สวัสดีค่ะ
ตัวเรากับแฟนอายุห่างกัน 1 รอบค่ะ โดยที่เราอายุน้อยกว่าแฟน แฟนเราอายุ 40 กว่าๆค่ะ

เริ่มต้นจากการที่แฟนคนปัจจุบันของเราอกหัก(เราไม่รู้มาก่อนค่ะ เราคิดว่าเขาโสดๆ ชิลๆ ปกติดี) และมาคบกับเราค่ะโดยรู้จักกันในผ่านโลกออนไลน์ค่ะ แฟนเราหน้าตาดีมาก รักษารูปร่างหน้าตาเหมือนคนหนุ่มๆ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอายุมากกว่า แต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาค่ะ

เราไม่รู้ภูมิหลังของแฟน และไม่เคยเก็บมาใส่ใจเลยค่ะ หลังจากดูใจกันไม่นานนัก ประมาณ 3เดือน เราก็ตกลงคบกันเป็นแฟนค่ะ เรารู้ว่ามันเร็วมาก เราก็ไม่ตั้งตัวเลยค่ะ แต่ในเมื่อฝ่ายชายขอเราเป็นแฟน เราก็ชอบเขาค่ะ ถ้าเล่นตัวมากกลัวแห้วในตอนนั้นก็เลยตอบตกลง แต่ในใจเราก็ยังรู้สึกเร็วเกินไปบ้าง

สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วง1-3เดือนหลังจากคบกันคือ เขาเปลี่ยนไปมากค่ะ จากคนที่เคยดูแลตัวเอง กลับกลายเป็นคนที่ไม่ดูแลตัวเองค่ะ ผมเพ้ารุงรัง ปล่อยตัวเองอ้วนลงพุง และดูสุขภาพจิตใจหดหู่อย่างมาก

สิ่งแรกที่เราคิดคือ เรากำลังเป็นกังวลและเป็นห่วงแฟนมากค่ะ เพราะเราไม่สามารถหาสาเหตุได้เลยว่ามันเกิดจากอะไร

เขาไม่กินข้าวค่ะ ไม่ขยับตัว นอนอยู่บนเตียง บางครั้งก็พูดจาร้ายๆ แรงๆ กับเรา ซึ่งเราไม่เข้าใจค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา

เขาไม่เคยยอมปริปากบอกอะไรเลย เขาเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ค่ะ ภายนอกดูเป็นคนเรียบร้อย แต่มีความกดดันรุนแรงในใจของเขา ที่ทำให้เขาร้องไห้ เป็นทุกข์และเอาแต่เหม่อลอยค่ะ

ความคิดต่อมาที่ผุดขึ้นมาในหัวของเราคือ อาการของเขามันคล้ายคนอกหักค่ะ เหมือนเพิ่งอกหัก และเราไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยค่ะ

ด้วยความเป็นห่วง ก็เลยไปสอบถามเพื่อนๆ ของเขา ปรากฎว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนได้ไม่เกินปีค่ะ แต่เพื่อนก็ยืนยันว่าเลิกไปครึ่งปีแล้ว ก่อนจะมาคบกับเรา ซึ่งเรารู้สึกแย่ค่ะ และสับสนว่าจะทำยังไงต่อไป เพราะเราเพิ่งคบกันไม่นานค่ะ

เราคิดว่าเขาตัดสินใจมาคบกับเราเร็วเกินไปและเขาอาจจะยังไม่พร้อม ซึ่งถ้าต้องลดสถานะไปเป็นเพื่อนก่อนเราก็พร้อมค่ะ เพราะเราคิดว่ามันดีกับทั้งตัวเราและเขา

แต่เขาไม่ยอมค่ะ และยืนยันว่าเขารักเราแต่ตอนนี้เขายังแย่อยู่ขอให้เราให้เวลาเขา และด้วยสภาพของเขา ทำให้เราเป็นกังวลมากว่าจะเกิดปัญหาสุขภาพอื่นๆ ตามมา ในระหว่างนั้นที่ยังตัดสินใจไม่ได้เราจึงดูแลเขาอย่างดีค่ะ หาข้าวให้กิน ไปเยี่ยม ไปคุยเล่นด้วย หวังว่าเขาจะดีขึ้นจนดำเนินชีวิตปกติได้

