สวัสดีค่ะ คือตอนนี้เรา อายุ 17 ปี แต่เหมือนแรงกดดันที่ตัวเองรับไว้มันมากเหลือเกิน
คือ เรามาอยู่กับพี่สาวของเราเพราะว่าพี่สาวของเรามีลูก พี่เราเลยให้เรามาเลี้ยงน้องช่วยพี่สาวเราจะเป็นคนที่คลายๆคนเห็นแกตัว งานบ้านไม่ยอมทำ คืองานบ้านเราทำทุกอย่าง แม้แต่ล้างขวดนม เรามาอยู่กับพี่เราคือไม่มีความสุขเลย ถ้ามีงานที่โรงเรียนก็กลับไม่เกินได้ 6 โมงเย็น นี้ต้องทักไปบอกก่อนนะว่าทำงานโรงเรียน แต่พอเรากลับถึงบ้านก็จะบอกว่า ทำงานอะไรไร้สาระที่โรเรียน ไม่กลับมาช่วยงานที่บ้าน พูดด้วยน้ำเสียงที่เหน็บแนมมาก คือพี่สาวเราเรียนจบแค่ ม.2 คือออกจากโรงเรียนนั้นละ เพราะไม่ตั้งใจเรียน เลยไม่เข้าใจว่ายิ่งโตยิ่งทำงานหนักแค่ไหน อยู่ที่นี้มาอยู่บ้านแฟนพี่สาว ทางญาติแฟนพี่สาวก็จะชอบมองแบบแปลก เราก็คิดว่าเราเป็นภาระเขาอยู่เหมือนกัน เเม่ของเราก็เหมือนขายเราให้กับพี่เราเลย เวลาเราทักหาบอกว่า เหนื่อยอยากกลับบ้าน อยู่ที่นี้ไม่มีความสุขเลย  แม่เราก็จะบอกว่า อย่าพูดไร้สาระ เขาส่งเรียนก็เรียนไปจะเหนื่อยอะไรนักหนา  เรานี้แบบร้องไห้ทั้งคืน เหมือนไม่มีใครให้ปรึกษาเลย พ่อเราก็หย่ากับแม่เรา เราไม่กล้าทักไปหาหรอกเพราะว่าพ่อของเรามีครอบครัวไหม่ไปแล้ว เราหันไปปรึกษาใครไม่ได้เลย เราเป็นไข้อะเราไม่บอกก็ไม่มีใครสังเกตเลยว่าเรามีไข้เรานอนและกินยาจนมันหายไปเอง แล้วก็เรื่องเรียนของเราเราต้องเรียนให้ไม่ต่ำกว่า 3.80 ตอนนี้เรา ม.5 เราได้ 3.90 เราก็ไม่ได้ของขวัญจากใครเลย แต่พอเราเรียนแย่ เราจะโดนด่าเลย จากแต่ก่อนเราเป็นคนร่าเริงมากแต่ตอนนี้เรากลายเป็นเงียบกับครอบครัว ไม่กินข้าวด้วย ไม่ค่อยพูดด้วย และยังมีอื่นๆจากมากมายเราเป็นเด็กที่อยากได้อะไรต้องเก็บเองจากเงินที่เหลือรายอาทิตย์ของเรา แม้แต่ค่ากีฬาสี 150 เขาก็บอกว่าแพงไปไหม เราอยากถามมากเลยว่า ยังอยากให้เราเรียนอยู่ใช่ไหม คือตอนนี้เราแค่รู้สึกว่าเราไม่มีใครให้ปรึกษากับเพื่อนคือเราจะปรึกษาตลอดเราก็เกรงใจ ยิ่งอยู่ยิ่งเหนื่อย...... เหมือนฝืนยิ้มไปวันๆต้องทำเป็นว่ามีความสุข