สวัสดีทุกคน เราพึ่งเล่นพันทิปใหม่และในวันนี้เราก็อยากจะเล่าเรื่องและประสบการณ์ที่น่าผิดหวังในการเรียนของเราให้ฟังนะ
แต่ก่อนตอนประถมเราเป็นคนเรียนสบายๆตั้งใจนะแต่ไม่ได้เก่งที่สุด เกรดดีมาเรื่อยๆไม่เคยตก 3.40 ก็ถือว่าดีเลยทีเดียว แต่พอเราขึ้นม.1 เราต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนเฉพาะมัธยมเพราะโรงเรียนเก่ามีถึงป.6 เราได้เข้ามาอยู่ในห้องคิงส์ของสายชั้นมีแต่คนเก่งๆ(ก็งงว่าตัวเองเข้ามาได้ไง==) แรกๆตอนปรับพื้นฐานอะไรก็ดี ราบรื่น แต่พอเปิดเทอมแล้วเริ่มเรียนไปเรื่องรู้สึกว่าตัวเองตามเพื่อนไม่ทันเลย เพื่อนก็มีแต่คนเก่งบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนโดนเยียบย่ำการทำงานของเราเพราะเราเรื่องไม่รู้เรื่องและสอบออกมาก็ได้คะแนนน้อย(ช่วงที่ปรับหลักสูตรการเรียนใหม่) จึงทำให้เราตามไม่ทันและรู้น้อยใจ จนนั่งร้องไห้แต่ละวัน จนเกรดเทอมแรกออก ได้3.18.. เราอึ้งและเสียใจมากที่เกรดตกขนาดนี้ แต่.. เราไม่ยอมแพ้! คิดว่าตัวเองยังปรับตัวไม่ได้เทอม2 เราเลยพยายามใหม่ ก็ตั้งใจขึ้นมาก พยายามทำงานอย่างเต็มที่และส่งตรงเวลา เวลาสอบก็ตั้งใจมากขึ้น มันดูเหมือนจะดีนะ.. ซึ่ง.. ใช่.. มันดีเกรดเทอม 2 เราขึ้นเป็น 3.24 แต่มันไม่มากพอในความรู้สึกของเรา แถมวิชา วิทย์ที่ตัวเองชอบ ก็ได้แค่2.5 คณิต ก็ไม่ต่างกัน
แต่!! เรายังคงเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมันก็ต้องสว่างใส ม.2 เทอม1 เราจึงพยายามมากขึ้นอีก ลดเวลาเล่นโทรศัพท์ ตั้งใจมำงานอย่างอลังการ และใช่คว่มพยายามอัพเรามันสำเร็จมันทำให้เกรดเราเพิ่มขึ้นเราดีใจนะแต่... อึก!(น้ำตาไหล) เกรด 3.31 ที่เพิ่มขึ้นแค่ไม่กี่เลขจากเดิม และที่เจ็บหว่านั้น! คือวิทย์ และคณิตก็ยังคงได้ 2.5 เช่นเคย.. เห้อ เริ่มหมดหวัง ท้อ เหนื่อย เหมือนทำไปก็ปล่าวประโยชน์ แต่พอหันกลับมาเห็นแม่ที่ไม่ว่าเราจะได้เกรดเท่าไหร่ยังให้กำลังใจและร้องไห้ไปพร้อมกัน ป้าข้างบ้าน! ก็ยังชอบมาอวดหลานตัวเองที่เก่งให้ฟังอยู่เสมอ จนทนไม่ได้ที่จะเป็นแบบนี้ต่อไป!!.. อยากให้แม่ได้ภูมิใจ ให้แม่ได้พูดกับชาวบ้านว่าลูกแม่ก็มีดีเหมือนกัน✌️ พอเปิดเทอม 2 เราก็ตั้งหน้าตั้งใจอย่างสุดความสามารถ บ้างครั้งก็เหนื่อยแทบจะเป็นลม เวลาพักก็ไม่เล่น เอาแต่อ่านหนังสือเพราะความหวังที่จะเอาเกรดดีๆไปให้แม่ได้ภูมิใจ ถึงแม้จะเรียนไม่เข้าใจบ้าง ตามไม่ทันบ้างแต่ก็ทำให้ได้มากที่สุด
แต่... 😭
สุดท้ายก็ยังสิ้นหวังอย่างเคย.. เกรดเพิ่มนะ แต่ก็ยังคงไม่พ้นหรือไปไกลจากเกรดเดิม เทอม2 นี้ได้เพียง 3.33 เสียใจมาก ถึงขั้นเกือบจะฆ่าตัวตาย ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามา.. เพื่อนในห้องที่เก่งๆก็ไม่ยอมเอาเราเข้าทำงานด้วยบ้างครั้งก็โดนสายตาเหยียดหยาม แม่ถึงแม้จะยิ้มให้แต่เรารู้สึกได้ว่าแม่ก็แอบเสียใจ มันบีบให้เรารู้สึกสิ้นหวังทุกอย่าง! ไม่อยากอยู่ต่อบนโลกเลย คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวถึงขั้นจะไปตรวจแต่สุดท้าย ก็เพราะแม่ที่ยังคงอยู่ในความคิดและหัวใจเราเสมอ ทำให้เราอยากจะพยายามสู้เพื่อเค้า! อยู่ต่อเพื่อเค้า!
