ตอนนี้อยู่มหาลัยปี2แล้ว แปลกดีเนอะ เชื่อไหมพอเรียนปี2ได้สัก1-2เดือนเราก็ไท่เข้ามออีกเลย ขก.เหรอไม่ใช่เราแค่ไม่อยากเรียนที่นี่ แล้วทำไมไม่ลาออก เราลาออกไม่ได้ที่บ้านไม่ให้ลาออก เรารู้สึกชีวิตมันไม่ใช่ของเราตั้งแต่เราจบอนุบาล เรามีรร.ที่อยากเข้าแต่ไม่ได้เข้าเพราะแม่อยากให้เรียนจีน แต่เราไม่อยากเรียนจีน พอมอต้นเราจะไปต่อที่อื่น ที่บ้านก็ไม่ยอม พอมอปลายจะย้ายไปสายอาชีพก็ไม่ยอมอีก เราเรียนรร.เดิมมาตั้งแต่ป.1-ม.6ทุกคนอาจจะคิดว่ารร.เดิมก็ดีนะมีเพื่อนที่รู้จักแต่ทุกคนรู้ไหมที่บ้านไม่เคยรู้เลยว่าเราโดนดูถูก บูลลี่ รังแกตั้งแต่ป.1-ม.6จากทั้งครูและเพื่อนๆมันดูแย่สินะ ใช่มันแย่ แต่ที่บ้านก็ไม่เข้าใจ
พอจบม.6เราจะไปต่อมหาลัยที่กทม.ที่บ้านอยากให้อยู่ใกล้บ้าน ที่บ้านแอบมาเปลี่ยนการสมัครมหลาลัยของเราหมดเลย เราได้เรียนในมหาลัยที่ไม่ชอบ คณะที่ไม่ใช่ เราชอบทำอาหาร ทำขนม ชอบอ่านหนังสือ ชอบจิตวิทยา แต่ที่บ้านให้เรียนบริหารธุรกิจ มันห่างกันมากเลยเนอะ ไม่ใกล้เคียงกันเลย เราเกลียดคำนวณที่สุดแต่บริหารเน้นคำนวณไง เราจบเทอม1เราไม่โอเครขอออกที่บ้านไม่ให้ พอจบปี1ขอออกอีกที่บ้านไม่ให้อีกเราดันทุรังเรียนปี2อีก1-2เดือน มันไม่ไหวอีกแล้วมันเกินขีดจำกัดความอดทนเรา เราเลยตัดสินใจถ้าไม่ให้ออกเราจะไม่เข้าเรียนจนโดนไทล์เอง ถามว่าเสียใจไหม เราเสียใจนะไม่อยากให้ที่บ้านเสียใจ ไม่อยากเสียประวัติเพราะโดนไทล์ด้วย แต่ถ้าเราเรียนต่อไปยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี ตอนนี้เกรดออกfทุกตัวเสียใจนะแต่เราเลือกทางนี้แล้ว ที่บ้านอาจจะไม่ให้เราเรียนต่ออีกเลยก็ได้  รู้สึกแย่กับตัวเองนะแต่ก็อยากให้ที่บ้านเข้าใจว่าเราอยากเลือกชีวิตของตัวเองได้บ้าง