เรากับแฟน คบกัน 6 ปีแล้วค่ะ ตลอดเวลาที่คบกัน ยอมรับเลยค่ะว่า แทบจะน้อยมากที่แฟนมีโมเมนต์หวานๆให้ (เคยมีค่ะช่วงแรกคบ แรกๆคบอะไรก็หวานไปหมดนะคะ จริงค่ะ อยากให้ความรู้สึกเป็นแบบนั้น หยุดแค่ตอนนั้น)...ตอนนี้เรากับแฟน เรียนจบกันแล้วค่ะ ต่างก็ยังไม่มีงานทำ
.
ด้วยช่วงเวลาโควิด เขาอยู่บ้านเขา เราก็อยู่บ้านเรา ต่างคนต่างอยู่ อยู่ห่างกันประมาณ 20 กิโล เราก็ชวนเขาไปเที่ยวบ้าง แต่คำตอบที่ได้คือ ไม่.... เราก็ แอบน้อยใจ บ่นไปว่าอิจฉาเพื่อนคนนู้น คนนี้จังแฟนพาไปกินขนม... 
แฟนเราก็อ่านไม่ตอบเลยค่ะ 
แต่ล่ะวันคุยกันไม่ถึง 10 คนล่าสุดมี ผช.คนอื่นทักมา ใช้แล้วค่ะ เราก็ตอบ ยอมรับว่า แอบเหงา ใครทักมาเราคุยหมดเพราะความเหงาเนี่ยแหละค่ะ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะเวลาว่างเราหางาน ซะส่วนใหญ่.
.
.
เรื่องงาน เราชวนเขากลับกทม.เพื่อไปหางานทำกัน เพราะ แถวบ้านเราชนบทแทบไม่มีเลย คำตอบที่ได้คือ "เขาปฏิเสธค่ะ เขาบอกเขาอยากอยู่บ้าน เขาติดครอบครัวมากค่ะ แทบจะเหมือนเด็กขี้แงเลย ไปไหนต้องพาน้อง พาหลานไปด้วย "
ล่าสุดที่เจอกัน ...ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่แฟนกันเลยค่ะ เรารุ้สึกว่าทำไมอยู่ใกล้กัน แต่ใจห่างกัน 😭😭

.
.
เราได้แค่ยิ้ม และบอกกับตัวเองว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไปอดทนไว้ 
.
.
ใจนึงเราก็อยากจะ ไปใช้ชีวิตคนเดียวที่กทม. แต่ยอมรับว่าตลอดเวลาตอนเรียนมหาลัย อยู่กทม. เราไม่เคยไปไหนคนเดียวเลย เขาพาเราไปไหนตลอดที่เราอยากไป มันต่างกับตอนนี้มากๆ เรารู้สึกเหมือนเขาไม่ดิ้นรนจะมีอนาคตกับเราเลย

ควรทำยังไงดีคะ หนูควรทำยังไงดี 😭😭