หลังจากที่จบใหม่สักพัก ได้ทำงานเกี่ยวกับ Call Center เป็นสัญญาจ้างที่ไม่ระบุวันเดือนปีที่ชัดเจน 
งาน Call Center ส่วนใหญ่จะเป็นสัญญาจ้าง ไม่ค่อยมีสวัสดิการที่ พนง.ควรได้รับ
งานประเภทนี้ พนง.เข้าๆออกไปเกือบทุกวัน งานจำเจ ซ้ำๆเดิม ต้องเตรียมใจในเรื่องนี้ด้วย อย่าหวั่นไหว
กับเรื่องพวกนี้ ถ้าอยุ่ในวงการนี้ พอเราเริ่มอิ่มตัวกับงานพวกนี้ เพราะมันไม่สวัสดิการ ไม่เติบโต
ก็แล้วเปลี่ยนสายงาน Tele sale ก็เข้าสู่วงการเดิมอยู่ดี เพิ่มเติม คือ ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการขาย น้าวโน้นและระบบ
Excel และทักษะชีวิตอื่นๆเป็นต้น  หลังจากนั้น ว่างงานมาตลอด จะเข้าเดือนที่ 4 แล้ว ว่างงานนี่ไม่ใช่ว่าเฉยๆนะ
สมัครผ่านเว็บไซต์หางาน ผ่าน Face และลิ้งค์ต่างๆทุกวัน สัมภาษณ์เกือบทุกทีที่เรียกตัว บางบริษัทไปถึงสองสามครั้ง
ตอนสัมภาษณ์ก็พูดปกตินะ เลื่อนไหลได้ตามสถานการณ์ เพราะด้วยความที่เราไปสัมภาษณ์มาหลายทีแล้ว ตื่นเต้นก็หายไปเอง
โดยอัตโนมัติ สัมภาษณ์เสร็จ พูดคำเดียว รอการติดต่อกลับในภายหลัง ประมาณไม่เกิน 7 วัน สุดท้ายเงียบกริบ คืออีหยังหว่ะ
บอกตรงๆว่าเหนื่อยมาก ท้อมาก แต่ก็ต้องสู้ ตนเป็นที่พึงแห่งตน เงินก็ต้องใช้ ค่าห้องก็ต้องจ่าย แต่ไม่มีรายได้เลย เราอยุ่ได้อย่างไร?
คำถามนี้ ถูกคนรอบข้างถามไถ่ฉันเกือบทุกคน 
ตอนนี้พูดกับตัวเองตลอด มันคงเป็นบททดสอบจากฟากฟ้า (เป็นเวรเป็นกรรม)ของเราเองนี่แหละที่สร้างไว้ แต่มันจะนานไปแล้วนะ
สมองชอบทำงานเพื่อหัวใจได้นึกคิด ว่า ทำไมชีวิตเราต้องลำบากกันขนาด หางานมา 4 เดือนแล้ว ยังไม่เจอคนที่ดี คนที่ใช่กับเขาสักะที
คนอื่นว่างงาน ไม่ถึงเดือนก็ได้งานล่ะ หรือ บางคนมีงานประจำที่โครตดี มีสวัสดิการดี เงินเดือนดี คนรอบข้างดีและยังหางานนอกมาทำเพิ่มเติมอีก
แต่เรานี่สิ ตั้งใจทำงานมาโดยตลอด แต่สิ่งได้คือ ต้องดิ้นรน คว้าไคว้สิ่งที่ดีกว่าให้ตัวเอง (หางาน)เพราะลาออกอยากได้ในสิ่งที่ควรจะได้
เป็นไงล่ะ ชีวิตได้มา คุ้มค่าแกการตามหาจริงแล้วมั่ง
#คนว่างงาน 2020
#คนรุ่นใหม่ใส่ใจสิทธิขั้นพื้นฐานที่มนุษย์ควรจะได้รับ
#โลกเปลี่ยน คนเปลี่ยน แต่ทำไมความคิดไม่อยากเปลี่ยน