เราก็ยอมรับน่ะว่าเราเป็นภาระของแม่จริงๆ เป็นตั้งแต่แม่เกิดเรามาอะ แต่คำว่าภาระมันฝังใจจนทำให้อยากจะตายๆไปให้พ้นๆถ้าไม่เห็นแก่ตัวมีชีวิตเพื่อตัวเอง คือแม่จะชอบชวนทะเลาะตลอด แล้วจะพูดว่าเราเป็นภาระจนเราคิดว่าแม่จะเกิดเรามาทำไมในเมื่อเราเป็นภาระ ถึงแม่ที่บ้านจะมีปัญหาครอบครัวแตกแยกแต่ที่ผ่านๆมาแม่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ตอนนี้แม่ไม่สนใจเราอยากทำอะไรก็ทำจะไปไหนก็ไปไม่เคยใส่ใจ เราอยู่บ้านเหมือนอยู่คนเดียวไม่คุยอะไรกันเลยนอกจากชวนทะเลาะกันเราก็พยายามอยู่แบบเงียบๆแล้วน่ะบางครั้งก็ทนไม่ไหวจริงๆทำได้แค่คิดอยู่ในใจคนเดียว ความรู้สึกตอนนี้คือถ้าเราอยู่คนเดียวได้ก็ดีถ้าอยู่กับแม่แล้วมีปัญหากัน อยากคถ.แม่มากกว่าต้องมานั่งเกลียดกันที่บ้านอ่ะแต่แค่รอจบม.3เราจะทนไหวรึป่าว แค่อยากถามว่าจะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดี??