมจนเป็นเเผลเป็นมันทำให้มันจำความได้ดีผมร้องไห้นานมากเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดเลือดตัวเองจนเขามาโอ๋ซึ่งตอนเด็กนั้นผมคิดว่าเขารักผมเเต่ตอนปัจุบันผมคิดใหม่ เพราะอะไรหลายอย่าง พอผ่านมาตอนผมอนุบาล2อย่างที่ผมเล่าไปตอนเเรกสไตน์รักเด็ก เเต่ในตอนอนุบาล2 เวลาเดียวกันพ่อพาผมไปโรงพยามเด็กซึ่ง...ผมอยู่ไม่นิ่งตอนนุบาล2 หมอวิฉันว่าผมเป็นสาธิสั้น ผมต้องกินยา ในตอนเด็กผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะในวัยเด็กอะไรก็ได้เพราะไม่รู้ความเพราะตามอายุพอขึ้นตอนประถม พ่อเอาผมเข้าห้องเด็กพิเศษ(ห้องเด็กพัฒนาการช้า)เเต่ในรรผมห้องเด็กพิเศษคือไม่เต็มตามตรงเลย เเต่ในตอนเด็กยังไงก็ได้เพราะไม่รู้ความพอผ่านไปจนถึงป3 ครูที่สอน
ห้องพิเศษห้องผมเขามองว่าผมปกติเลยให้ผมขึ้นป.4ห้องปกติ เเต่พ่อก็ยังพาไปรพ เด็กเหมือนเดิม เเถมผมต้องกินยาเพิ่ม เช้า กลาง วัน เย็น เป็นปกติ เเต่ที่เพิ่มคือตอนดึก เพราะตอนดึกผมจะเป็นนอนไม่หลับพ่อเลยตัดปัญหาให้ผมกินยาเเทน ซึ่งยาที่กินมาพอผมกินจะรู้สึกหนักหัวทำให้ผมอยู่นิ่งเเล้วทิ้งไอเเพทให้ผมเครื่องนึงให้ผมเล่นเกม เออผมลืมบอกพาอทำเเบบนี้กับผมตั้งเเต่ป.1-ป.2จนเรื่อยมา เเต่เขาจะบังคับให้ผมอ่านหนังสือ ซึ่งจะให้อ่านหนังสือ1-2ชม ละจะให้ผมเล่นเเท็บเล็ต เเต่พ่อไม่เคยมาอ่านกับผมเลยสักครั้งวันๆนั่งหน้าคอมเเต่ก็พอมีโมเม้นให้ผมอ่านจำละมาตอบกับพ่อเเต่เขาดูในหนังสือผมตอบผิดคือไปอ่านใหม่เรื่อยๆวนไปเรื่อยเเบบนี้บ่อยมาก จนผมเเอบเล่นเเทบเล็ทเองโดยไม่อ่านหนังสือละก็มาว่าผมว่าทำไม่อ่านหนังสือละทะเลาะ เรื่อยๆมาหลายปีผมเลยสงสัยว่าตอนเด็กทำไมตอนเด็กถึงเลี้ยงผมเเบบนี้โยนเเทบเล็ทให้ผมตอนเด็กละให้ผมกินยาทีมันรู้สึกกดประสาททำให้มีสามาธิการการเล่นเกมพอผ่านมาก็เริ่มทะเลาะหนักขึ้นหนักขึ้นเรื่องเเรกผ่านไปพอผ่านมาป.4-ป.5ผมเริ่มขโมยตัง รู้ไหมเหตุผลทำไมผมถึงขโมย (ต้องบอกก่อนว่าผมผิดเหมือนกันเเต่เหตุผลมันก็มี) เวลาผมอยากได้อะไรจะขอพ่อเเต่พ่อบอกว่าต้องสอบได้เกรดเฉลี่ยนี้นะถึงจะซื้อให้ ซึ่งมันไม่ยากเเต่ผมเรียนไม่เก่งเรียนได้เเต่เเค่เกรดไม่ดีละผมก็ไม่เคยของที่ผมอยากได้ตอนเด็กเลยสักอย่าง พิมพ์เเล้วน้ำตาไหลวะ55555 ผมจึงขโมยตังไปซื้อสิ่งที่ผมชอบเเบบไร้สาระอันละ10-20
