คือก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรผิดปกติเลยนะคะ เรื่องมันเกิดเมื่อเช้านี้ พ่อเลี้ยงบอกว่าจะนวดให้ เขาก็นวดๆไปเริ่มตั้งแต่ปลายเท้า เราว่าแค่นั้นมันก็พอแล้ว เราบอกเขาว่าจะไปอาบน้ำแล้ว เขาบอกนวดไหล่อีกหน่อย เราก็เออได้ แต่พอนวดไหล่ได้แปบนึงเขาก็กลับมานวดขาต่อ แล้ววนเวียนอยู่กับแค่ต้นขา นวดไปนวดมาทั้งมือ และนิ้วมือเขา ก็มาโดนน้องสาวเราหลายครั้งเลยค่ะ อย่างกับหนังญี่ปุ่น ทีนี้เราเลยบอกจริงจังเลยว่าจะไปอาบน้ำแล้ว เขาก็ปล่อยเราไป แต่เราไม่กล้าบอกแม่อ่ะค่ะ ทำไงดีคะ
______________________________________________________________________________________________________________
.....กลับมาอัปเดตค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจแข็งแรงขึ้นมากเลยค่ะ หลังจากหายไปเกือบปี ขอสารภาพเลยค่ะว่าสภาพจิตใจตอนนั้นอ่อนแอมาก ทั้งกลัว ไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่รู้จะทำยังไงดี หาทางออกไม่เจอ พอมาพึ่งโซเชียลมีคนเข้าใจและพยายามให้คำแนะนำ แต่ยังมีอีกหลายคนซึ่งเป็นบุคคลส่วนใหญ่ (อิงจากแค่กระทู้นี้) ที่พูดจาตอกย้ำเหยื่อ ในฐานะเหยื่อแล้วเราคิดว่าสังคมของเรายังคงเน่าเฟะอยู่ อย่างที่เห็นจากหลายๆคอมเม้นต์ ก็ยังมีการพูดจาดูถูกเหยื่อนอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้ว ยังทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปอีก ทำให้ยังคงมีเหยื่ออีกหลายคนไม่กล้าแสดงออกความคิดเห็นของตัวเองออกมา ไม่กล้าขอความช่วยเหลือ เพราะยังมีบุคคลเหล่านี้อย่างพวกคุณที่คอยตอกย้ำเหยื่อ ทำให้พวกคนร้ายได้ใจ และเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นซ้ำๆในสังคมของเรา นอกจากนี้เมื่อตอนนั้นยังมีคนส่งข้อความเข้ามาส่วนตัว ตอนแรกเขาถามรายละเอียด ซึ่งตอนแรกเราคิดแค่ว่าเขาอยากรู้เพราะจะหาวิธีช่วยได้ตรงจุด เราก็บอกรายละเอียดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไป แต่พอคุยไปเรื่อยๆเขาเริ่มถามสิ่งที่เราคิดว่าไม่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือเลย เช่น รู้สึกไหม รู้สึกยังไง ทำให้เอะใจแล้วเลิกตอบกลับไป บุคคลเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะไม่เป็นผู้กระทำ แต่ก็ทำร้ายจิตใจเหยื่ออย่างมากเลยล่ะค่ะ ตอนนั้นเราคิดว่าเราตัวคนเดียวแล้วจริงๆ ไม่มีใครให้พึ่งได้เลย คิดหาทางแก้ปัญหาเอง เอาตัวเองออกมา ซึ่งเราคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่สามารถออกมาอยู่คนเดียวได้ และไม่เกิดอะไรขึ้นร้ายแรงไปมากกว่านี้ ซึ่งตอนนี้เราก็ยังปลอดภัยดีอยู่ค่ะ ใช้เวลาเยียวยาจิตใจหลายเดือน จนไม่อยากจะคิดว่าคนที่โดนกระทำมากกว่าเรายังมีอยู่อีกเยอะแค่ไหน ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าสภาพจิตใจจะกลับมาเป็นปกติได้ ขอเตือนหลายๆคนไว้ตรงนี้เลยนะคะ
1. อย่าโทษเหยื่อเลยค่ะ เหยื่อไม่ใช่คนผิด เขาเป็นคนที่ถูกกระทำ ถูกทำร้าย คนที่ผิดคือคนกระทำ จากกระทู้นี้เห็นได้ชัดว่าคอมเมนต์ส่วนใหญ่ไม่โทษคนร้ายเลย ทำไมเหยื่อต้องเป็นฝ่ายระวังอยู่ฝ่ายเดียว แล้วคนร้ายไม่คิดจะยับยั้งชั่งใจตัวเองบ้างหรอคะ คุณควรจะปลอบใจเหยื่อด้วยซ้ำนะคะ
2. ไม่ว่าเหยื่อจะทำอะไร แต่งตัวแบบไหนก็เป็นสิทธิของเขานะคะ คุณไม่มีสิทธิไปลุกล้ำ หรือทำร้ายเขาเพียงเพราะคุณหักห้ามใจตัวเองไม่ได้