เปิดเทอมมาาาแล้วว ม.3นี่ รู้เลยต้องเจอศึกหนักมากมายทั้งสอบเข้าต่อใน ม.4 (สายการเรียนต่างๆ) สอบO-NET ไหนจะสอบยิบย่อยอีก จึงตั้งใจมากที่สุด!! ถึงขั้นนั่งเขียนสรุปทุกบนทุกวิชาที่เรียน เพื่อให้ตัวเองเข้าใจและสอบผ่าน มาแล้ววว.. สอบเข้ารอบแรก(รอบโควตา) นักเรียนในที่ผลสอบถึงมีสิทธิ์ติดรอบแรกทุกคน เราก็ติด แต่เป็นสายศิลป์.. ถึงจะเป็นสายศิลป์ที่ฮอตในหมู่สายศิลป์และมีนักเรียนสาขานี้ประสบความสําเร็จมาก แต่คนชอบวิทย์อยากเราก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี จึงตั้งใจจะสอบรอบ 2 รอบโครงการพิเศษ!! ซึ่งยากกว่ารอบแรกแน่นอน และยังเป็นห้องพิเศษที่ต้องใช้เกรดในบางวิชามากกว่าปกติด้วย ซึ่งใช่!.. เราจะสอบรอบ2แน่ แต่เราก็ต้องชะงักกับเกรดเฉลี่ยคณิตศาสตร์ของตัวเองที่ได้แค่ 2.50 ซึ่งมันไม่พอที่จะสมัครสอบห้องพิเศษได้เลย! แต่เหมือนสวรรค์ยังใจดีที่รอบ2นี่ใช้เกรด 5 เทอม ม.3 เทอม 1 เราจึงตั้งใจเรียนมากที่สุดตั้งแต่ที่เคยทำมาบางครั้งยอมอดหลับอกนอนเพื่อนอ่านหนังสือและเขียนสรุปจนปวดมือ เพื่อหวังว่าเกรดตัวเองจะดีขึ้น ซึ่งมันได้ผล! เกรดครั้งนี้ดีขึ้นมาก!! ได้ตั้ง 3.55 แต่... เกรดเฉลี่ยคณิต.. ได้แค่ 2.60 ซึ่ง.. มันไม่พอกับโครงการพิเศษที่ต้องการวิทย์ คณิต 3.00 ขึ้นไป เราเสียใจมาก เราท้อและน้ำตาร่วงเมื่อเห็นเกรด เราไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสมัครรอบ 2 เลย ทั้งๆที่เราพยายามอย่างหนักมาตลอด... เราอยากเข้าห้องพิเศษมาโดยตลอดเพราะเราอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่ก็ยังคงเจ็บช้ำ.. สุดท้ายเราก็ทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง มันกลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว มันได้เท่านี่และทำได้แค่สู้ต่อไปในการเรียนอื่นๆ.. จริงๆมีการสอบรอบ 3 นะ แต่มันคือรอบทั่วไปที่การแข่งขันสูงมาก เราพลาดแค่ 1 คะแนนอาจจะทำให้เราสอบไม่ติดเลยก็ได้....
