ผมเป็นคนๆนึงที่เป็นโรคส่วนตัวสูงครับ
เวลาย้ายโรงเรียนผมไม่ค่อยมีเพื่อนหรือไม่มีเลยดีกว่า
ผมไม่ค่อยรู้จะคุยเรื่องอะไรกับคนอื่นๆถึงพยายามปรับตัวแต่ก็ยากครับ
บางครั้งเพื่อนในห้องคุยกันเห็นผมชอบนั่งคนเดียวชอบคิดว่าเป็นคนหยิ่ง
บางครั้งพวกเพื่อนจะมาคุยกับผมครับแต่ว่าถ้าจะมาคุยด้วยแบบแน่นอนคือมาขอลอกการบ้านครับ
ผมเจอเพื่อนเห็นแก่ตัวร่วมเรียนมาตั้งแต่ประถมแล้ว เเต่เวลาเพื่อนมาคุยกับผม  ผมไม่เคยหยิ่งเลย
แต่ว่าเวลาผมไปถามงานอะไรพวกนั้นจะทำเป็นไม่ได้ยินผมเจ็บปวดหัวใจมากครับใครเคยโดนจะรู้ความรู้สึก
เวลาโดนคนอื่นๆหักหลังครับ   มาต่อกันครับ เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้น-ม.ปลาย ส่วนใหญ่ผมจะมีเพื่อนสนิท
ประมาณ1-3คนครับที่เหลือในห้องแทบไม่ได้ทักกันเลย ต่อมาผมกับเพื่อนๆเวลาไปไหนมาไหนไปด้วยกัน
พอรู้จักกันแรกๆก็จะคุยดีทำดีด้วยแต่กาลเวลาก็ผ่านไป   ขอเริ่มต้นด้วยบางครั้งเพื่อนก็ชอบทิ้งผมทุกทีผมหมายถึงเพื่อนสนิทเพื่อน1-3คน เพื่อนสนิทผมเขามีเพื่อนมากกว่าผมเป็น10เท่า
บางครั้งเขาจึงไม่แคร์คนไม่มีเพื่อน แต่ว่าแรกๆที่มาคุยกับผมจะสนิทกันมากสุดก็แค่ 1 เทอม หลังจากนั้นเพื่อนพวกนั้นเขา
ก็เริ่มไม่แคร์ตัวตนของผมปล่อย ทิ้งผมให้อยู่คนเดียวทั้งๆที่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมา ถ้าวันนั้นผมไม่ชวนคุยเขาก็จะไม่คุยด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อน
มักเป็นคนชวนผมคุยแต่อย่างที่บอกผมชวนคุยแทบไม่เป็นเลยครับบางทีก็เกรงใจเพื่อนจนไม่กล้ากลืนนํ้าลายเลยครับ
ทำให้ผมและเพื่อนไม่ค่อยได้คุยกันทำให้เวลาเจอหน้ากันก็พูดไม่ออก
ผมเวลาไปเรียนที่ค่าย รด. หรือที่ รร. ทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ
ผมเคยทำแบบทดสอบเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าผลปรากฏว่าผมเป็นโรคนี้ระดับกลาง ไม่ใช่น้อย แต่เป็นกลาง ถ้าต่อจากนี้จะเป็นระดับมากแทนมี3ระดับ
ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคนที่มีเพื่อนชอบหหยิ่งหยิ่งกับคนไม่มีเพื่อนรึว่าผมทำอะไรผิดรึป่าวก็ไม่รู้แต่ไม่เคยทะเลาะกันเลย
.
.
.
ขอให้ตอบอย่างสุภาพด้วยนะครับ