เพื่อนเรียนจบหมดแล้ว บางคนก็ฝึกงานอยู่ เราซิ่วค่ะ ตอนนี้เพิ่งปี2 เอง เวลาคุยกันกับเพื่อน รู้สึกเพื่อนเขากำลังจะได้ดีไปหมดแล้ว เรารู้สึกอิจฉาค่ะ นิสัยไม่ดีเลยเนาะ แล้วกลับมามองตัวเอง ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ความฝันก็เหมือนจะไปไม่ถึง พอฝันไปไม่ถึงเรียนจบมาก็ไม่รู้จะมีงานทำมั้ย รู้สึกชีวิตตัวเองไม่ประสบความสำเร็จค่ะ 

อยากเป็นศิลปินไอดอลแต่อายุก็ 22ปีแล้ว มันสายไปแล้วใช่มั้ยคะ เราแก่เกินไปที่จะทำงานวงการนี้แล้วใช่มั้ย? นึกไปแล้วโกรธตัวเองที่ไม่เคยทำตามหัวใจตัวเองเลย สักแต่จะให้พ่อแม่และญาติๆยอมรับ ด้วยการสอบเข้ามหาลัยสุดท้ายเหมือนกินเวลามาหลายปี จนเพิ่งรู้สึกว่าหัวใจจริงๆเรียกร้องอะไร ทั้งๆที่แต่ก่อนลองทำตามหัวใจตัวเองจนมีแฟนคลับเลยนะคะ ถึงจำนวนจะไม่มากเท่าไหร่ไม่ได้คาดหวังด้วยซ้ำว่าจะมี ใช่ค่ะ เราเคยเต้นโคฟเวอร์ ก็ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่หรอก แต่รู้สึกมีความสุขมากๆเลยค่ะ ช่วงวัย 16-17 ที่ได้เต้น จนพี่ในวงการและแฟนคลับแนะนำให้ไปออดิชั่นดู แต่เราก็เลือกที่จะไม่ไปค่ะ เพราะคิดว่าทางบ้านไม่ยอมรับ ทางบ้านอยากให้เรียน เราก็คิดแบบนั้นอยากเป็นที่ยอมรับ ทั้งๆที่ตอนนั้นน่าจะลองไปหน่อยก็ดี มารู้ตัวอีกที ก็แก่เกินไปแล้ว พอมาเรียนก็เริ่มรู้สึกไม่มีความสุข พอจะกลับไปเต้น ก็รู้สึกแพชชั่นมันไม่เหมือนตอนยังอายุน้อยๆ ตอนนั้นมันไม่ต้องคิดอะไรมากเลย ยิ้มง่ายหัวเราะง่าย แต่พอมาเป็นวัยนี้แล้วมันรู้สึก กำลังทำอะไรอยู่หรอ? ไม่มีสมาธิในการเต้นเลยค่ะ เพื่อนก็กำลังจะไปได้ดีอยู่แล้วเรากำลังทำอะไรอยู่หรอ? เลยรู้สึกชีวิตนี้เราจะประสบความสำเร็จมั้ย ไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภาคภูมิใจเลย 

เรารู้สึกเป็นนกที่บินไม่ได้ บางทีเราอาจจะแตะขอบฟ้าไม่ได้ก็ได้ค่ะ เรารู้สึกแบบนั้น...

ทำยังไงดีหรอคะ? ให้รู้สึกกลับมามีแพชชั่นอีกครั้ง แต่ละวันพอคิดถึงเรื่องที่เพื่อนไม่ก็คนอื่นที่รู้จักกำลังจะประสบความสำเร็จมันก็ทำให้นอนไม่หลับเลยค่ะ มันนอนไม่หลับมาเป็นปีๆแล้ว แต่ก็ไม่มีแพชชั่นที่จะสู้ต่ออยู่ดี เพราะมันไม่รู้ว่ามันคุ้มที่จะลองรึป่าว ความฝันก็พังไปแล้ว ทำไมรู้สึกตัวเราเองแย่จังคะ ไม่ชอบตัวเองเลย เจอความฝันแต่มันช้าไป แพชชั่นเลยหมด