รู้สึกเสียใจตอนปี2554(ปี1เทอม1)​ตอนนั้นเข้ามหาลัยรามคำแหงใหม่ๆหลังจากจบม.6ไม่กี่เดือนพอเข้ามหาลัยได้สัก1ถึง2เดือนชอบคนชื่อหญิงแต่หญิงถือตัวไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้ตอนนั้นเราพยายามเข้าใกล้หญิงแต่หญิงรังเกลียดตอนนั้นผมไม่คุยกับหญิงอีกเลยตอนนั้นปูมันถามเมฆทำไมไม่คุยกับหญิงเราก็บอกปูว่าหญิงมันรังเกลียดมันไม่ให้เข้าใกล้พอปี1เทอม2หญิงมาง้อผมก็ไม่คุยผมยังเกลียดหญิงอยู่พอปี2เทอม1หญิงมาง้อผมก็ไม่คุยผมยังเกลียดหญิงอยู่พอปี2เทอม2หญิงมาง้อผมก็ไม่คุยผมยังเกลียดหญิงอยู่พอ2556ผมย้ายคณะเกลียดไม่อยากเห็นน่าคนชื่อหญิงพอ2557กลับมาคณะวิทยาศาสตร์ไม่เจอหญิงแล้วพอทราบข่าวอีกทีหญิงแต่งงานมีลูกแล้วรู้สึกเสียใจถ้าตอนนั้นเราไม่ยึดตัวเองมากเกินไปเราคงไม่โดดเดี่ยวแบบนี้หรอก

จริงๆผมจะมีแฟนตอนอายุ19ด้วยซ้ำเพราะเหตุการณ์วันนั้นวันเดียวทำให้ผมโสด1ขวบจนถึง28ปีณปัจจุบัน

รู้สึกเสียดาย+คนที่เจ็บไม่ใช่เขาแต่เป็นเรา

ความรู้สึกรู้ว่าหญิงแต่งงานมีลูกแล้วเหมือนมีดมันกรีดอยู่ในใจบาดแผลมันลึกเหมือนมีดมันเฉือนเข้าเนื้อไปทีละนิดๆ

คือผมคิดนะว่าถ้าชอบผู้หญิงแล้วถ้าผู้หญิงไม่ชอบแล้วเราก็เกลียดตอบพอผู้หญิงง้อเกิดมีความรู้สึกเห้ยๆชนะหว่ะเขามาง้อพอผ่านช่วงเวลาหนึ่งเราทราบข่าวทีหลังว่าแต่งงานมีลูก...รู้สึกเจ็บรู้สึกแพ้เครียดร้องไห้หนักมากซึมเศร้า

ในช่วงชีวิตวัยมหาลัยไม่มีเหตุการณ์ไหนเจ็บปวดเท่ากับคนที่ชอบไปแต่งงานมีลูกแล้วเหตุการณ์นี้เจ็บปวดบรมโคตร