ขนมน้ำนมของเล่นเอย ตอนประถมผมได้ค่าขนม10-20 พอเลิกเรียนผมก็ไม่มีเเต่ต้องขอพ่อตอนเด็กตอนเย็นผมขอได้นะเวลาผมขอพ่อพ่อจะทำเหมือนไม่พอใจเเต่เขาก็ให้เเต่ความรู้สึกผมกลัวเพราะที่ผ่านอะไรหลายอย่างผมเลยไม่กล้าขอเลยเลือกขโมยมันมี
เเบบนี้บ่อยเขาเลยตัดปัญหาซื้อกล้องวงจรมาติดเวลาผมขโมยเขาก็รู้เขาก็ลงโทษผมตีบ้างตบหน้ากระทืบบ้างจนเรื่อยมาเออผมลืมเล่าว่าตอนอนุบาลผมเเอบเอาเเหวนทองเเม่ออกมาใส่3วงไปรรอนุบาลละผมโดนครูอนุบาลยึดไปละมันไม่คืนผมพ่อจับได้เลยไปรรถามครูอนุบาลครูตอบว่าไม่มีพ่อตบหน้าผมอย่างเเรงต่อหน้าครูซึ่งเขาชื่อครูผมโครตเสียใจตอนนั้น โอ๊ยผมพิมพ์ไปร้องให้ไปจริงวะ
ไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยนะเนี่ย55555 พอผ่านมาจนถึงประถมนึงผมมีมีช่วงวัยที่เล่นใต้เเฟลตเพราะผมชอบเล่นตอนเย็นท่าผมเล่นเกินเวลาพ่อจะเดินมาเเบบหน้าบึ่ง บางทีก็เตะตูดเเรงนิดหน่อยเวลาเล่นบางทีก็ดึงเเขนขึ้นละเหวี่ยงเเบบลอยใส่ที่นอนติดกำเเพง เเต่ส่วนมากจะโดนมำเเรงๆเเบบอะไรวะเเค่เล่นทำไมต้องขนาดนั่น พอผมจบป.6เทอมสุดท้าย ผมอยากได้อะไรสักอย่างผมบอกพ่อว่าท่าผมสอบได้เกรดดีพ่อซื้อให้ผมนะพ่อตกลงพอผ่านไปก็ติดเล่นบ้างไรบ้างจนสอบจนเกรดออกผมได้ที่2ของห้อง! ผมได้เกรดเฉลี่ย3.อะไรไม่รู้ผมรีบเอาเกรดไปให้พ่อดูพร้อมกับความดีใจที่รอพ่อเลิกงานผมมีป้าคนนึงที่เขารู้จักกับเเม่เขาขายอาหารตามสั่งผมอวดเขาด้วยความดีใจเอ้อเเต่ผมต้องบอกก่อนว่าตอนผมขึ้นป.4ผมโดนเหยีดโดนมองว่าเป็นเด็กปัญญาอ่อนผมไม่ค่อยมีเพื่อนไม่ค่อยกล้าเข้าหาเพื่อนใหม่เพราะกลัวว่าเพื่อนที่รู้จักเราไปบอกเพื่อนใหม่ละเพื่อนใหม่ก็จะเกลียดเราตามจนเป็นปมจนถึงตอนนี้เเต่ตอนเด็กไม่อะไรขนาดนั้นอะมาต่อนะพอพ่อกลับมาผมเอาเกรดให้พ่อดูพ่อมองเฉยๆละบอกว่ามีเกรด1ตัวนึงไม่ให้นะไม่ได้ตกลงกันไว้ผมฝัน