เขาค่อยๆ ดีขึ้นอย่างช้าๆ ค่ะ ช้านี่คือช้ามากๆ เราเองเริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น คิดอ่านอะไรได้ดีขึ้น ในขณะที่เขามีนิสัยเด็กเอาแต่ใจค่ะ เราเหมือนแม่ของเขาค่ะทั้งๆ ที่ไม่เต็มใจเป็นและอยากจะเลิกเป็นค่ะ555 

เราคิดว่าเขาควรไปหาจิตแพทย์อย่างมาก ซึ่งเราไม่อายค่ะ และเข้าใจคนแบบนี้ว่าเขาต้องการตัวช่วย เขาไม่ยอมไปค่ะมันยากมากที่จะบังคับให้ผู้ชายอายุ40กว่า หัวร้ันไปรพ. มันเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แล้วเพื่อนก็พยายามช่วยค่ะแต่ไม่เป็นผลเลย

เราอยู่กับเขาตรงนี้มา4ปีเต็มๆ ไม่ใช่มีแต่ความทุกข์นะคะ แต่มีความสุขมากๆ ด้วย เพราะเขาดูแลเราอย่างดี ไม่เคยให้เราออกเงินสักบาท เวลาเราไปซื้อกับข้าวค่าที่พักเขาออกให้เราทั้งหมดค่ะ แต่เรารู้ดีค่ะ จำเป็นจะต้องประหยัดมากเราไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนไกลเลย และอะไรที่เป็นของจุกจิกเราจะออกเงินซื้อเองค่ะ เราทำงานที่บ้านเพื่อดูแลเขาอย่างใกล้ชิด

เราอยากให้เขาดีขึ้นค่ะ คิดแบบนี้ทีไร น้ำตาเราจะไหลออกมาทุกทีเลย

โชคดีว่าเขาไม่ได้ทำงานเลยเข้าปีที่4 ก็กินเงิน. จากอสังหาค่ะ ยอมรับว่าเป็นกังวลมาก แต่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมันแปลกมาที่อยู่ๆ คนเก่งๆแข็งแรงๆ ซึ่งกำลังจะเข้าวัยกลางคนเททุกอย่างในมือทิ้ง แล้วล้มตัวลงขดตัวอยู่แต่ในห้องนอนไม่ไปไหน ซึ่งมันบั่นทอนจิตใจของเรามาก

เราคิดทวบทวนวนกลับไปกลับมาหลายๆ ครั้ง เราไม่อยากให้คนดีๆ คนหนึ่งมีสภาพเป็นแบบนี้ พอย่างเข้าปีที่4เขาดีขึ้นค่ะ เปลี่ยนจะอีกคนหนึ่งเป็นอีกคนหนึ่ง ไม่พูดตะคอก สนใจความรู้สึกคนรอบข้างมากขึ้น แม้กระทั้งก้าวออกนอกห้องและลองไปทำงาน

วันนั้นเราน้ำตาแตกเลยอะ ดีใจมากๆ ที่เขาก้าวออกไปทำงาน ไปมีเพื่อน ไปมีสังคม เขาค่อยๆ ฟื้นตัวอย่างช้าๆ กลับมาเป็นตัวของเขาซึ่ง เราแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

แต่ดีได้สักพัก พอตกงานเพราะพิษเศรษฐกิจก็กลับมาขลุกตัวในบ้านเหมือนเดิม เขาดีวันดีคืนค่ะ และดูเหมือนจะรักเรามากขึ้นๆ ทุกวัน ถึงแม้จะเป็นไปอย่างช้าๆ เขาดีกับเรามาก และขอบคุณเราตลอดเพราะเราไม่เคยทิ้งเขาไปไหนเลยค่ะ

เขาคงรักเรามากจริงๆ แล้วในตอนนี้

แต่เราเองที่รู้สึกแปลกไปค่ะ เพราะ4ปีที่เราดูแลเขามามันหนักหน่วงมากค่ะ และเราค่อยๆ หมดรักจากเขา แม้ในตอนนี้ยังรัก แต่มันก็มักจะเกิดความรู้สึกลำบาก ท้อ เหนื่อยหน่ายมาก ถึงแม้ว่าอะไรจะดีขึ้นแล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกทรมานกับความรู้สึกที่ว่าไม่มีอะไรดีขึ้นเลยวนลูปแบบนั้น

เรามักจะทะเลาะในหัวของตัวเองค่ะว่าเขาไม่ดีขึ้นจริง เดี๋ยวเขาก็เป็นเหมือนเดิม แต่เราไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้เขารับรู้เลยค่ะ เพราะอยากให้เขาหาย อยากให้เขาไม่ต้องเครียดกับเรื่องของเรา

