เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มักรู้สึกท้อเเท้กับชีวิตมาก เหงา เศร้า บางวันนั่งอยู่เฉยๆน้ำตาก็ไหลออกมาเองแบบห้ามไม่ได้ 
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวิญญาณไร้ตัวตน ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจ
เหมือนชีวิตอยู่ตัวคนเดียว
พยายามยิ้มแย้ม ทำกิจกรรมกับคนอื่นแต่มันก้มีความสุขแค่ช่วงเวลาสั่น หลังจบกิจกรรมก็รู้สึกเฟล
ทุกครั้งที่เข้ากิจกรรมตามตรงคือไม่อยากเข้าเลยอยากอยู่เฉยๆ แต่ก็เข้าเพราะบางกิจกรรมมันสำคัญ แล้วเราไม่อยากมีปัญหาตอนเรียนจบ (ปล.ไม่เคยอินกับกิจกรรมเลย) แต่เข้าทุกกิจกรรม
ยิ่งช่วงไหนที่เรียนหนัก กลับห้องมาจะร้องไห้ตลอดเลย บางครั้งก็นั่งซึมนั่งคิดมาก เครียดแล้วน้ำตาก้ไหนออกมาเอง
มีเพื่อนเยอะแต่รู้สึกไม่สนิทกับใครเลย ส่วนมากเพื่อนก้ถามแค่เรื่องงาน การบ้าน ไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวกันอาจมีบ้างต่อเมื่อเราเป็นคนถามเขา  แต่เขาไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวเรา
และหลายครั้งมากเวลาเพื่อนลงรูปมีเราแต่เขาไม่เคยแท็ก (เรื่องนี้ก็ไม่ได้คิดมากอะไร คิดแง่ดีเขาคงหาแอ็คเราไม่เจอ)
รู้สึกเหมือนชีวิตอยู่ตัวคนเดียวเป็นวิญญาณเร่ร่อน
"ปล.หรือเราคิดมากไปเอง" แต่ก็ร้องไห้เพราะเพื่อนหลายครั้ง
อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง ทำทุกอย่างที่คิดว่าน่าจะทำให้มีความสุข แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งซึมน้ำตาไหลเหมือนทุกวัน