จั่วหัวมาแบบนี้หลายๆคนก็คงคิดว่า "ปล่อยไปเหอะ อยากไปท้องกับใครมาก็ไม่รู้"
จริงๆมันมีอะไรมากกว่านั้นนะครับ ยาวหน่อยนะครับเพราะต้องเล่าย้อนไปเมื่อก่อน
ตั้งแต่สมัยเด็กๆผมก็อยู่บ้านคนเดียวมาตลอด คือแม่สร้างบ้านไว้ให้อยู่คนเดียวตั้งแต่ม.ต้น รอเกษียณแม่ถึงจะกลับมาอยู่ เพราะแม่ผมทำงานในกรุงเทพ แต่สมัยสาวๆแม่ผมเคยอยู่แถวนี้แต่ยังไม่ได้สร้างบ้าน ก็จะมีเพื่อนบ้านญาติๆพี่น้องแถวบ้านเยอะ และคนที่ผมชอบเขาเป็นเหมือนพี่สาว คือบ้านเขาก็ไม่มีเวลาดูแล และแม่เขากับแม่ผมก็สนิทกัน เขาเลยให้พี่สาวคนนี้มาคอยดูผม จะว่าเขาดูแลผมก็ไม่ได้ เพราะช่วยกันดู พากันกินพากันนอนพากันเที่ยว เขาก็จะมากินๆนอนๆเล่นเน็ตเล่นคอมบ้านผมบ่อยๆ(ไม่บ่อยอ่ะทุกวันที่ผมอยู่บ้านเลย) ก็เหมือนโดนปลูกฝังมาว่าเขาเป็นพี่ เวลาแม่ผมหรือแม่เขาพูดกับผมก็จะใช้สรรพนามแทนเขาว่าพี่ ผมก็เห็นเขาเป็นพี่คนหนึ่ง แล้ววันเวลาก็ผ่านไปจนผมขึ้นปวช.3 จนวันเกิดเหตุแตกหักก็มาถึง วันนั้นเป็นวันที่ปัญหาของผมมาจากทุกทางพร้อมกันในวันเดียว 1.อกหัก 2.โปรเจ็คไม่ผ่าน แก้อีกแล้ว 3.ลูกค้าขอเร่งเวลางาน ผมกลับมาบ้านเห็นพี่นอนตากแอร์ในห้องผมสบายใจ ด้วยความที่ผมเหนื่อยผมก็ร้องไห้กลับบ้านมาแหละ ผมก็หลบหน้าแล้วเช็ดน้ำตา เขาก็ดันเห็นนะ เขาก็ถามว่าเป็นอะไร แล้วบทสนทนาสุดท้ายก็เกิดขึ้น ผมจำได้ขึ้นใจว่าผมพูดอะไร เพราะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมพูดไม่ดีกับเขา
พี่สาว : เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
ผม : ผู้หญิงอย่างพี่จะไปเข้าใจอะไรล่ะ ผู้ชายอย่างผมต้องพยายามขนาดไหน ต้องเหนื่อยขนาดไหนให้คนอื่นยอมรับ แล้วสุดท้ายสิ่งที่ผมพยายามทำมาทั้งหมดมันก็พังเละหมด เป็นผู้หญิงนี่ดีจังเลยนะ ไม่ต้องพยายามเข้าหาใครเท่าผู้ชาย
พี่สาว : แต่พี่ก็ยังไม่มีแฟนนิ พี่อยู่กับเองพี่ก็อยู่ได้ มีความสุขจะตายไม่ต้องวุ่นวาย
หลังจากนั้นผมก็ขึ้นคล่อมเขา แต่ไม่ได้ทำอะไรนะ แล้วพูดประชดว่า
ผม : ถ้าพี่มีความสุขที่อยู่กับผม งั้นพี่ก็อยู่กับผมตลอดไปเอาไหม!