เราเกิดสภาวะท้อ และ การไม่เห็นเขาในช่วงวันหยุดยาวทำให้เราสบายใจค่ะ แฟนของเราเป็นคนหัวดื้อ ถึงเราอายุน้อยแต่มีวุฒิภาวะมากกว่ามาก ทำให้เราท้อค่ะ ว่าเราจะสามารถมีลูก หรือเขาจะสามารถเป็นพ่อคนได้จริงๆ เหรอซึ่งพอคิดแบบนี้แล้วเราก็ไม่กล้าคิดไปไกลกว่านี้ค่ะ

เขาใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นหลังเรียนจบค่ะ ไปหาเพื่อน นัดเพื่อนกินข้าว ไม่ทำงาน ไม่ไปหาพ่อแม่เพราะทะเลาะกับที่บ้านรุนแรง นอนเล่นโทรศัพท์ ดูละคร เหมือนเด็กวัยรุ่นเลยค่ะ ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่อาบน้ำ ไม่ซักผัก ไม่กินข้าวเป็นเวลาเราเหมือนตารางเวลาของเขาค่ะ คอยเตือน คอยบอกว่ากี่โมงนะ ส่วนใหญ่ถ้ารู้ตัวแล้วสักพักก็จะทำตามค่ะ มีบ้างที่ไม่ฟังเลย

เราพาเขาไปหาพ่อแม่ของเรา พ่อแม่ของเราใจดีค่ะ พ่อแม่คุยกับเราว่าเขาเข้าใจว่าคนๆ นี้ (แฟนเรา) จะต้องเคยมีปมปัญหาบางอย่างในชีวิตที่ค่อนข้างรุนแรงและไม่สามารถบอกใครได้ เขาบอกว่าถ้าเราโอเคเขาไม่ห้ามให้เราคบกันค่ะ

ความอบอุ่นจากพ่อแม่เรา ทำให้เขาเหมือนลูกชายอีกคนของบ้านค่ะ เขาดูรักพ่อแม่เรามากกว่าพ่อแม่จริงๆ ของเขาซึ่งเรากังวลมากค่ะ เราไม่รู้เลยว่าเรื่องมากมายแค่ไหนที่จะทำให้คนดีๆ คนหนึ่ง กลับกลายเป็นคนชีวิตพังแบบนี้ ซึ่งเขาไม่ยอมปริปากเลยค่ะ มีบางครั้งที่เขาเล่าให้ฟังแต่ก็ยังจับใจความไม่ได้ ไม่ทราบว่าสาเหตุหลักมันเกิดจากอะไร

ใจของเราหนักอึ้งค่ะ แม้จะรักเขามากแต่ยังไม่เห็นหนทางที่เขาจะมาเป็นผู้นำครอบครัวได้เลย เรารักเขามาก ลึกๆ เขาจิตใจดี ไม่ใช่คนเจ้าชู้ เขาไม่เคยยืมเงินหรือทำให้เราลำบากใจเรื่องยาเหล้าบุหรี่ เงินหามาได้ก็เอามาดูแลเราซึ่งนับเป็นคุณสมบัติที่หาได้ยากมาก ถ้าไม่ติดว่าเขาเศร้า และดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ทำงาน ก็คงถือเป็นผู้ชายที่วิเศษมากคนหนึ่งค่ะ

คิดว่าเราคบกับเขามานานค่ะ 4 ปี เราก็มีงานทำค่ะ และแพลนว่าจะไปเรียนต่อตปท.ด้วย เราไม่มีปัญหาเรื่องความห่างไกลค่ะ แต่เราไม่มั่นใจว่าเมื่อกลับมาเขาจะมีงานทำหรือเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้ไหม ซึ่งก็เป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้เลยเวลามีน้อยผ่านไปเร็ว ถ้ากลับมาแล้วเป็นแบบนี้ เราคงจะไม่ไหว เราไม่มีปัญหาเรื่องอื่นหวังว่าเขาจะหายป่วยด้านจิตใจและไปทำงานเหมือนคนอื่นๆ แต่เราก็ไม่สามารถรอเขาได้ตลอดไปค่ะ

ขอคำปรึกษาค่ะ เราควรทำอย่างไรต่อไปคะ และเราควรคบกับเขาต่อไปไหมคะ อยากลองฟังจากมุมมองท่านอื่นๆ ค่ะเพราะคิดคนเดียวอาจจะได้ไม่ครบทุกมุมค่ะ