ตั้งแต่อนุบาลถึง ป.3  เราเป็นเด็กร่าเริงแจ่มใสเข้ากับเพื่อนได้ดี แต่พอจะเปิดเทอมขึ้น ป .4 เราเป็นอะไรไม่รู้อยู่ดีๆก็ไม่อยากไป ร.ร คิดถึงแม่ ไป ร.ร ก็ร้องไห้ เพื่อนชวนไปเล่นก้ไม่ไป ชอบไปนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
หลังจากนั้นมาก็เป็นเด็กไม่พูดไม่คุยกับใครพูดเบา แล้วก็เริ่มไม่ทันคน โง่มากๆ ทั้งซื่อ เซ่อ ซื้อบื้ออีก พอเป็นแบบนี้ก็โดนเพื่อนใช้ กดขี่ 
 พอขึ้น ป.6 อยู่ดีๆเราก็เปลี่ยนไปเริ่มมาคุยกัยเพื่อน เพื่อนให้เล่นด้วย เริ่มสู้คน เริ่มพูดมาก อยู่กับเพื่อนไปเรื่อยๆก็เริ่มทันคน จากโง่ๆหัวช้าก็เริ่มเข้าใจอะไรง่ายขึ้น  และใช้เวลาไม่นานถึงปีที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง
 ถ้าเอาตามหลักความเชื่อศาสนา เราอยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไรเราถึงหายจากการเป็นคนไม่พูด ไม่ทันคน
เป็นเพราะบุญช่วยหรือเป็นเพราะหมดกรรมในเรื่องนั้น ??