สหลายเลยในตอนนั้นผมเศร้าหมองบ้างเเบบทำไมทำเเบบนี้อะ พอผ่านไปผมขึ้นม.1 ผมเข้ารร ผมพยามหา รร ที่มันไกลจากเพื่อนเก่าเพราะไม่อยากให้รู้ว่าผมเคยอยู่เด็กพิเศษผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่เเต่ผมสอบไม่ติดผมเลยต้องมาเรียน รรที่เพื่อนเก่ารู้ว่าผมเป็นอะไรละปากคือเเบบดีมากบอกทุกอย่างตอนม.1ผมโดนเเกล้งโดนต่อยจมูกเลือดไหล พ่อว่าผมเเทนละบอกต่อหน้าเพื่อนผม ผม ไปรพ ละต้องกินยาผมโครตฝันสหลาย เพื่อนในห้องก็เริ่มเปลี่ยนไปเเต่ตอนเเรกเพื่อนในห้องก็มีคนนึงอยู่เเล้วว่าผมเป็นอะไรม.ต้นผมโดนใช้เป็นเบ้ ทนมา3ปี เพราะมีปมไม่มีเพื่อนคบ ซึ่งตอนนั้นผมทะเลาะกับพ่อละเเม่ก็ช่วยพ่อ ผมพูดเลยว่าพ่อไม่สมควรเป็นพ่อผมหลอกเพราะก็สมควรพูดจริงเขาไม่คิดถึงอนาคตลูกเลยว่าลูกจะอยู่ในสังคมที่อยู่รรยังไง ตั้งเเต่ม.ต้นจนจบผมไม่มีเพื่อนเเบบจริงๆเลยสักคนมาเพื่อนผลประโยนช์ละจากไปมองเป็นตัวประหลาดจนตอนม.3ผมต่อยกับพ่อตัวเองเพราะผมเล่นเกมดึก เเบบเเอบเล่นเกมจนผมพึมพำของผมพ่อลูกมากระทืบซึ่งผมทนไม่ไหวมันทนมาหลายอย่างเลยต่อยกับพ่อตัวเองรอบนึงก็เมินกันยาวจนผมขึ้นม.4ผมก็เล่นมือถือดึกเหมือนเดิมเล่นเกมละง่าย ผมก็กล้าเล่นนะเพราะผมทำอะไรตอนดึกก็เรื่องของผมเพราะม.ปลายเเล้วเรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อยเเต่มันไม่ใช่มันเหมือนเดิมละก็มาลุกมากระทืบเพระาผมพึมพำของผมปกติผมจะเป็นคนชอบพูดให้เข้าใจอะเเต่เขาจะมองว่าเถียงเลยเบื่อเลยพึมพำเเทนเขาลุดมากระทืบครั้งนี้ผมก็เอาอีกเพราะเเบบเห้ยที่ผ่านมาไม่เคยเห็นอะไรบ้างเลยหรอวะว่าควรทำตัวยังไง กับลูก จนครั้งนี้หนักผมหนีออกจากบ้าน พอไปมาพ่อบอกจะหนีไปบวชไม่ออกค่าสงเสียเล่าเรียนให้มีเเต่เเม่ที่สงสัยให้กิน เเต่ก็จะเข้าข้างพ่อทุกอย่างจนตอนนึงพ่อจะโทรไปลาออกจากรรผมหนีออกจากบ้าน1-2เดือนพ่อเเม่ไม่โทรตามอะไรสักอย่างเลยงะรักผมมากปะละ จนเเม่พูดกับผมว่าส่งเเค่จบม.6นะมหาลัยไม่มีปัญญาส่งเพราะพ่อไม่ช่วยก็เออ ออไป เพราะตอนผมหนีออกจากบ้านผมหาตังจากการเล่นเกม (รับเล่นจัดอันดับเกมต่างๆ)
