ยาวหน่อย เเต่ช่วยให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ ถือว่าช่วยๆกันนะคะ

สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องจะปรึกษาค่ะ คือเราท้อ สับสนกันตัวเองมากค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าต้อนนี้เราอยู่ ม.2เเล้วค่ะใกล้จบเเล้วปีหน้าม.3 เเล้วจะต้องเลือกสายเรียนต่อ ส่วนตัวสำหรับวิทคณิตไปได้ค่ะไม่ถึงกับไม่ชอบ เเล้วตัวเองก็ชอบภาษาจีนมากๆค่ะ เรียนรู้เรื่องสื่อสารได้ เคยเรียนตอนประถมค่ะ เเล้วต้อนเข้าม.1สอบเข้าสายวิทย์คณิตค่ะเเต่ดันมาได้สายสามภาษา ตอนเเรกก็ไม่ได้เเย่นะคะเเต่พอเรียนไปครูที่สอนเป็นครูอังกฤาเลยคุยกับครูเขาไม่ได้เลยค่ะ เเล้วครูก็พูดไทยไม่ได้ด้วยคะเเนนไม่ดีมาตลอดค่ะ อาศัยลอกเพื่อนข้างๆเอาเวลาเก็บคะเเนน คือพื้นฐานเราไม่ดีอยู่เเล้ว พอมาเรียนอังกฤษล้วนเลยเลยลำบากมากๆค่ะ  เราเหมือนรั้งท้ายห้องเลย ส่นพอมาเป้นภาษาจีนครูก็เป็นคนจีน เเต่พูดไทยชัด เพราะอยู่ไทยมานานเเล้วเริ่มเเรกเราเบื่อเนื่อหามากเพราะเราเคยเรียนเเล้ว พอเรียนไปสักพักด้วยความชอบดูซีรีย์จีนมากเลยดูตลอดเป็นเเบบซับไทยนะเลยได้มาเยอะ  อีกอย่างชอบเเนนจีนจีนด้วยเหละ เนื้อหาเริ่มเพิ่มขึ้นเเต่ไม่มีปัญหาเลยค่ะดูเป็บเดียวจำได้ อ่านออก เขียนได้ เราไม่งงรุปประโยคใช้คร้องมากๆเลย เเต่พอเรียนมาปีกว่าเรารู้เกินที่ครูสอนเลยเบืออีกก็เลยไปเรียนพิเศษ รู้สึกเบือเนื้อหาในห้องอะ เรืยนเเค่เก็บคะเเนน ทำงานส่งอย่าเดียวเลย ต่างกับภาษาอังกฤษมากเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัวเลย เพราะต้อนเด็กพ่อเเม่สอนได้นิดหน่อย รู้จักศัพย์บ้างคือพูดออกมาได้เเต่เขียนไม่ได้  พอขึ้นประภทมก็ตั้งใจเรียนนะเพราะตอนนั้นชอบ เเต่พอเรียนมีเเกรม่า เทนส์เริ่มไปไม่รอดเลย ที่บ้านพ่อกับเเม่ก็สอนไม่ได้เเล้ว บ้านไม่ได้อยู่ในเมืองที่เรียนพิเศษก็น้อย  เราไปได้ช้ามากในห้องจนตามไม่ทันครูก็ไม่ค่อยสนใจ  พอตอบไม่ได้ทำการบ้านผิด ก็ชอบว่าเเรงๆ เเล้วตั้งเเต่เรืยนประถมโดนตีตลอดเลย เเล้วก็กลัวครูมาก เเล้วตั่งเเต่ ป.1ถึงป.4เราดดนตีซ่ำซ่ำเเบบนี้ตลอดเลย ด้วยความที่เราเป็นคนร่าเริง ใจกว้างต้อนครูตีไม่ว่าจะหน้าห้องหรือที่ไหนเราก็ยิ้มๆให้ตลอด เพื่อนก็หัวเราะว่าเราโง่เขาก้เข้าใจว่าเราเรียนเล่น  เเต่ในใจเราโครตเศร้าเลยตอนเด็กๆก็ไม่กล้าร้องให้เลยเพราะก็รู้สึกไรสาระ จนเราก็บกดมาก คุยกับที่บ้านต้อนนนั้นเขาก็ไม่เข้าใจเรา  เขาเข้าใจว่าเราอยากหรีเรียนมากกว่าไรงี้ พอขึ้นป5-6   ครูก็พูดคนอื่นก็พูอว่าภาษาอังกฤษสำคัญต้องใช้สอบใช่ทำงาน   เราเริ่มกลัวมากๆๆเลย พอเข้าห้องเรียนจากเรียนวิชาอื่นก็เฮฮาปกติพอเข้าคาบนี้ป็บเราเงียนนิ้งเเบบนี้ตลอด ไม่กล้าพูดไม่ถาม เเล้วก็ชอบทำตัวประชดครูด้วย โดนเหยียดว่าโง่ซ่ำๆตอนเเรกๆก็เฉย พอเราโตเราก็นอนห้องตัวเองตลอดเลยมีคืนนึงนึกถึงเรื่องพวกนี้เลยนอนร้องให้หนักมากเเต่พยามไม่ให้มีเสียง เเล้วก็เป็นเเบบนี้มาตลอดเลย ด้วยสาเหตุพวกนี้เราเลยต้งใจเรียนถาษาจีนมากเลยเอาไว้ขิงเพื่อนอะนอเเต่เเบบตอนนั้นมันก็เป็นเเค่ภาษาที่3อะ  หลายๆคนก็คิดว่าไม่สำคัญอีกอย่าเ  เคยได้ยินคนเขาพูดว่าไม่ว่ายังไงภาษาก็สำคัญ เราไม่ได้ภาษาอังกฟษเลยเอาจีนเเทน เรามีความสุขกับภาษษาจีนมากไม่เคยเบื่อเลย  เเล้วตอนนี้เราอยู่ม.2 เราเรียนพิเศาทั้งจีนอังกฤษเลย   เราเห้นข้อเเตกต่างเยอะมาก  เราเรียนจีนเอาความรู้เพิ่มเติมจากที่มีอยู่เเล้ว เเตถ้าเป็นอังกฤษคือปรับพื้ฐานอะ เฮอออ5555 เราเคยคิดเรื่องเเบบนี้จนนอนไม่หลับ   ในห้องพอสอบเเบบข้อสอบเก็บคะเเนนยังโอเคหน่อย เพราะว่าเพื่อนที่นั่งข้างเก่งอังกฤษเราเลยตกลงกันว่าเราให้เธอลอกจีนเธอให้เราลอกอังกฤษ  เเต่พอเป็นสอบพูดทุกครั้งที่ได้ยินว่าสอบเราก็น้ำตาไหลเเล้ว เเบบเป็นเรื่องที่อึดอัดอธิบายไม่ถูกเลยทุกคนฟังเราพูด ดูเราส่วยใหญ่ก็ตอบไม่ได้เพื่อนก็ขำๆสำเนียงเรา ภาษาที่ใช้ไม่ถูก เทนส์ที่ผิด ยิ่งสอบเขียนยิ่งเเล้วใหญ่ เราเขียนลงไปน้อยมาก เพราะเราไม่รู้ศัพท์ สะกดไม่เป็น คือภาษาอังกฤษกับจีนหลายๆส่วนต่างกันมากเลย  เราเเอบร้องให้คนเดียวบ่อยมาก  เราเครียด อีกอย่างเรื่องเลกสายการเรียนยิ่งลำบาก อ่านมาเยอะว่าควรเลือกยังไง   เราชอบภาษาเราเลยคิดจะเรียนศิลป์จีน เเต่มันก็มีอังกฤษพ่วงมา เพราะเป็นสายภาษา  อีกอย่างเรียนสายภาษาคณะที่สอบได้ก็น้อย  วิทย์คญิตก็ไม่ค่อยเเน้นเหมือนเพื่อนเขา ถ้าเรียนสายวิทย์คณิต ก็เรียนได้นะ เเต่ไม่ได้ชอบมาก เเล้วก้จะได้เรียนอังกฤษน้อนหน่อย เเต่ไม่ว่ายังไงอังกฤษก็สำคัญ เเต่เหมือนเราปิดกั้นไปเเล้วอะ    ตอนนี้ครูที่เรียนพิเสาด้วยรู้ปัญหาของเราใจดีนะ เเต่เราก็เรียนๆไปงั้นๆเเต่ก็ตั้งใจ เฉยๆอะ เริ่มรู้สึกไม่อยากเรียนเพราะตัววิชามากๆเลย   โตหน่อนพ่อเเม่ก็เริ่ใฃมเข้าใจมากขึ้น   