3. ถ้ามีโอกาสช่วยเหลือพวกเขาได้ ไม่อยากให้พูดจากระทบจิตใจของเขานะคะ เช่น การรื้อฟื้นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาแพนิคได้ คุณควรใช้คำที่หลีกเลี่ยงการกระทบกระเทือนจิตใจจะดีมากค่ะ
4. ถ้าคุณไม่สามารถให้คำแนะนำ หรือความช่วยเหลือได้ ก็อยู่เงียบๆไปจะดีกว่าการทำร้ายจิตใจเหยื่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
ต่อมาขอเล่าถึงการแก้ปัญหาของตัวเองแล้วกันนะคะ ก็อย่างที่เห็นค่ะ เราตื่นกลัว และเสียสติมากถึงขั้นมาตั้งกระทู้ที่ไม่เคยคิดว่าจะตั้งมาก่อน และก็อย่างที่เห็นอีกเช่นกันว่าแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยแถมเสียความรู้สึกเข้าไปอีก อย่างแรกเลยเราต้องมีสติค่ะ อันนี้สำคัญมาก ถ้าคนรอบข้างมีใครสามารถให้ความช่วยเหลือได้ อย่าลังเลค่ะ เข้าไปขอความช่วยเหลือเลย หรือถ้าในกรณีร้ายแรงไม่มีใครให้ความช่วยเหลือได้เลย ลองปรึกษามูลนิธิหรือ องค์กรเพื่อสตรีและเด็กต่างๆนะคะ อาจจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ส่วนของเรานั้น เราคิดเอาเองว่าเรายังแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้อยู๋ เรายังมีทางหนีได้อยู่ เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่หอพักแล้วไม่กลับบ้านเลยค่ะ ยังดีที่สามารถอ้างเรื่องเรียนหนักกับที่บ้านได้ ซึ่งหลายคนอาจจะมองว่าหนีออกมานั้นง่าย แต่การเยียวยาสภาพจิตใจตัวเองคนเดียวโดยไม่พึ่งใครเลยนั้น ยากมากเลยล่ะค่ะ สุดท้ายนี้ ขอเป็นกำลังใจให้กับเหยื่อทุกคนให้สามารถผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ และออกมาใช้ชีวิตปกติให้ได้นะคะ
ปล.ขอขอบคุณคอมเมนต์ที่พยายามเข้าใจและพยายามให้ความช่วยเหลือและให้คำแนะนำ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ พวกคุณเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรามีกำลังใจ แม้จะเป็นจุดเล็กๆ แต่ก็ทำให้เรายังมองเห็นว่าตัวเองไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น
ทำไงดีคะ รู้สึกเหมือนโดนพ่อเลี้ยงลวนลาม
______________________________________________________________________________________________________________
.....กลับมาอัปเดตค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจแข็งแรงขึ้นมากเลยค่ะ หลังจากหายไปเกือบปี ขอสารภาพเลยค่ะว่าสภาพจิตใจตอนนั้นอ่อนแอมาก ทั้งกลัว ไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่รู้จะทำยังไงดี หาทางออกไม่เจอ พอมาพึ่งโซเชียลมีคนเข้าใจและพยายามให้คำแนะนำ แต่ยังมีอีกหลายคนซึ่งเป็นบุคคลส่วนใหญ่ (อิงจากแค่กระทู้นี้) ที่พูดจาตอกย้ำเหยื่อ ในฐานะเหยื่อแล้วเราคิดว่าสังคมของเรายังคงเน่าเฟะอยู่ อย่างที่เห็นจากหลายๆคอมเม้นต์ ก็ยังมีการพูดจาดูถูกเหยื่อนอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้ว ยังทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปอีก ทำให้ยังคงมีเหยื่ออีกหลายคนไม่กล้าแสดงออกความคิดเห็นของตัวเองออกมา ไม่กล้าขอความช่วยเหลือ เพราะยังมีบุคคลเหล่านี้อย่างพวกคุณที่คอยตอกย้ำเหยื่อ ทำให้พวกคนร้ายได้ใจ และเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นซ้ำๆในสังคมของเรา นอกจากนี้เมื่อตอนนั้นยังมีคนส่งข้อความเข้ามาส่วนตัว ตอนแรกเขาถามรายละเอียด ซึ่งตอนแรกเราคิดแค่ว่าเขาอยากรู้เพราะจะหาวิธีช่วยได้ตรงจุด เราก็บอกรายละเอียดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไป แต่พอคุยไปเรื่อยๆเขาเริ่มถามสิ่งที่เราคิดว่าไม่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือเลย เช่น รู้สึกไหม รู้สึกยังไง ทำให้เอะใจแล้วเลิกตอบกลับไป บุคคลเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะไม่เป็นผู้กระทำ แต่ก็ทำร้ายจิตใจเหยื่ออย่างมากเลยล่ะค่ะ ตอนนั้นเราคิดว่าเราตัวคนเดียวแล้วจริงๆ ไม่มีใครให้พึ่งได้เลย คิดหาทางแก้ปัญหาเอง เอาตัวเองออกมา ซึ่งเราคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่สามารถออกมาอยู่คนเดียวได้ และไม่เกิดอะไรขึ้นร้ายแรงไปมากกว่านี้ ซึ่งตอนนี้เราก็ยังปลอดภัยดีอยู่ค่ะ ใช้เวลาเยียวยาจิตใจหลายเดือน จนไม่อยากจะคิดว่าคนที่โดนกระทำมากกว่าเรายังมีอยู่อีกเยอะแค่ไหน ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าสภาพจิตใจจะกลับมาเป็นปกติได้ ขอเตือนหลายๆคนไว้ตรงนี้เลยนะคะ
1. อย่าโทษเหยื่อเลยค่ะ เหยื่อไม่ใช่คนผิด เขาเป็นคนที่ถูกกระทำ ถูกทำร้าย คนที่ผิดคือคนกระทำ จากกระทู้นี้เห็นได้ชัดว่าคอมเมนต์ส่วนใหญ่ไม่โทษคนร้ายเลย ทำไมเหยื่อต้องเป็นฝ่ายระวังอยู่ฝ่ายเดียว แล้วคนร้ายไม่คิดจะยับยั้งชั่งใจตัวเองบ้างหรอคะ คุณควรจะปลอบใจเหยื่อด้วยซ้ำนะคะ
2. ไม่ว่าเหยื่อจะทำอะไร แต่งตัวแบบไหนก็เป็นสิทธิของเขานะคะ คุณไม่มีสิทธิไปลุกล้ำ หรือทำร้ายเขาเพียงเพราะคุณหักห้ามใจตัวเองไม่ได้
3. ถ้ามีโอกาสช่วยเหลือพวกเขาได้ ไม่อยากให้พูดจากระทบจิตใจของเขานะคะ เช่น การรื้อฟื้นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาแพนิคได้ คุณควรใช้คำที่หลีกเลี่ยงการกระทบกระเทือนจิตใจจะดีมากค่ะ
4. ถ้าคุณไม่สามารถให้คำแนะนำ หรือความช่วยเหลือได้ ก็อยู่เงียบๆไปจะดีกว่าการทำร้ายจิตใจเหยื่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
ต่อมาขอเล่าถึงการแก้ปัญหาของตัวเองแล้วกันนะคะ ก็อย่างที่เห็นค่ะ เราตื่นกลัว และเสียสติมากถึงขั้นมาตั้งกระทู้ที่ไม่เคยคิดว่าจะตั้งมาก่อน และก็อย่างที่เห็นอีกเช่นกันว่าแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยแถมเสียความรู้สึกเข้าไปอีก อย่างแรกเลยเราต้องมีสติค่ะ อันนี้สำคัญมาก ถ้าคนรอบข้างมีใครสามารถให้ความช่วยเหลือได้ อย่าลังเลค่ะ เข้าไปขอความช่วยเหลือเลย หรือถ้าในกรณีร้ายแรงไม่มีใครให้ความช่วยเหลือได้เลย ลองปรึกษามูลนิธิหรือ องค์กรเพื่อสตรีและเด็กต่างๆนะคะ อาจจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ส่วนของเรานั้น เราคิดเอาเองว่าเรายังแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้อยู๋ เรายังมีทางหนีได้อยู่ เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่หอพักแล้วไม่กลับบ้านเลยค่ะ ยังดีที่สามารถอ้างเรื่องเรียนหนักกับที่บ้านได้ ซึ่งหลายคนอาจจะมองว่าหนีออกมานั้นง่าย แต่การเยียวยาสภาพจิตใจตัวเองคนเดียวโดยไม่พึ่งใครเลยนั้น ยากมากเลยล่ะค่ะ สุดท้ายนี้ ขอเป็นกำลังใจให้กับเหยื่อทุกคนให้สามารถผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ และออกมาใช้ชีวิตปกติให้ได้นะคะ
ปล.ขอขอบคุณคอมเมนต์ที่พยายามเข้าใจและพยายามให้ความช่วยเหลือและให้คำแนะนำ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ พวกคุณเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรามีกำลังใจ แม้จะเป็นจุดเล็กๆ แต่ก็ทำให้เรายังมองเห็นว่าตัวเองไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น