สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของเราผิดถูกประการใดขออภัยนะคะ
ประเด็นคือว่าเราเข้าเรียนมหาลัยและย้ายมาอยู่หอในเมือง ซึ่งปีแรกๆเราก็ได้ใช้ชีวิตสนุกสนานทำกิจกรรม เรียน มีเพื่อนมีรูมเมท แต่พอย้ายเข้าปีที่2แม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วย แม่ขายบ้านที่ซื้อไว้แต่ยังผ่อนไม่หมดโดยเป็นอสังหาชิ้นเดียวที่มี พูดง่ายๆก็คือขายบ้านไปแล้วและมาอยู่หอกับเรา โดยให้เหตุผลว่าเพราะบ้านไกล แม่ทำงานในเมือง และเราก็เรียนในเมือง
ช่วงแรกๆเราก็แฮปปี้ดีค่ะกับการที่แม่มาอยู่ด้วย พอผ่านไปชีวิตวัยรุ่นเราขาดสีสันมากเลยค่ะ ไม่ต่างอะไรกับอยู่บ้านเลย เลิกเรียนมาแม่ก็รออยู่ จะไปเที่ยวไปสังสรรค์กับเพื่อนๆก็ไม่ได้ เราอึดอัดมากค่ะ รู้สึกเหมือนถูกขโมยชีวิตในมหาลัยไป และพอเราเรียนจบจนกระทั่งตอนนี้อายุ25 (เพิ่งจบได้ปีกว่าเพราะเราซิ่ว) แม่ก็เปรยๆว่าอยากมีบ้าน อยากซื้อบ้าน แต่ด้วยความที่อายุมาแล้ว(แม่อายุ63ปีนี้) คงไม่มีธนาคารไหนปล่อยกู้ แล้วแกก็บ่นๆเชิงน้อยใจ ว่าทำไมต้องมาอยู่บนหอพัก อยู่ร่วมกับเด็กๆปี1ปี2 อายเขา ไม่อยากอยู่
แล้วด้วยเราเด็กจบใหม่ทำงานไม่ตรงสาย เงินเดือนก็น้อยนิด ไม่สามารถดาวน์หรือซื้อบ้านให้แม่ได้แน่ๆ และค่าหอแถวมหาลัยก็ราคาสูง แกอยู่ไปบ่นไปประมาณว่าถ้าเอาไปผ่อนบ้านป่านนี้ก็ได้หลายแสนแล้ว เราอยากให้แกกลับไปอยู่บ้านที่ตจว. (ไม่รู้จะฟังเหมือนเป็นการผลักไสไหม) แต่แกแฮปปี้ทุกครั้งเวลากลับไปหายายและพี่น้องแก แม่เคยร้องไห้เพราะต้องกลับมาทำงานในเมืองหลายครั้ง
เราเคยบอกให้แม่กลับไปแกก็อ้างว่ายังไปไม่ได้ ลูกยังไม่มีงานเป็นหลักเป็นแหล่ง ยังไม่แต่งงานไปไม่ได้หรอก ประมาณนี้ค่ะ เหมือนกดดันให้เราหางานที่มั่นคง(งานราชการ) และกดดันแฟนเราให้รีบมาขอแต่งทั้งที่เรายังไม่พร้อม เราควรจะทำยังไงดีคะ