ลูกชาย อายุ 11 ขวบ เขาเป็นเด็กปกติ เรียน เล่น ออกกำลังกายทำกิจกรรมต่างๆทั่วไป แต่เขาจะเป้นเด็กที่มีโรคส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบใครจู้จี้ ไม่ชอบเห็นใครทะเลาะวิวาท ชอบความสงบ
มีอยู่วันนึง คือ พี่ชายโดนคุณพ่อดุและโดนทำโทษเพราะทำผิด แล้วเขาอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เขาตะโกนเสียงดังว่าทำไมต้อง ไม่ฟังเหตุผล ทำไมเอาแต่ว่าแต่ด่า ทำไมเขาต้องโดนอยู่คนเดียว ทั้งๆเหตุการณ์นั้นคนที่โดนทำโทษคือพี่ชายของเขา บางครั้งก็พูดจาไม่สุภาพ อาละวาด ด่าคนนั้นทีคนนี้ที แต่จะไม่ทำร้ายข้าวของ แล้วเขาพูดว่าเขาไม่มีความสุขเลย ไปอยู่กับเพื่อนมีความสุขมากกว่า เขาไปอยู่กับคนอื่นก็ได้ 
บางครั้งเรานั่งฟังคืออึ่งกับสิ่งที่ลูกพูดออกมา คำพูดแต่ละคำ มันออกมาจากเขาและความคิดเขาจริงๆหรือ

ครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ ลูก 2 คน อาศัยอยู่กับ ย่าทวด และย่า(ป้าของแฟน) ตอนเด็กๆ ทุกคน ย่า ปู่ ทวด จะเอาอกเอาพี่ชายของเขา เปรียบเทียบเขากับพี่ชายบ้าง มีอะไรก็ให้แต่พี่ชายเข้า แต่เราก็จะค่อยบอกตลอดเวลาว่า ทุกคนเขารัก 2 คนเท่ากัน มีอะไรเราต้องแบ่งปันกัน แต่เราก็ไม่ค่อยมีเวลาที่จะดูแลเขาได้เต็ม 100% เพราะเราทำงานกว่าจะกลับกว่าจะดูแลบ้านทำโน้นนี่นั้น ก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเขามากพอ เราและแฟนจะพยายามเติมสิ่งที่เขาขาดหายไปพยายามที่จะให้เขาและพี่ชายเขาคุยกันเล่นกันแบ่งปันกัน แต่เหมือนทุกอย่างมันไม่พอกับเขา
 
เราเคยคุยกับเขาอธิบายสิ่งที่เขาทำว่ามันไม่ดี ไม่สมควร แต่เขาฟังแต่ไม่รับความเข้าใจ เขาต่อต้าน เขาบอกว่าเขาฟังทำคชตามทุกอย่าง แต่การแสดงออกมาคือเขาไม่เข้าใจเลย
 
คือเราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เราไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ เครียดมากคะ มีเคยคิดว่าอยากพาเขาไปพบจิตแพทย์เหมือนกัน

** พี่ชายเขา อายุ 12 ขวบ**