ตอนนี้เราก็ยังคงอยู่ ม.3 และเรื่องราวทั้งหมดอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟังในถานะเด็กคนหนึ่งทีาผิดหวังจนไม่รู้จะทำยังไง เราต้องการคำแนะนำและความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ถ้ามีอะไรดีๆสามารถคอมเมนท์บอกกันได้เลยนะ ว่าถ้าเป็นเพื่อนๆ.. จะทำอย่างไร✌️🙏
ตั้งใจเรียนนะ แต่เกรดก็ยังไม่มากพอจนคนเราท้อ😭
แต่ก่อนตอนประถมเราเป็นคนเรียนสบายๆตั้งใจนะแต่ไม่ได้เก่งที่สุด เกรดดีมาเรื่อยๆไม่เคยตก 3.40 ก็ถือว่าดีเลยทีเดียว แต่พอเราขึ้นม.1 เราต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนเฉพาะมัธยมเพราะโรงเรียนเก่ามีถึงป.6 เราได้เข้ามาอยู่ในห้องคิงส์ของสายชั้นมีแต่คนเก่งๆ(ก็งงว่าตัวเองเข้ามาได้ไง==) แรกๆตอนปรับพื้นฐานอะไรก็ดี ราบรื่น แต่พอเปิดเทอมแล้วเริ่มเรียนไปเรื่องรู้สึกว่าตัวเองตามเพื่อนไม่ทันเลย เพื่อนก็มีแต่คนเก่งบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนโดนเยียบย่ำการทำงานของเราเพราะเราเรื่องไม่รู้เรื่องและสอบออกมาก็ได้คะแนนน้อย(ช่วงที่ปรับหลักสูตรการเรียนใหม่) จึงทำให้เราตามไม่ทันและรู้น้อยใจ จนนั่งร้องไห้แต่ละวัน จนเกรดเทอมแรกออก ได้3.18.. เราอึ้งและเสียใจมากที่เกรดตกขนาดนี้ แต่.. เราไม่ยอมแพ้! คิดว่าตัวเองยังปรับตัวไม่ได้เทอม2 เราเลยพยายามใหม่ ก็ตั้งใจขึ้นมาก พยายามทำงานอย่างเต็มที่และส่งตรงเวลา เวลาสอบก็ตั้งใจมากขึ้น มันดูเหมือนจะดีนะ.. ซึ่ง.. ใช่.. มันดีเกรดเทอม 2 เราขึ้นเป็น 3.24 แต่มันไม่มากพอในความรู้สึกของเรา แถมวิชา วิทย์ที่ตัวเองชอบ ก็ได้แค่2.5 คณิต ก็ไม่ต่างกัน
แต่!! เรายังคงเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมันก็ต้องสว่างใส ม.2 เทอม1 เราจึงพยายามมากขึ้นอีก ลดเวลาเล่นโทรศัพท์ ตั้งใจมำงานอย่างอลังการ และใช่คว่มพยายามอัพเรามันสำเร็จมันทำให้เกรดเราเพิ่มขึ้นเราดีใจนะแต่... อึก!(น้ำตาไหล) เกรด 3.31 ที่เพิ่มขึ้นแค่ไม่กี่เลขจากเดิม และที่เจ็บหว่านั้น! คือวิทย์ และคณิตก็ยังคงได้ 2.5 เช่นเคย.. เห้อ เริ่มหมดหวัง ท้อ เหนื่อย เหมือนทำไปก็ปล่าวประโยชน์ แต่พอหันกลับมาเห็นแม่ที่ไม่ว่าเราจะได้เกรดเท่าไหร่ยังให้กำลังใจและร้องไห้ไปพร้อมกัน ป้าข้างบ้าน! ก็ยังชอบมาอวดหลานตัวเองที่เก่งให้ฟังอยู่เสมอ จนทนไม่ได้ที่จะเป็นแบบนี้ต่อไป!!.. อยากให้แม่ได้ภูมิใจ ให้แม่ได้พูดกับชาวบ้านว่าลูกแม่ก็มีดีเหมือนกัน✌️ พอเปิดเทอม 2 เราก็ตั้งหน้าตั้งใจอย่างสุดความสามารถ บ้างครั้งก็เหนื่อยแทบจะเป็นลม เวลาพักก็ไม่เล่น เอาแต่อ่านหนังสือเพราะความหวังที่จะเอาเกรดดีๆไปให้แม่ได้ภูมิใจ ถึงแม้จะเรียนไม่เข้าใจบ้าง ตามไม่ทันบ้างแต่ก็ทำให้ได้มากที่สุด
แต่... 😭
สุดท้ายก็ยังสิ้นหวังอย่างเคย.. เกรดเพิ่มนะ แต่ก็ยังคงไม่พ้นหรือไปไกลจากเกรดเดิม เทอม2 นี้ได้เพียง 3.33 เสียใจมาก ถึงขั้นเกือบจะฆ่าตัวตาย ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามา.. เพื่อนในห้องที่เก่งๆก็ไม่ยอมเอาเราเข้าทำงานด้วยบ้างครั้งก็โดนสายตาเหยียดหยาม แม่ถึงแม้จะยิ้มให้แต่เรารู้สึกได้ว่าแม่ก็แอบเสียใจ มันบีบให้เรารู้สึกสิ้นหวังทุกอย่าง! ไม่อยากอยู่ต่อบนโลกเลย คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวถึงขั้นจะไปตรวจแต่สุดท้าย ก็เพราะแม่ที่ยังคงอยู่ในความคิดและหัวใจเราเสมอ ทำให้เราอยากจะพยายามสู้เพื่อเค้า! อยู่ต่อเพื่อเค้า!
เปิดเทอมมาาาแล้วว ม.3นี่ รู้เลยต้องเจอศึกหนักมากมายทั้งสอบเข้าต่อใน ม.4 (สายการเรียนต่างๆ) สอบO-NET ไหนจะสอบยิบย่อยอีก จึงตั้งใจมากที่สุด!! ถึงขั้นนั่งเขียนสรุปทุกบนทุกวิชาที่เรียน เพื่อให้ตัวเองเข้าใจและสอบผ่าน มาแล้ววว.. สอบเข้ารอบแรก(รอบโควตา) นักเรียนในที่ผลสอบถึงมีสิทธิ์ติดรอบแรกทุกคน เราก็ติด แต่เป็นสายศิลป์.. ถึงจะเป็นสายศิลป์ที่ฮอตในหมู่สายศิลป์และมีนักเรียนสาขานี้ประสบความสําเร็จมาก แต่คนชอบวิทย์อยากเราก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี จึงตั้งใจจะสอบรอบ 2 รอบโครงการพิเศษ!! ซึ่งยากกว่ารอบแรกแน่นอน และยังเป็นห้องพิเศษที่ต้องใช้เกรดในบางวิชามากกว่าปกติด้วย ซึ่งใช่!.. เราจะสอบรอบ2แน่ แต่เราก็ต้องชะงักกับเกรดเฉลี่ยคณิตศาสตร์ของตัวเองที่ได้แค่ 2.50 ซึ่งมันไม่พอที่จะสมัครสอบห้องพิเศษได้เลย! แต่เหมือนสวรรค์ยังใจดีที่รอบ2นี่ใช้เกรด 5 เทอม ม.3 เทอม 1 เราจึงตั้งใจเรียนมากที่สุดตั้งแต่ที่เคยทำมาบางครั้งยอมอดหลับอกนอนเพื่อนอ่านหนังสือและเขียนสรุปจนปวดมือ เพื่อหวังว่าเกรดตัวเองจะดีขึ้น ซึ่งมันได้ผล! เกรดครั้งนี้ดีขึ้นมาก!! ได้ตั้ง 3.55 แต่... เกรดเฉลี่ยคณิต.. ได้แค่ 2.60 ซึ่ง.. มันไม่พอกับโครงการพิเศษที่ต้องการวิทย์ คณิต 3.00 ขึ้นไป เราเสียใจมาก เราท้อและน้ำตาร่วงเมื่อเห็นเกรด เราไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสมัครรอบ 2 เลย ทั้งๆที่เราพยายามอย่างหนักมาตลอด... เราอยากเข้าห้องพิเศษมาโดยตลอดเพราะเราอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่ก็ยังคงเจ็บช้ำ.. สุดท้ายเราก็ทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง มันกลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว มันได้เท่านี่และทำได้แค่สู้ต่อไปในการเรียนอื่นๆ.. จริงๆมีการสอบรอบ 3 นะ แต่มันคือรอบทั่วไปที่การแข่งขันสูงมาก เราพลาดแค่ 1 คะแนนอาจจะทำให้เราสอบไม่ติดเลยก็ได้....
ตอนนี้เราก็ยังคงอยู่ ม.3 และเรื่องราวทั้งหมดอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟังในถานะเด็กคนหนึ่งทีาผิดหวังจนไม่รู้จะทำยังไง เราต้องการคำแนะนำและความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ถ้ามีอะไรดีๆสามารถคอมเมนท์บอกกันได้เลยนะ ว่าถ้าเป็นเพื่อนๆ.. จะทำอย่างไร✌️🙏