ไม่ใช่พนัน จนผมได้ของสิ่งที่อยากได้ก่อนกลับมาบ้านผมลืมเล่าอีกเเล้วตอนผมกลับบ้านมันเป็นวันเกิดของผมผมกลับมาบ้านมันไม่มีอะไรเลยมีเเต่การเมินทุกอย่างผมเเบบอืมคงต้องงี้ละอะมาต่อตอนเดิม พอผมฟังเเม่ไรเงี่ยก็ผ่านไปละทำไมผมถึงเกลียดเเม่เพราะถูกเสมอละเข้าข้างเสมอ เเบบเรื่องจุกจิกต่างนาๆที่เขาผิดเขาจะมาพูดให้ตัวเองถูกเสมอในเมื่อมันผิดอย่างเช่นเอาตัวอย่างง่าย เขาใช้หม้อหุงข้าวต้มอะไรสักอย่างต้องเสียบปลั๊ก3ตาของผมผมก็ชาจเเบตโทรศัพอยู่คือเคยทำเเบบนี้กันหลายรอบเเล้วมาวันนี้ผมเสียบปลั๊กด้วยเขาดึงปลั๊กออกละบอกว่าไม่กวนเเล้วเเบบผมฟังก็หงุดหงิดอะทุกคนคงอะไรวะคือผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนฟังประมาณว่าประชดอะซึ่งเเบบผมก็ฉุนเลยก็บอกว่าเห้ยไม่ใช่เเม่ปกติก็ชาจยื้อไปเขาก็มาด่าผมเเบบไรเงี่ยผมเลยเกลียด ผมทนมาหลายปีกับเรื่องนี้มากๆมันมีหลายอย่างที่ผมยังไมาเล่าผมทนมาหลายปี กับพ่อที่ทิ้งผมทุกอย่างเเละไร้ความรับผิดชอบ เอ้อผมลืมเล่า
อีกละเเม่เก่าตอนเขาท้องผมเขาจะเอาผมออกเเต่ไอพ่อเนี่ยมันเลี้ยงผมจนถึงอนุบาล2จนเจอเเม่ใหม่ผมเลนไม่เเน่ใจว่าผมต้องตอบเเทนบุญคุณไหมยอมรับนะว่าตื้นตันใจตอนพ่อเขาเล่าเเต่ตอนนี้คิดใหม่ว่าไม่ปล่อยให้กูตายไปวะท่าจะเลี้ยงละเลี้ยงเเบบนี้อย่าเลี้ยงเลย🙂
นับวันเริ่มไม่อยากมีพ่อมีเเม่
รู้สึกว่าผมไม่อยากมีครอบครัวอะไรทั้งนั้นมันเป็นเพราะว่าตั้งเเต่เด็กผมกับพ่อมีกัน2คนจนผมขึ้นอนุบาล2พ่อเเต่งงานใหม่คือเเม่เลี้ยงเเต่ต้องบอกก่อนว่าตอนเด็กมากพอจำความลางๆผมกับพ่ออยู่กัน2คนในเเฟลตวันที่ผมจำได้ดีว่าตอนเด็กผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลยเพราะพ่อไม่ปล่อยผมออกไปเล่นจนวันนึงผมเห็นพ่อเล่นคอมซึ่งตอนเด็กผมไม่รู้เลยไปดูใกล้ๆพ่อกับพลักผมล้มเเล้วสว่านที่วางอยู่กับพื้นก็โดนขาผมจนเป็นเเผลเป็นมันทำให้มันจำความได้ดีผมร้องไห้นานมากเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดเลือดตัวเองจนเขามาโอ๋ซึ่งตอนเด็กนั้นผมคิดว่าเขารักผมเเต่ตอนปัจุบันผมคิดใหม่ เพราะอะไรหลายอย่าง พอผ่านมาตอนผมอนุบาล2อย่างที่ผมเล่าไปตอนเเรกสไตน์รักเด็ก เเต่ในตอนอนุบาล2 เวลาเดียวกันพ่อพาผมไปโรงพยามเด็กซึ่ง...