คนยุคสมัยหลังที่เริ่มศึกษาการสงครามครั้งน้น ตั้งสมมติฐานผิดๆ ว่าการรบครั้งนั้นเราไม่ชนะเด็ดขาด มีการสูญเสียมหาศาล  ต้องเข้าใจบริบทของรัฐบาลก่อน  รัฐบาลตั้งโจทย์กองทัพบกโดยกองทัพภาคที่ 3 เป็นหน่วยรับผิดชอบไว้ว่าให้ทำสงครามจำกัดขอบเขตไว้เพียงยุทธบริเวณ  ทำอย่างไรก็ได้ให้ฝ่ายตรงข้ามกลับสู่โต๊ะเจรจา ห้ามมิให้มีการรุกออกนอกประเทศ ต้องเข้าตีตรงหน้าบนแผ่นดินไทยเท่านั้น  เรื่องนี้ได้รับคำยืนยันจากการให้สัมภาษณ์ของพลโท ศิริ ทิวะพันธุ์ แม่ทัพภาคที่ 3 ในขณะนั้น ว่าหากเราจะรุกออกนอกประเทศอ้อมไปทางบ้านบ่อแตนเพื่อตัดกำลังข้าศึกก็ทำได้ แต่รัฐบาลไม่ยินยอม  เราจึงต้องทำสงครามตามแบบ ต้องเข้าตีตรงหน้าซึ่งมองดูว่าเสียเปรียบ  ประกอบกับรัฐบาลตั้งเจตนารมย์และยุทธศาสตร์ในการทำสงครามไว้เพียงการบีบบังคับให้ฝ่ายตรงข้ามกลับสู่โต๊ะเจรจาเท่านั้น  กระทั่งช่วงเดือนกุมภาพันธ์ 2531 จึงเปิดยุทธการสอยดาว 02 ที่เป็นการส่งหน่วยรบพิเศษรุกออกนอกประเทศอย่างหน่วยสิหราชเดโช เป็นต้น  จนสามารถบีบให้เกิดการเจรจาตามเจตนารมย์ของรัฐบาลได้สำเร็จ  แต่กองเชียร์ไม่สะใจ โดยเฉพาะชนรุ่นหลังที่ต้องการให้จบแบบในหนังที่มีการยึดครองเบ็ดเสร็จเด็ดขาด   เจตนารมย์การทำสงครามของรัฐบาลไทยยังคงมั่นคงและได้รับการพิสูจน์ชัดเจนอีกครั้ง  ในการปะทะที่เขาพระวิหาร ที่ได้ตั้งเป้ายุทธศาสตร์การทำสงครามไว้เพียงบีบบังคับให้ฝ่ายตรงข้ามกลับสู่โต๊ะเจรจาเท่านั้น เพราะอย่างไรเสีย..ประเทศเราทั้งสองก็ไม่อาจแยกย้าย ยกออกจากกันได้  ต้องมีสักวันที่เราทั้งสองประเทศจะต้องกลับมาค้าขายทำมาหากินและไปมาหาสู่กันอย่างปกติเช่นบรรบุรุษเคยทำกันมา  เหล่านี้ต่างหากที่รัฐบาลเขามอง