ใจเย็น ๆ พักผ่อนก่อนนอนให้เต็มอิ่ม อารมณ์ดี ๆ แล้วค่อยมาอ่านบรรทัดถัดไปครับ

โลกแห่งการศึกษาที่สวยงามกับโลกแห่งความเป็นจริงมันแตกต่างกันมากครับ

คุณจขกท. ลองนึกถึงคนที่ไม่ชอบดูสิครับ เราจะเห็นว่าเขาไม่ถูกใจเรา แต่เราก็ไม่ได้มองว่าเขาก็อาจจะชอบหรือไม่ชอบ ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ได้ครับ
คนอื่นที่เราติดต่อก็เช่นเดียวกัน แม้เราคิดว่าเราตั้งใจแล้ว คนอื่นอาจจะเห็นหรืออาจจะไม่เห็นก็ได้ครับ ตอนนี้คุณจขกท.อาจจะคิดว่าเขาทำร้ายจิตใจ
เรา ซึ่งเป็นไปได้ครับว่าจริง หรือเราอาจจะคิดไปเองก็ได้นะครับ

เห็นไหมว่าโลกของแต่ละคนมันแตกต่างกัน ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ และเหตุผลในการมองและตัดสินใจก็แตกต่างครับ
แม้เราเห็นว่ายุติธรรม แต่คนอื่นอาจจะเห็นด้วยหรือไม่กับเราก็ได้ ขณะเดียวกันคนอื่นเห็นว่าเราไม่ยุติธรรมเราก็อาจจะมองว่ายุติธรรมก็ได้

ซึ่งแบบนี้คุณจขกท.บอกว่าทำร้ายจิตใจ แต่แวดวงอื่น ๆ หลาย ๆ ครั้งเขาก็หยอกกันเป็นปกติก็มีครับ
ส่วนถ้าวันใดคุณจขกท. ทำสิ่งที่คิดว่าดี เช่นไม่พูดทำร้ายจิตใจคนอื่น ให้กำลังใจ ลูกน้องผู้ใต้บังคับบัญชาอาจจะมองเห็น หรืออาจจะมองว่าสตอ
ก็ได้นะครับ

โลกแห่งความเป็นจริงนั้นมันหมุนไปด้วยความรู้สึกก่อนเหตุผลเสมอครับ
ชอบคือใช่ ไม่ใช่คือไม่ชอบครับ แล้วเหตุผลก็ตามมา ซึ่งต่างฝ่ายก็มีรสนิยมเป็นของตัวเองและเหตุผลเป็นของตัวเองครับ

เอาล่ะพอปัญหาเกิด ผมขอเดาว่าปัญหามันเกิดจากคำพูดมากกว่าเนื้องาน สมมติคุณจขกท. ทำงานได้แบบนี้ แล้วคนอื่นไม่พูดกระทู้นี้คงไม่เกิด
ใช่ไหมครับ หากผิดขออภัย หากถูกก็ขอให้รับรู้ไว้ว่าคนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อครับ แต่ถ้าคุณจขกท. ทำงานได้ดีแล้วยังพูดทำนองนี้อีก
หล่ะก็น่าจะมีปัญหาทำนองนี้ครับ บางครั้งเราทำได้ 100 คิดว่าดีแล้ว แต่คนอื่นว่าด้อยเพราะเขาทำได้ 200 แต่เรามองไม่เห็นก็มี หรือเขาทำได้
50 อิจฉาและทำร้ายความรู้สึกเราก็มี หลาย ๆ ครั้งเขาทำได้ 100 แต่เราทำได้ 200 เราเผลอทำร้ายความรู้สึกของเขาก็มีจริงไหมครับ

ปัญหามันอยู่ตรงเนื้องานกับการเมืองการสื่อสารภายในองค์กรครับ
ทางแก้คือทำเนื้องานให้มันดี ตรงนี้เป็นวิชาเบื้องต้นติดตัวก่อนครับ หากดีแล้วเรามีสิทธิ์เลือกไปที่ใหม่ได้ หากได้ไม่ดีเราไม่มีสิทธิ์ครับ
ได้วิชาแล้ว ก็ต้องมาดีลกับคนอื่นซึ่งเราคิดว่าเราโอเคแต่เขาไม่โอเคก็มี เขาคิดว่าเขาโอเคแต่เราไม่โอเคสำหรับเขาก็มี ดังนั้นตรงนี้แล้วแต่เรา
ว่าเราเลือกได้ไหม เปลี่ยนได้ไหม เปลี่ยนได้เปลี่ยนจะเปลี่ยนงานเปลี่ยนวิธีการก็อีกเรื่อง หากเปลี่ยนไม่ได้ทนยอม หรือยอมทนก็อีกเรื่องครับ

อย่าเอาชีวิตไปซื้องานครับ แต่จงเอางานมาซื้อชีวิต
หากได้ไปต่อไม่มีใครมีปัญหา แต่ปัญหามันคือไม่ได้ไปต่อจริงไหมครับ
แม้เราจะทำดีก็เตรียมตัวว่าเขามองว่าไม่ดีไว้ก่อนไม่ได้ไปต่อ เช่นเดียวกัน
แม้เขาจะทำดีหากเรามีอำนาจเราก็อาจจะมองว่าเขายังดีไม่พอได้เช่นกัน

อีกอย่างแม้เราจะดีกับเขาเขาอาจจะดีหรือแทงข้างหลังเราก็ได้เช่นกันครับ
ส่วนเราจะทำแบบเขาหรือไม่ก็เป็นศีลธรรมของเรา

มันเป็นสัจธรรมครับ ให้ยอมรับความจริง และปรับตัวอยู่กับมัน ความสงบจะเกิดปัญญาจะตามมา ตอนนั้นเราจะมีคำตอบเองครับว่าเราจะเอาไงต่อดี

มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ครับ อย่าไปยึดติดให้ยอมรับความเป็นจริงอีกครั้งและพร้อมเปลี่ยนแปลง ปรับปรุง พัฒนาตนเองอยู่เสมอครับ