ผมอยู่ไม่นิ่งตอนนุบาล2 หมอวิฉันว่าผมเป็นสาธิสั้น ผมต้องกินยา ในตอนเด็กผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะในวัยเด็กอะไรก็ได้เพราะไม่รู้ความเพราะตามอายุพอขึ้นตอนประถม พ่อเอาผมเข้าห้องเด็กพิเศษ(ห้องเด็กพัฒนาการช้า)เเต่ในรรผมห้องเด็กพิเศษคือไม่เต็มตามตรงเลย เเต่ในตอนเด็กยังไงก็ได้เพราะไม่รู้ความพอผ่านไปจนถึงป3 ครูที่สอน
ห้องพิเศษห้องผมเขามองว่าผมปกติเลยให้ผมขึ้นป.4ห้องปกติ เเต่พ่อก็ยังพาไปรพ เด็กเหมือนเดิม เเถมผมต้องกินยาเพิ่ม เช้า กลาง วัน เย็น เป็นปกติ เเต่ที่เพิ่มคือตอนดึก เพราะตอนดึกผมจะเป็นนอนไม่หลับพ่อเลยตัดปัญหาให้ผมกินยาเเทน ซึ่งยาที่กินมาพอผมกินจะรู้สึกหนักหัวทำให้ผมอยู่นิ่งเเล้วทิ้งไอเเพทให้ผมเครื่องนึงให้ผมเล่นเกม เออผมลืมบอกพาอทำเเบบนี้กับผมตั้งเเต่ป.1-ป.2จนเรื่อยมา เเต่เขาจะบังคับให้ผมอ่านหนังสือ ซึ่งจะให้อ่านหนังสือ1-2ชม ละจะให้ผมเล่นเเท็บเล็ต เเต่พ่อไม่เคยมาอ่านกับผมเลยสักครั้งวันๆนั่งหน้าคอมเเต่ก็พอมีโมเม้นให้ผมอ่านจำละมาตอบกับพ่อเเต่เขาดูในหนังสือผมตอบผิดคือไปอ่านใหม่เรื่อยๆวนไปเรื่อยเเบบนี้บ่อยมาก จนผมเเอบเล่นเเทบเล็ทเองโดยไม่อ่านหนังสือละก็มาว่าผมว่าทำไม่อ่านหนังสือละทะเลาะ เรื่อยๆมาหลายปีผมเลยสงสัยว่าตอนเด็กทำไมตอนเด็กถึงเลี้ยงผมเเบบนี้โยนเเทบเล็ทให้ผมตอนเด็กละให้ผมกินยาทีมันรู้สึกกดประสาททำให้มีสามาธิการการเล่นเกมพอผ่านมาก็เริ่มทะเลาะหนักขึ้นหนักขึ้นเรื่องเเรกผ่านไปพอผ่านมาป.4-ป.5ผมเริ่มขโมยตัง รู้ไหมเหตุผลทำไมผมถึงขโมย (ต้องบอกก่อนว่าผมผิดเหมือนกันเเต่เหตุผลมันก็มี) เวลาผมอยากได้อะไรจะขอพ่อเเต่พ่อบอกว่าต้องสอบได้เกรดเฉลี่ยนี้นะถึงจะซื้อให้ ซึ่งมันไม่ยากเเต่ผมเรียนไม่เก่งเรียนได้เเต่เเค่เกรดไม่ดีละผมก็ไม่เคยของที่ผมอยากได้ตอนเด็กเลยสักอย่าง พิมพ์เเล้วน้ำตาไหลวะ55555 ผมจึงขโมยตังไปซื้อสิ่งที่ผมชอบเเบบไร้สาระอันละ10-20