ตอนนี้เเม่ติดต่อที่เรียนพิเศษอีกที่ให้อยู่ค่ะว่าจะให้ไปเรียนเทอมหน้า มีคนจบจากที่นั้นเยอะมาก เห็นรีวิวจากคนอื่นว่าเรียนรู้เรื่องครูเก่งเเต่เราก้กลัวๆอะค่ะ  ที่นั้นค่าเทอมเเพงมากค่ะ เเต่พ่อเเม่ก้จ่ายไหวค่ะเเต่เราไม่อยากเรียนเลยเรารู้สึกเปลืองค่าเรียนกับภาษาอังกฤษมากเลย ลองคุยกับที่บ้านดูเเล้ว เขาก็บอกว่าลองดูๆไปก่อนได้นะ เงินไม่ใช่ปัญหา
เเต่เราไม่ไหวเเล้วเราชอบสำเนียงอังกฤษมากๆนะมันเพราะมากเลย   ชอบพูดเเต่จะพูดอะไรหละ ประโยคก็รู้นิดเดียว  เเกรมม่าก็ไม่ได้ ชอบสำเนียงเขา เเล้วสำเนียงตัวเองหล่ะบ้านนอกมาก   เลยทำไม่รู้ไม่ชี้ไปไม่กล้าพูดอ่านก็ไม่ออก พอพุดออกไปคนอีนก้หาว่ากะเเดกอีก เศร้าใจมากๆๆ  จนตอนนี้โคตรท้อเลยค่ะ เรียนก็ไม่รู้จะเรียนอะไร ตอนนี้ที่บ้านก็เขาใจเรามากเลย เรามีเเพลนว่าเราจบเเล้วเราจะต่อมหาลัยที่จีน ชอบประเทศเขาอยู่เเล้ว   เเต่ส่วยตัวไม่มีจุดมุ่งหมายในการเรียนเลยพอถูไถได้บ้างเเต่ก็ไม่รู้ว่าชอบอะไร สนใจอะไรเป็นพิเศษ  คณะในฝันก้ไม่มี  อาชีพในอนาคตก็ไม่มี้ กลายเป็นว่าไม่โดดเด่นไรเลย  เราปกติเป็นคนอารมฌ์ดีนะ เเต่พอเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ที่ไรเราจะเกปลี่ยนไปตลอดเลยกลายเป็นคนสองบุคลิก  เข้าข่ายโรคซึมเศร้า   เราหนักใจกับชีวิตเรามาก  เรามีน้องชายคนนึงพึ่งจะ3ขวบปกติเสาร์อาทิตย์เราจะกลับบ้าน ปติอยู่หอ เเล้วเราต้องเลี้ยงน้องเองด้วยเพราะพ่อกับเเม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก ของที่เอาไปขายเราก็ทำไว้ให้งานบ้านเราก็ต้อนทำ  เราก็เหนื่อยมากนะ  เเต่ก็ช่วยๆกัน  เเล้วน้องชอบเอาเเต่มากเลย ดื้อมากเราเครียดสุดถ้าปกติก้อยู่ดีๆ แตพอน้อนเสียงดังดื้อขึ้นมาเราก็จะประสามเสียมากเลยจะตีน้อนให้ได้ เเต่ก็กลัวน้องเจ็บก็เลยทำลายข้าวของเเเทน หรือไม่ก็ตะโกนด่า เราน้อนร้องให้ทุกคืนกับทุกๆเรา    บ่อยมากที่เราอยากทำร้ายร้างกายตัวเองปกติงานที่ทำเราปอกกระเทียมเราจะใช้มีดปอก  พอเครียดขึนมาจะนั่งหัวเราะเเล้วอยากจะเอามีดเเทงตัวเองเเต่มีนนั้นอะไม่ค่อยคมเลยกลัวว่าถ้าเเทงเข้าไปเผลจะไม่เรียบเเล้วเลือดจะออกมาก ก็เลยไม่เคยทำ  เต่ส่วนใหญ่เวลาเลือดออกไม่กลัวอยู่แล้วเวลาเป็นแผลก็เฉยๆมองเลยจับเล่นๆบีบให้ออกเยอะๆนั่งดูพอหายเครียดก้เลิกไปทำอย่างอีนปกติอีก

ปล.ผิบผิดบ้างนะคะตอนพิมพ์ร้องให้เลยมองไม่ค่อยเห็น