ฉันเคยมีครอบครัวมาแล้วและมีลูกติดมา 1 คน เพศชาย(ปัจจุบันอายุ 12 ปี บวชเรียนเป็นสามเณร)
หลังจากเลิกรากับสามีเก่าได้ 4 ปี(เพราะจับได้ว่าคบชู้ก่อนคลอดเพียง 3 วัน) ฉันจึงยอมเปิดใจรักใครสักคน เราพบรักใหม่เมื่อปี 2555 และตัดสินใจสร้างครอบครัว เราทั้งหมดอาศัยอยู่ที่ กทม.พร้อมลูกติดของฉันในตอนนั้นเขาอายุ6 ขวบ ฉันอยู่กับสามีคนปัจจุบันรวมได้ 8 ปี และมีลูกด้วยกัน 3 คน (อายุ 7 ขวบ 5 ขวบ และ2ขวบ) เราทั้งหมดอาศัยอยู่ที่ กทม.6 ปี ตลอดระยะเวลา 6 ปี ฉันทำงานบ้านทุกอย่าง ทำงานบริษัท(ออฟฟิสอยู่ที่บ้าน) พร้อมกับเลี้ยงลูกไปด้วย ไล่ตามอายุคือจะเลี้ยงเด็กทารกที่อายุไล่เลี่ยกันมาตลอดระยะ 6 ปี  ในแต่ละวันฉันต้องหุงข้าว ทำกับข้าว ซักเสื้อผ้า เก็บกวาด รีดผ้า รับโทรศัพท์ ห่อพัสดุ (ไปส่งไปรษณีย์เองบางครั้ง) หลังคลอดลูกคนที่ 4 ฉันจึงได้กลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดพร้อมลูกๆ 4 คน(มาดูแลงานเกษตรที่บ้านและธุรกิจครอบครัว) ส่วนสามีทำงานอยู่ กทม.ฉันมาอยู่ได้ 2 ปีแล้ว สามีแวะมาเยี่ยมบ้าง โทรหาพูดคุยกันทุกวัน
**วันหนึ่งเขาโทรมาบอกว่าจะพาแม่ แม่ยายของน้องสาวเขา และหลาน 2 คนมาอยู่ด้วย(7 ขวบ กับ 3 ขวบ) ส่วนน้องสาวเขาเลิกกับสามีและมีสามีใหม่มีลูกเพิ่มมาอีก2 เราจึงถามไปว่า แล้วแม่ของเด็กเขาจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยหรือ คำถามคำนี้ทำให้สามีโกรธเรามาก ด่าเราอย่างหมูหมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยมีค่าสำหรับเขาเลยหรือ คนที่เคยยืนข้างๆในวันที่เขาลำบาก เขาว่าเรารังเกียจแม่เขา รังเกียจหลาน เขาอยากเลิกและจะเอาทุกอย่างคืนจากเรา รถ นาไร่ และลูกๆ ช่วง2วันนี้เราเครียดมาก เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับ นั่งๆอยู่ก็น้ำตาไหล ฉันผิดอะไรหรือ คิดทบทวนเรื่องราว แม่ที่ทิ้งเขาไปแต่เด็ก(แม่ก็คือแม่เราไม่รังเกียจ) แม่ยายน้องสาวใครก็ไม่รู้ หลานที่แม่วัยรุ่นจะใช้ชีวิตสบายๆเพราะปัดภาระมาที่เรา...สามีที่เราเคยคิดว่าจะเข้าใจเราที่สุดแต่สุดท้ายเราไม่ได้มีค่าอะไรกับชีวิตเขาเลยเมื่อเทียบกับหลานๆของเขา...เราควรถอยออกมาหรือไม่