ขนมน้ำนมของเล่นเอย ตอนประถมผมได้ค่าขนม10-20 พอเลิกเรียนผมก็ไม่มีเเต่ต้องขอพ่อตอนเด็กตอนเย็นผมขอได้นะเวลาผมขอพ่อพ่อจะทำเหมือนไม่พอใจเเต่เขาก็ให้เเต่ความรู้สึกผมกลัวเพราะที่ผ่านอะไรหลายอย่างผมเลยไม่กล้าขอเลยเลือกขโมยมันมี
เเบบนี้บ่อยเขาเลยตัดปัญหาซื้อกล้องวงจรมาติดเวลาผมขโมยเขาก็รู้เขาก็ลงโทษผมตีบ้างตบหน้ากระทืบบ้างจนเรื่อยมาเออผมลืมเล่าว่าตอนอนุบาลผมเเอบเอาเเหวนทองเเม่ออกมาใส่3วงไปรรอนุบาลละผมโดนครูอนุบาลยึดไปละมันไม่คืนผมพ่อจับได้เลยไปรรถามครูอนุบาลครูตอบว่าไม่มีพ่อตบหน้าผมอย่างเเรงต่อหน้าครูซึ่งเขาชื่อครูผมโครตเสียใจตอนนั้น โอ๊ยผมพิมพ์ไปร้องให้ไปจริงวะ
สหลายเลยในตอนนั้นผมเศร้าหมองบ้างเเบบทำไมทำเเบบนี้อะ พอผ่านไปผมขึ้นม.1 ผมเข้ารร ผมพยามหา รร ที่มันไกลจากเพื่อนเก่าเพราะไม่อยากให้รู้ว่าผมเคยอยู่เด็กพิเศษผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่เเต่ผมสอบไม่ติดผมเลยต้องมาเรียน รรที่เพื่อนเก่ารู้ว่าผมเป็นอะไรละปากคือเเบบดีมากบอกทุกอย่างตอนม.1ผมโดนเเกล้งโดนต่อยจมูกเลือดไหล พ่อว่าผมเเทนละบอกต่อหน้าเพื่อนผม ผม ไปรพ ละต้องกินยาผมโครตฝันสหลาย เพื่อนในห้องก็เริ่มเปลี่ยนไปเเต่ตอนเเรกเพื่อนในห้องก็มีคนนึงอยู่เเล้วว่าผมเป็นอะไรม.ต้นผมโดนใช้เป็นเบ้ ทนมา3ปี เพราะมีปมไม่มีเพื่อนคบ ซึ่งตอนนั้นผมทะเลาะกับพ่อละเเม่ก็ช่วยพ่อ ผมพูดเลยว่าพ่อไม่สมควรเป็นพ่อผมหลอกเพราะก็สมควรพูดจริงเขาไม่คิดถึงอนาคตลูกเลยว่าลูกจะอยู่ในสังคมที่อยู่รรยังไง ตั้งเเต่ม.ต้นจนจบผมไม่มีเพื่อนเเบบจริงๆเลยสักคนมาเพื่อนผลประโยนช์ละจากไปมองเป็นตัวประหลาดจนตอนม.3ผมต่อยกับพ่อตัวเองเพราะผมเล่นเกมดึก เเบบเเอบเล่นเกมจนผมพึมพำของผมพ่อลูกมากระทืบซึ่งผมทนไม่ไหวมันทนมาหลายอย่างเลยต่อยกับพ่อตัวเองรอบนึงก็เมินกันยาวจนผมขึ้นม.4ผมก็เล่นมือถือดึกเหมือนเดิมเล่นเกมละง่าย ผมก็กล้าเล่นนะเพราะผมทำอะไรตอนดึกก็เรื่องของผมเพราะม.