เมื่อก่อนเราอยู่เชียงใหม่เราอยุ่เชียงใหม่มา9ปีเราเติบโตที่เชียงใหม่ อยู่ๆก็ต้องกลับมาเพราะเศรษฐกิจไม่ดีร้านอาหารของอาปิดกิจการ ช่วงนั้รเราจบม.3สมัครที่เรียนเเล้ว มีบัตรนศ.เเล้ว เเต่ด้วยปู่ย่าเรากลับมากรุงเทพมาอยู่กับพ่อส่วนเค้าอยุ่เเฟน ทั้งเเฟนเเละเเม่เเฟนดูเเลเค้าดีมาก เเต่ด้วยเศรษฐกิจเเละพ่อก็อยากให้กลับมาเรียนถ้าไม่กลับมาจะไม่ส่งเงินเลี้ยงดูตอนเเรกเค้าจะไม่กลับจนสุดท้ายจนปัญญา เค้ากลัวเป็นภาระบ้านเเฟน ที่จริงเค้าว่าถ้าอยู่กับเเฟนจะทำงานละเรียนไปด้วยเเต่เกิดโควิด จะไปทำงานที่ไหนก็ยาก เค้าเลยต้องจำใจกลับมาเรียนกรุงเทพ

ตอนนี้เรียนกรุงเทพได้เทอมนึง ก็ยังอยากจะดรอปไม่อยากเรียนไม่อยากอดทนตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีความสุขเลยจริงๆ เค้าอยู่เเต่ในห้อง  ไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีเพื่อนเล่น เค้าไม่มีความprivate ตอนนี้เค้ารังเกลียดตัวเองมากที่ต้องมาอยู่สภาพเเบบนี้ ทั้งๆที่เค้าอยู่กับเเฟนบ้านเเฟนดูเเลเค้าดีมาก ดีทุกอย่าง ข้าวของเครื่องใช้เขาซื้อให้เราตลอด เขาดูเเลเราเหมือนเราเป็นครอบครัวเป็นลูก เเต่เราอยู่นี่เหมือนเราใช้ชีวิตคนเดียวคนที่เห็นตอนเค้าร้องไห้ก็มีเเต่เเฟนที่อยู่ที่หน้าจอคอม เราอดทนกับที่ผ่านมามาตลอดเราร้องไห้ตลอดเราเหนื่อยที่ต้องทนเเล้ว ไม่อยากให้ใครมาคาดหวังกับความหวังลมๆเเล้ง คือเรารู้ยังไงเราต้องจบมหาวิทยาลัยอยู่เเล้วเเต่เราขอไปอยู่กับสภาพเเวดล้อมที่มีความสุข สังคมที่เรามีความสุขได้มั้ยว่ะ