ไม่รู้ว่าเราเป็นคนเดียวไหมนะ แบบเวลาพอเราเริ่มชอบหรือเริ่มรู้สึกดีกับใครแล้วพอจะเริ่มทักไปคุยก็แห้วทุกรายย 5555 เราเคยแค่ชอบเพื่อนคนนึงตอน ม.4-ม.5  (เมื่อ 8-9ปีก่อน) ไปหาเฟสมา ลองทักไปคุยยังไม่ทันเริ่มก็แห้ว พอเรียนมหาลัย ปี2 ได้ (ุเมื่อ6ปีก่อน) ไปแอบชอบรุ่นพี่ในมหาลัย กว่าจะไปหาว่าเป็นใคร หาเฟสโครตยาก ทำใจกว่าจะทักไปสรุปก็แห้ว จนเรียนจบมาปีกว่ารู้สึกดีกะพี่คนนึง แต่เรายังคงคอนเซปแห้วอยู่5555555 นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้จึงเป็นคำถามที่อยากถามตัวเองนี่แหละ ทำไมโสดขนาดนี้ บอกก่อนเลยนะทุกครั้งที่เราชอบใครอ่ะ เราใช้เวลาในการไตร่ตรองนานมากกว่าจะสรุปว่าชอบ และสุดท้ายมันเป็นเพียงความรู้สึกดีๆที่ยังไม่มีโอกาสก่อตัวแค่นั้นเอง เพราะทุกเคสจบที่ทุกครั้งตั้งแต่ยังไม่ได้มีบอกชอบหรือแม้แต่คุยในฐานะอื่นนอกจากคนแปลกหน้า 55555 มันจึงกลายเป็นปมเล็กในในเรา ทำให้เราไม่อยากคุยกะใคร หรือทักใครก่อนอีกเลย มันเป็นความกลัวไปแล้ว เพราะกว่าเราจะใจกล้าทักใครสักคนบางคนคิดว่าง่าย แต่สำหรับเรามันยากมาก เพราะเราเป็นคนขี้อายมาก 55  คิดเยอะเราคิดว่าเค้าจะมองไม่ดีไหม เป็นผู้หญิงไม่ดีรึเปล่า แต่สุดท้ายถ้าเราไม่ทำอะไรเลยแค่โอกาสเราก็ไม่มี เราก็เลยตัดสินใจใช้โอกาสที่เรามีแม้เหมือนไม่มีก็ตาม 555555

ท้ายที่สุดอยากบอกว่า นอกจากความรักดีๆหายากแล้ว  คนรักหายากกว่า 555555
 
คนโสดที่ยังโสดอยู่ ไม่ต้องเสียใจ เพราะอย่างไงดูท่าจขทก.ก็คงโสดไปอีกนานนนนนนนนน  555จะ 10 ปีแล้ว ก็แห้วอยู่

แค่อยากแชร์ความแห้ว-ของจขกท.เฉยๆ

จขทก.เบื่อความโสดแล้ววว แต่ความรักก็หาไม่ได้ 55555