ปลายเเล้วเรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อยเเต่มันไม่ใช่มันเหมือนเดิมละก็มาลุกมากระทืบเพระาผมพึมพำของผมปกติผมจะเป็นคนชอบพูดให้เข้าใจอะเเต่เขาจะมองว่าเถียงเลยเบื่อเลยพึมพำเเทนเขาลุดมากระทืบครั้งนี้ผมก็เอาอีกเพราะเเบบเห้ยที่ผ่านมาไม่เคยเห็นอะไรบ้างเลยหรอวะว่าควรทำตัวยังไง กับลูก จนครั้งนี้หนักผมหนีออกจากบ้าน พอไปมาพ่อบอกจะหนีไปบวชไม่ออกค่าสงเสียเล่าเรียนให้มีเเต่เเม่ที่สงสัยให้กิน เเต่ก็จะเข้าข้างพ่อทุกอย่างจนตอนนึงพ่อจะโทรไปลาออกจากรรผมหนีออกจากบ้าน1-2เดือนพ่อเเม่ไม่โทรตามอะไรสักอย่างเลยงะรักผมมากปะละ จนเเม่พูดกับผมว่าส่งเเค่จบม.6นะมหาลัยไม่มีปัญญาส่งเพราะพ่อไม่ช่วยก็เออ ออไป เพราะตอนผมหนีออกจากบ้านผมหาตังจากการเล่นเกม (รับเล่นจัดอันดับเกมต่างๆ)
ไม่ใช่พนัน จนผมได้ของสิ่งที่อยากได้ก่อนกลับมาบ้านผมลืมเล่าอีกเเล้วตอนผมกลับบ้านมันเป็นวันเกิดของผมผมกลับมาบ้านมันไม่มีอะไรเลยมีเเต่การเมินทุกอย่างผมเเบบอืมคงต้องงี้ละอะมาต่อตอนเดิม พอผมฟังเเม่ไรเงี่ยก็ผ่านไปละทำไมผมถึงเกลียดเเม่เพราะถูกเสมอละเข้าข้างเสมอ เเบบเรื่องจุกจิกต่างนาๆที่เขาผิดเขาจะมาพูดให้ตัวเองถูกเสมอในเมื่อมันผิดอย่างเช่นเอาตัวอย่างง่าย เขาใช้หม้อหุงข้าวต้มอะไรสักอย่างต้องเสียบปลั๊ก3ตาของผมผมก็ชาจเเบตโทรศัพอยู่คือเคยทำเเบบนี้กันหลายรอบเเล้วมาวันนี้ผมเสียบปลั๊กด้วยเขาดึงปลั๊กออกละบอกว่าไม่กวนเเล้วเเบบผมฟังก็หงุดหงิดอะทุกคนคงอะไรวะคือผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนฟังประมาณว่าประชดอะซึ่งเเบบผมก็ฉุนเลยก็บอกว่าเห้ยไม่ใช่เเม่ปกติก็ชาจยื้อไปเขาก็มาด่าผมเเบบไรเงี่ยผมเลยเกลียด ผมทนมาหลายปีกับเรื่องนี้มากๆมันมีหลายอย่างที่ผมยังไมาเล่าผมทนมาหลายปี กับพ่อที่ทิ้งผมทุกอย่างเเละไร้ความรับผิดชอบ เอ้อผมลืมเล่า
อีกละเเม่เก่าตอนเขาท้องผมเขาจะเอาผมออกเเต่ไอพ่อเนี่ยมันเลี้ยงผมจนถึงอนุบาล2จนเจอเเม่ใหม่ผมเลนไม่เเน่ใจว่าผมต้องตอบเเทนบุญคุณไหมยอมรับนะว่าตื้นตันใจตอนพ่อเขาเล่าเเต่ตอนนี้คิดใหม่ว่าไม่ปล่อยให้กูตายไปวะท่าจะเลี้ยงละเลี้ยงเเบบนี้อย่าเลี้ยงเลย🙂