สวัสดีค่ะ เราเป็นคนที่อยู่ในจุดอิ่มตัว(เพื่อนบอกมานะ)เราเฉยๆให้กับความรักไม่รู้สึกรักหรือชอบอยากอยู่คนเดียว ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าเราโสดแต่ยังคุยกับแฟนเก่าอยู่ซึ่งเขามาขอเราคืนดีแต่เราไม่ได้กลับไปก็ลังเลอยู่ค่ะแต่ก็กลัวจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเขาแอบชอบเราแต่เราไม่ได้ชอบ เขาตามตื๊อเรามาตั้งแต่ม.5ยันม.6ค่ะ เขาเป็นคนเก่งนะคะ มีไหวพริบ ฉลาดแกมโกงนิดๆ เป็นคนที่คอยเป็นห่วงเราเพราะเราเป็นโรคหัวใจ ชอบเล่นกับเราแบบถึงเนื้อถึงตัวเขาชอบเราในขณะที่ในช่วงนั้นเรากลับมาคบกับแฟนเก่าแล้วก็เลิกกันไป เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอดค่ะจนช่วงปิดเทอมเราไม่ค่อยคุยกันเพราะเขาต้องเตรียมตัวยื่นใบสมัครเข้ามหาลัย พอเปิดเทอมมาเราทั้งคู่โคตรจะห่างเหินกันเลยค่ะเราไม่คุยกันเลยแล้วเราก็เป็นพวกถ้าคนไม่ทักก็ไม่ชวนคุยก่อนค่ะ ในตอนที่เขาตื๊อเราโคตรจะรำคาญเลยค่ะแต่การกระทำของเขามันทำให้เราไม่กล้าอคติคือพอมีคนทำเรื่องดีๆให้ เราก็มองว่าเขาเป็นคนดีเลยค่ะนั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่กล้าอคติ เขาเคยร้องไห้ฟูมฟายหนักมากเรื่องของเราตอนเรากลับกับรุ่นน้องที่ทำงานค่ะ เราไม่เคยเห็นใครร้องไห้เรื่องของเราหนักขนาดนี้มาก่อน คือเราไม่รู้ว่าเราชอบเขามั้ยเพราะรู้สึกโกรธเวลาที่เขาไม่สนใจ หรือแม้กระทั่งช่วงที่เพื่อนเราเรียนลีลาสแล้วเพื่อนมาปรึกษากับเราเรื่องคู่เต้น เพื่อนเราอยากคู่กับเขาเพราะเขาเป็นคนง่ายๆแต่คือเราสัญญากับเขาไว้ก่อนแล้วว่าช่วงเปิดเทอมเราจะคู่ลีลาสด้วยกันซึ่งเราคิดว่าเขาคงไม่อยากคู่กับเราแล้วเพราะเขาไม่คุยกับเราเลยค่ะ ไม่แม้แต่จะเข้ามาทักเหมือนก่อนเขาไม่คุยกับเราเลยค่ะซึ่งเราก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นแต่พอมันเกิดขึ้นจริงๆเรากลับยอมรับไม่ได้ เรานึกถึงเขาตลอดแต่เราไม่รู้ว่าสิ่งนี้มันคือการชอบรึเปล่า คือเราไม่รู้ว่าการแอบชอบอาการความรู้สึกมันเป็นยังไง เราเคยลองนึกตอนที่เรามีแฟนครั้งแรกแต่ก็นึกไม่ออกว่ามันต้องรู้สึกยังไง เราไม่โอเคที่เขาหายไปแถมยังไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้แฟนเก่าคุยกับเราแบบเพื่อนคนหนึ่งเพราะเขาคุยกับเราแบบแฟนในขณะที่เรายังไม่ได้กลับมาคบกัน เรากำลังแอบชอบเขาอยู่รึเปล่าคะหรือแค่คิดไปเอง