พี่สาว : ก็ได้นะ พี่ไม่ได้ว่าอะไร แต่รับผิดชอบพี่ด้วย
ตอนนั้นผมนิ่งเลย เหมือนคำถามมากมายตีขึ้นหัวผมเลย ว่า ทำไมเขายอม แล้วผมจะรับผิดชอบเขาได้ไหม ผมจะผิดไหม ผมจะทำไงต่อ ขอโทษทันไหม ผมจะบอกแม่เขากับแม่ผมยังไง แล้วๆๆๆๆๆ สุดท้ายผมก็ทำไม่ลง แล้วผมก็บอกให้เขากลับบ้านไป ผมอยากอยู่คนเดียวสักพัก หลังจากนั้นเขาก็ไม่มาหาอีกเลย
ผมก็เรียนๆ เข้ามหาลัยจนเข้าปี4 แล้วเมื่อประมาณครึ่งปีได้ละมั้ง เขากลับมาแล้วเขาบอกว่าเขาท้องแล้วแฟนเขาทิ้ง
ผม : แล้วจะให้ช่วยอะไร
พี่สาว : เองยังรักพี่อยู่ไหม เป็นพ่อของเด็กให้หน่อย
ผม : ... (เด็กอายุ22ต้องมาตัดสินใจเรื่องแบบนี้แล้วหรอ เร็วจัง) ข้อแรกนะพี่ ผมมีแฟนแล้ว ข้อ2ผมยังเรียนไม่จบ คงรับผิดชอบพี่กับลูกไม่ไหวหรอก ผมก็ต้องทำงาน กลับบ้านมาคงนั่งๆนอนๆเล่นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
พี่สาว : ไม่เป็นไร พี่รอได้
ผม : พี่ก็สวยนะ น่าจะหาผู้ชายหล่อๆดีๆได้นะ ทำไมต้องเป็นอ้วนๆดำๆอย่างผม
พี่สาว : ก็เรารู้นิสัยกันมาตั้งแต่เด็ก เองเป็นคนที่ไม่โกหก จริงใจกันพี่มาตลอด แค่นั้นพี่ก็โอเคแล้ว
ผม : ตามใจนะพี่ ผมไม่ได้ขอให้รอนะ ถ้าพี่เจอผู้ชายดีๆก็ไปนะ ไม่ต้องรอผม ชีวิตผมยังไม่แน่นอน
หลังจากนั้นเขาก็มาเที่ยวบ้านผมทุกวัน ทำกับข้าวทำขนมมาให้ มาทำงานบ้านให้ ล้างจานถูบ้านซักผ้า แฟนผมก็ถามเวลาโทรมาว่าเสียงใคร ผมก็บอกว่าญาติมาเที่ยวบ้าน (ผมก็ไม่ได้โกหกนิ ก็ญาติจริงๆ) พี่เขาก็นั่งฟังเวลาผมคุยกับแฟนนะ แต่สีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ จนมีอยู่วันหนึ่งมาแต่เช้าเลย ผมทำงานเสร็จตี2 นางมาตี5 ผมก็ออกไปเปิดประตูตายังไม่ลืมดีเลย เดินชนขอบประตูไป1hit ตื่นเลย เขาก็มานั่งคุยว่า "เวลาพี่มาหาอย่าคุยกับแฟนได้ไหม" ผมก็กำลังหงุดหงิดที่โดนปลุก+กับความเมาขี้ตา ก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยคิดว่าชั่วไปเลยดีกว่า ชั่วให้เขากลัวจนทิ้งไปเลย ผมจับเขาขึ้นเตียงแล้วคล่อมเหมือนเดิม แล้วถามเขาว่า "ถ้าครั้งนี้ผมเอาจริง พี่จะเลิกยุ่งกับผมไหม พี่จะยังมาหาผมไหม" เขาก็ตอบว่า "พี่เคยบอกไปแล้วว่าพี่ยอม ถ้าเป็นเองที่อยู่กับพี่มาตลอด พี่ก็โอเคอยู่แล้ว" ผมก็เลยจัดซะเพื่อหวังให้เขากลัวจนทิ้งผม สุดท้ายไม่มีอะไรเปลี่ยน มาเหมือนเดิมเพิ่มเติมความหึง ผมก็ไม่ได้อยากหลายใจนะ คือแฟนผมอ่ะ เขาไม่สนใจอะไรผมเลย โทรมาแต่ละทีก็ขอแต่เงินๆ อยากได้ไอ้นั่นไอ้นี่ ผมทำงานอดหลับอดนอนไม่เคยถามถึงผมเลย ถามถึงแต่เงินได้เมื่อไหร่ กลับกันพี่คนนี้มาดูแลผมถึงบ้านทำให้ผมทุกอย่าง แค่หวังให้ผมเรียนจบแล้วเป็นพ่อของเด็กให้ เขาไม่ได้ต้องการเงินทองมากมาย เขาแค่ต้องการกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน

ถ้าใครอ่านจบก็ขอบคุณนะครับ ผมควรทำยังไงกับชีวิตผมดี ทิ้งใครไปผมก็รู้สึกผิดทั้งคู่