คือว่า จขกท. เป็น ผญ.แท้ 100 °/°นะคะ  แต่อยากจะหล่อ อยากจะเป็นผช.  แต่ยังชอบ ผช.อยู่
.
คือเราเป็นเด็ก ผญ. คนหนึ่งที่ปีนี้เป็นนางสาวแล้ว เราเป็น ผญ. ที่ออกห้าวๆ ชอบใช้กำลัง เท่ๆ ร่าเริง ขี้เล่นสนิทกับเพื่อน ผช. เรามีเพื่อนและรุ่นน้องที่สนิทเยอะ เราหน้าออกหญิงมากๆ แล้วเสียงก็หวานด้วย เรารูสึกอยากจะหล่อแบบ ผช. เริ่มเป็นแบบนี้ตอนประมาณป.5-ป.6
.
ต้องเท้าความก่อนว่าเราเคยเป็นเด็กที่โดนเพื่อน ผญ. คนอื่นบูลลี่ เพราะว่าเราเก่งและกล้าแสดงออก มีเพื่อนเยอะ เราโดนแบบนั้นมา 2 ปีเต็ม เรารู้สึกทรมานแล้วก็เจ็บปวดมาก แม้แต่เพื่อนสนิทยังหักหลังเราเลย ตอนนั้นเราเกลียด ผญ. มาก จนลามไปเกลียดตัวเองด้วย ตอนนั้นเราเริ่มคิดว่าถ้าสมมุติว่าเราเป็น ผช. เราจะโดนบูลลี่ไหม? เพราะเห็นเพื่อน ผช. ของเรารักกันดี เรารู้สึกอิจฉาเขานิดๆ
.
หลังจากที่เราเรียนจบ ป.6 เราก็มาเริ่มต้นที่ รร. ใหม่ มีเพื่อนใหม่และสังคมใหม่ เรารู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก(ก ไก่ล้านตัว) ตอนเข้าไปแรกๆเราก็อยากจะทำตัวให้สวย ดูดี เพื่อให้ ผช. มอง เราลบความคิดที่อิจฉา ผช. ความรู้สึกที่ก่ำกึ่งออกไปจนหมด แต่ไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าเราก็แสดงออกนิสัยเดิมออกมา
.
หลังจากนั้นเราก็เริ่มกลับมารู้สึกแบบเก่าว่าถ้าเราเป็น ผช. จะเป็นยังไงว่ะ? อยากมาประมาณอายุ13 จะ 14 ตอนนั้นเรามองดูรูป ผช. อนิเมะและดาราเกาหลี เราก็วีดผช. เหมือนคนปกติน่ะ แต่ในใจลึกๆ ก็มีคำว่า"อยากหล่อเหมือนเขาว่ะ"โผลขึ้นมา
.
จขกท. สับสนกับความคิดตัวเองมากตอนนั้น เริ่มหาข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับสิ่งนั้น พอหาไปเรื่อยๆมันก็ค้นพบว่าที่จริงแล้ว ตัวเรานั้น อยากจะหล่อ อยากจะเป็นแบบ ผช.
.
เราคิดหนักมาก กลัวว่าคนรอบตัวจะยอมรับเราไม่ได้ เราพยายามฝืน ไม่เปิดเผยตัวตนความรุ้สึก นึกคิดของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันรุ้สึกอึดอัดมาก เราอยากจะบอกแม่ บอกพ่อ แต่เราก็ไม่มีความกล้าที่จะบอก
.
มีครั้งหนึ่งที่เราเคยขอแม่ตัดผมสั้น ออกทรงชายนิดๆ แต่แม่กลับบอกเราว่า "ตัดทำไม เราโตเป็นสาวแล้วต้องไว้ผมยาวสิจะได้สวย" ตอนนั้นอารมณ์เราขึ้นนิดๆ เราไม่ได้อยากไว้ผมยาวเพราะอยากให้ตัวเองสวย แต่เราอยากที่จะตัดผมสั้นเพื่อให้ตัวเองดูเท่แล้วก็หล่อต่างหาก แต่ก็ทำไรไม่ได้ อยากจะตะโกนออกไปดังๆออกไปว่า "หนูอยากตัดผมสั้นเพราะหนูอยากหล่อแบบ ผช. ไง!!!" แต่ก็ทำไม่ได้
 .
คนส่วนมากมักบอกว่าเราเป็น ผญ. ที่สวย น่ารัก เป็นหลานสาว ลูกสาวคนโตของบ้าน ปู่ย่าพ่อแม่อยากให้เราโตขึ้นมาเป็น ผญ. ที่สวย มีเสน่ห์ เราก็ไม่อยากจะหักหลังสิ่งที่ปู่ย่า พ่อแม่ หวังไว้ เราจึงปิดตลอดมา กับเพื่อนเราก็ปิด กลัวมันจะหาว่าเราบ้า
.
ที่จริงเรามีแผนไว้ว่าพอเราจบ ม.3 เราจะไปเรียนต่อที่ กรุงเทพฯ 
1. เพราะเราอยากไปเรียนต่อสาย ศิลป์-ภาษา ที่นั้น ที่บ้านเกิดเราไม่มี หรือเรียกว่าที่นัเนน่าจะฟลักสูตรดีกว่าแล้วก็จบตรงกว่า
2.เพื่อที่จะหนีจากพ่อแม่
3.เพื่อที่จะลองทำความรุ้จักกับตัวเองด้าน ผช. มากขึ้น และตัดสินว่าเราจะทำจริงๆ จะเป็น ผช.ที่ชอบผช.
(ลืมบอกไปว่าเราไม่คิดจะเป็น ผญ. ข้ามเพศน่ะ แค่อยากจะมีร่างกายแบบ ผช. นิสัยก็ออกชายหน่อยๆ คือถ้าผู้อ่านรู้จักศิลปินที่มีชื่อว่า hakken ที่เป็นนักคอสเพลย์ แบบนั้นแหละที่ จขกท.อยากเป็น)
.
เราแอบพ่อแม่ซื้อวิก ชุดคอสผช. ชุดผช. มาแต่งชายอยู่คนเดียว (เงินที่ซื้อเป็นเงินที่มาจากการทำงานของเราเอง เราขายของ) เราแอบแต่งชายมาได้ 1 ปีแล้ว เราคิดว่าสักวันเราอาจจะบอกพอแม่และเพื่อนไปเกี่ยวกับตัวจริงแท้ๆของเราเอง  แต่เราก็กลัวเขาหาว่าเราบ้า สติไม่ดี ไม่โดนยอมรับและกลับไปโดนบูลลี่เหมือนเดิม เราสับสนตัวเองมาก ควรทำไงดี?
แล้วเราก็กลัวต่อจากนั้นว่า ถ้าพ่อแม่ เพื่อนยอมรับเราแล้ว เราจะหาแฟนที่ยอมรับเราได้หรือเปล่าที่เราเป็นอย่างนี้ สังคมจะรังเกียจเราหรือเปล่า เขาเหยียดเรารึเปล่า?
ตอนนี้สับสน งันงงกับตัวเองมาก
กระทู้อยากจจะยาวไปหน่อยแล้วก็วกวนต้องขอโทษล่วงหน้านะคะ><