เรากับแฟน ไม่สิ .... เรากับสามี(จดทะเบียนกันแล้ว) อยู่ด้วยมา 5 ปีกว่าแล้ว เราอายุ 25 แฟนอายุ 26 ณ ปัจจุบัน

ช่วง 1-2 ปีแรก เราเรียนมหาลัยภาคสมทบ(เรียนวันอาทิตย์) จันทร์-เสาร์ ทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง 
ส่วนแฟนเราเรียนมหาลัยเหมือนกันปี 3 แต่เรียนทุกวัน ไม่ได้ทำงานแบบเรา เค้าเป็นผู้ชายตลก ใจดี มีน้ำใจกับเพื่อนร่วมโลก 
แต่ชอบอยู่กับเพื่อน เลิกเรียนไปรับเราที่ทำงานมาส่งที่ห้องพัก แฟนก็ออกไปหาเพื่อนอยู่กับเพื่อนจนดึกทุกวัน 
วันศุกร์แฟนจะกลับบ้านเค้า เพราะ มาเรียนคนละจังหวัด ทำให้เราต้องไปทำงานเอง กลับบ้านเอง ไปเรียนเองในวันอาทิตย์ 

เราโอเคในช่วงปีแรก เพราะต้องเรียนรู้กันและกัน เราน้อยใจในทุกวัน น้อยใจในทุกครั้งที่เเฟนเรามาส่งหน้าห้องพักแล้วเลี้ยวกลับไปหาเพื่อนต่อ 
น้อยใจจนเราพูดออกมา และรั้งเค้าไว้ไม่ให้ไป เพราะเราก็เหงาเป็น เราสองคนทะเลาะกันเกือบทุกวันที่แฟนออกไปหาเพื่อน
เรางี่เง่าที่สุด ที่ผู้หญิงคนจะงี่เง่าได้ 

เข้าปีที่ 2 เรายังทะเลาะกันอยู่บ้าง ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราไม่เคยเป็นฝ่ายถูกง้อ เพราะเราทนกับบรรยากาศเงียบขรึมไม่ไหว 
เราต้องง้อแฟนก่อนตลอด แฟนเราง้อด้วยวิธีทำให้เราขำ เพราะนางเป็นคนตลก จนเรามานั่งจับเข่าคุยกัน....

ว่า..เราจะมีโควต้าให้แฟนออกไปกินเหล้ากับเพื่อนแค่ 4 วัน ต่อ สัปดาห์ และห้ามกลับบ้านหลังเที่ยงคืน
แฟนเราก็ตกลง หลังจากนั้นมาเราสองคนไม่ค่อยทะเลาะกันเรื่องนี้อีกเลย

จนมาถึงวันนี้ เราเรียนจบ แฟนเรียนจบ ทำงาน
เเฟนเราเริ่มออกไปกินเหล้า 5 วัน ต่อสัปดาห์บ้าง วันที่เป็นโควต้าจะกลับเที่ยงคืน ส่วนวันที่เกินโควต้าจะกลับประมาณ 4-5 ทุ่ม 
เราก็ทำงานบ้าน เล่นมือถือ เพราะเราไม่ชอบออกไปข้างนอกหลังพระอาทิตย์ตกดิน เราติดบ้านมากๆ 

ในความคิดเรา เรากับแฟนคุยกันทุกเรื่องและตกลงกันง่าย ยอมถอยคนละก้าว เพื่อฟังกันและกัน 
แต่พอแฟนเราเริ่มออกไปหาเพื่อนถี่ เราเริ่มกลับมาเหงา .... เราแค่สับสนว่าเราควรน้อยใจมั้ย 

ตอนนี้เรากำลังวางแผนจะซื้อบ้านด้วยกัน กำลังจะมีลูกด้วยกัน(ซึ่งยังไม่มีซักที) หรือเราควรเข้าใจแฟนแบบเดิม 

หรือเราไม่ควรพิมพ์แบบนี้ ให้คนอ่านสับสนไปด้วยย ...