เจอกันทีไรเป็นแบบนี้ตลอดเหมือนผมเป็นที่รองรับอารมแล้วมันทำให้รู้สึกว่าไม่มีค่าอะไรเลย เวลาผมน้อยใจ ก็ว่าผมไร้สาระ หรือมันเป็นเพราะผมยอมเขาทุกอย่าง ผมรักเขามากผมเลยยอมผมไม่อยากเสียเขาไปผมรักเขามากจิงๆ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวผมไม่ได้มีค่าอะไรเลย เจ็บแต่ก็ยอมเพราะรักรัก คำเดียวเลยที่ผมมาลงในนี้ผมแค่มาระบายไม่มีไครเข้าใจผมเลยสักคนเลย อยากเอาออกบ้างไม่อยากเก็บไว้ในใจอีกแล้วมันทรมานนอนร้องไห้ตลอด