สวัสดีทุกคนค่ะ การเขียนกระทู้อาจจะมีผิดพลาดไปบ้างนะคะ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะคะ เรากับแม่อาศัยอยู่คนละจังหวัดค่ะ ตอนเด็กเราก็เห็นแม่เราแต่งงานกับหลายคนเลยนะคะซึ่งเราเองก็ไม่เข้าใจด้วยความที่เป็นเด็กอ่ะค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เข้าเรื่องเลยนะคะ หลังจากที่แต่งงานมาหลายคนสุดท้ายมาหยุดที่คนๆนึง แต่งงานกันมีลูกด้วยกันอยู่กินกันกับสามีคนนี้มาเป็นเวลายาวนานมากสิบกว่าปี สุดท้ายแม่ทิ้งเขาค่ะทิ้งลูกไว้กับเขาด้วยและไปแต่งงานใหม่ ย้อนกลับไปในความทรงจำวัยเด็กจำได้ว่ามีคนนึงถามว่าอันนี้ลูกใช่ไหมคะแม่เราตอบว่า ใช่ แล้วเขาชี้มาที่เราว่าคนนี้ใช่ลูกไหมคะเขาตอบว่าเขามีลูกคนเดียวค่ะทั้งๆที่เรานั่งอยู่ข้างๆแล้วพูดแบบนั้นได้ไงเราจำจนโตเลยค่ะ เราก็พยายามไม่ใส่ใจนะในจุดนั้นอาจจะพูดเล่น พอมาอีกครั้งนึงมีคนถามอีก ว่าคนไหนลูกคุณ แม่ชี้ไปที่น้องค่ะ แม่บอกว่ามีลูกคนเดียว แล้วเขาถามต่อว่าคนนี้ไม่ใช่ลูกหรอ(เขาชี้มาที่เรา) แม่เราตอบว่า “ไม่ใช่” คือน้ำตาแทบไหลพราก เข่าแทบทรุด เห้ออ 😢 เวลามีปัญหาอะไรแม่จะโทรหาเราเสมอเราเป็นที่ระบายตลอด ใช้เราไปทำนั่นนี่ให้ตลอดซึ่งเราก็ทำเพราะเราเห็นว่าเป็นแม่ เป็นผู้มีพระคุณ เป็นผู้ให้กำเนิดเรา จำได้ว่าสมัยเราอยู่มัธยมเคยแช่งชักหักขาเราให้ตายก็ตาม (แช่งเราให้ตาย2ครั้ง) พูดแช่งพูดกับป้าเรา ป้าเราก้มาบอกเราว่าให้ตั้งใจนะกับชีวิต และอย่าสนใจ เราก็โอเค ไม่สนใจก็ไม่สนใจทำหน้าที่ต่อไป เหมือนแม่ไม่สนใจคนอื่นเลยค่ะว่าจะเป็นยังไง เอาแต่ตัวเอง ฟังแต่เสียงตัวเอง ถ้าให้เล่าคงยาวมากๆ เล่าอาจจะไม่หมดขอเล่าอันที่สำคัญๆละกันนะคะ แม่เราเป็นคนที่ชอบพูดคำหยาบ เวลาไปพูดตรงคนเยอะๆ อุทานออกมาเป็นคำหยาบดังๆแล้วหัวเราะเองเรานี่แทบเอาปี๊บคลุมหัวแล้วอยากวิ่งหนี เวลาเดือดร้อนมีเราคอยรับฟังเสมอเช่นทะเลาะกับเพื่อนและชอบใช้ให้ไปดูดวงค่ะ เอาตรงๆเลยนะคะ (บ้าดูดวง) อะไรนิดๆหน่อยก็ดู ดูดวงตลอด หมอดูคนไหนพูดไม่ถูกใจก็ว่าไม่แม่น เพราะไม่ยอมรับความจริงเอง คือเราก็มีหน้าที่ของเรามีสังคมของเราแน่ยอมก็ย่อมมีเรื่องราวส่วนตัวแต่ไม่เคยสนใจเลย ไม่เคยถามไถ่ มีแต่จะเอาแต่เรื่องของตัวเอง แกทำงานก็ชอบทะเลาะกับคนที่ทำงาน ทุกที่เลย เปลี่ยนงานบ่อยเพราะชอบทะเลาะกับคนที่ทำงาน ถ้าอะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเอง เหมือนสมมุติเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ หรือไม่ทำอะไรให้ ก็จัดเต็มมาเลยกับคำหยาบคำด่าซึ่งไม่คิดเห็นใจเราเลยว่ามันกระทบต่อใจเราหรือเราจะเสียใจขนาดไหน อะไรๆก็จะให้ทำตามที่สั่งทั้งหมด ชอบข่มเหงและใช้คำพูดข่มเหง ไม่มีใครใหญ่แล้วในโลกหล้านี้ ทุกคนต้องฟังฉันหมด ญาติพี่น้องต้องฟังฉันหมด ฉันไม่แคร์ใคร ฉันคือนัมเบอร์วันอะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ ญาติพี่น้องหลายคนก็เอือมระอากับแม่ คือเราเกรงกลัวเราเกรงกลัวต่อบาปนะคะเราสายบุญ(ที่มาตั้งกระทู้แบบนี้ก็กลัวบาป) (บางทีคำว่าบุญคุณผู้ให้กำเนิดมันค้ำคอเราอยู่) แต่เราก็เสียสุขภาพจิตมากมากๆเหมือนกันค่ะ ทั้งแบลคเมย์เรา ทั้งไม่มีความรับผิดชอบ พูดไม่เป็นพูด เห็นเราเป็นเครื่องมือ โกหกเรา และหักหลังเรา เราควรจะทำยังไงต่อไปดีคะทุกคนขอความคิดเห็นหน่อยนะคะ ตอนนี้ก็เรียนจบแล้วค่ะกำลังหางานทำค่ะ เราเหนื่อยใจมากๆเลย มันท้อไปหมดบางคำพูดก็ฝังใจและทำร้ายกันเกินไป กับหลายๆอย่างที่มันสะสมมาตลอด