เราคบกันมา6ปี
เรามีอายุ19เเฟนเราอายุ17เราคบกันตั้งเเต่เรียนมัธยมเราคบกันได้ประมาณ1ปี ผมก็เริ่มพามาบ้านเเนะนำพ่อเเม่ให้รู้จักเเฟนเรา ช่วงเข้ามาใหม่ๆนิสัยดีมากไหว้ตั้งเเต่คนทำงานบ้านเราพูดดีมาก จนเข้าปีที่4เเฟนเราท้องลูกคนเเรกบ้านผมก็โทรคุยกะผู้ใหญ่ฝ่ายเเฟนตอนเเรกเขาอารมณ์เสียมากจนถึงขั้นบอกให้เอาเด็กออกเเต่ฝ่ายพ่อเเม่ผมไม่ยอมรวมถึงตัวผมด้วย จนคุยไปคุยมาก็คุยกันได้เขาเรียกเงิน2เเสนทองอีก5บาท บ้านเราก็ต้องหากู้หนี้ยืมคนที่รู้จักจนให้คบเราก็ได้เเต่งงานกันเเต่งเสร็จเราก็ต้องอยู่บ้านเเฟน1เดือน ช่วงก่อนเเต่งงานเราทะเลาะกันบ่อยตามพาสาเด็กเเต่พอเเต่งานมาเเล้วเราทะเลาะกันบ่อยกว่าเดิมเเฟนเรานิสัยก็เริ่มเปลื่ยน 1ไม่เกรจใจคนในบ้านเรา2กล้าที่จะขึ้นเสียงใส่พ่อเเม่เรากล้าที่จะเถียง เเต่เวลาพาไปเที่ยวหรือพาไปกินข้าวนอกบ้านเเฟนเราเหมือนคนละคนเลยพูดกะเราเพราะมาก เเต่พอกลับบ้านเเล้วคนละคนเลยจนมีวันนึงลูกเราป่วย อายุประมาณ4เดือนเราไม่มีประกันค่ารักษา70,000 ผมเลยต้องเอาททองผมไปขาย ได้มา40,000กว่า เเล้วพ่อผมกับพ่อเเฟนก็ออกที่เหลือคนละครึ่งกัน เงินก้อนเเรกที่เสีย เราก็มาคุยกะผู้ใหญ่ชวนทำประกันให้ลูกผม เพราะผมก็ไม่มีกำลังที่จะจ่ายคนเดี่ยวได้ ก็เลยตัดสินใจทำ ปีละ27,000 จนผ่านมาอีก1ปีกว่าเเฟนเราก็มาท้องอีก1คน เราก็เลยตัดสินใจทำประกันไว้เลยกลัวเหมือนพี่คนโต เเต่ลูกคนเล็กมาเเข็งเเรงไม่ค่อยป่วย เเต่ตอนพ่อเราเงินไม่พอที่จะจ่ายหนี้สินเราก็ไม่มีทองเพราะหมดไปกลับค่าลูกเข้าโรงบาล เราเลยจะขอสร้อยข้อมือเเฟนไปมันเป็นทองเเต่ง ตอนเเรกเเฟนก็ไม่อยากให้คุยไปคุยมาก็ให้ พ่อบอกถ้าพ่อมีเเล้วเดะซื้อให้ใหม่ เราก็ไม่ได้คิดไรเพราะพ่อเเม่ช่วยผมเเละครอบครัวมาเยอะค่านม ค่าหาหมอเเต่ละเดือนเขาก็ช่วยเกือบทุกรอบ เเละผ่านมาคนโตก็ได้2ขวบ พ่อเราก็อยากให้หลานไปโรงเรียน เพราะอยู่เเต่บ้านมันไม่ได่อะไรเราก็เลยตัดสินใจพาลูกเข้าเรียนที่นึง จ่ายเดือนละ3,000 พ่อเราบอกพ่อช่วยเดือนละ1,000 ผมก็1,000 พ่อเเฟน1,000 พอเรียนไปได้ประมาน3เดือน ลูกเราเป็นrsv ตัดสินใจพาลูกไปโรงพยาบาลรักษาไป6คืน เราก็ไม่ได้คิดเรื่องเงิน จนพอวันออกมันมีค่าส่วนเกิน18,000 เราต้องหาจ่ายโชคดีที่เรามีเงินเก็บอยู่10,000 เเต่มันก็ยังขาด เราเลยบอกให้เเฟนเอาสร้อยไปจำก่อน8,000 เดะเราคืน เเฟนเราก็ไปหาจ่ายพอ เราก็ทำงานได้วันละ400 เราก็พยายามหาเงินคืนเเฟนเงินก็ต้องใช้กิน พอเราเริ่มเงียบไป2วัน เเฟนเราก็บ่นบอกไหนบอกจะทยอยคืนเราคิดในใจเเล้วว่าวันนี้จะให้ไม่เกิน3วัน 1000 เเฟนเราบอกมันนานไปกว่าจะคบ เราก็ทะเลาะกันเเฟนเราพูดมาประโยค อะไรที่เป็นของๆกูทำไมต้องมายุ้ง ตั้งเเต่สร้อยข้อมือเเล้ว มันเป็นประโยคที่เจ็บใจเรามาก เเบบไม่สงสารกันเลย เราเสียใจมา
เราคบกันมา6ปี
เรามีอายุ19เเฟนเราอายุ17เราคบกันตั้งเเต่เรียนมัธยมเราคบกันได้ประมาณ1ปี ผมก็เริ่มพามาบ้านเเนะนำพ่อเเม่ให้รู้จักเเฟนเรา ช่วงเข้ามาใหม่ๆนิสัยดีมากไหว้ตั้งเเต่คนทำงานบ้านเราพูดดีมาก จนเข้าปีที่4เเฟนเราท้องลูกคนเเรกบ้านผมก็โทรคุยกะผู้ใหญ่ฝ่ายเเฟนตอนเเรกเขาอารมณ์เสียมากจนถึงขั้นบอกให้เอาเด็กออกเเต่ฝ่ายพ่อเเม่ผมไม่ยอมรวมถึงตัวผมด้วย จนคุยไปคุยมาก็คุยกันได้เขาเรียกเงิน2เเสนทองอีก5บาท บ้านเราก็ต้องหากู้หนี้ยืมคนที่รู้จักจนให้คบเราก็ได้เเต่งงานกันเเต่งเสร็จเราก็ต้องอยู่บ้านเเฟน1เดือน ช่วงก่อนเเต่งงานเราทะเลาะกันบ่อยตามพาสาเด็กเเต่พอเเต่งานมาเเล้วเราทะเลาะกันบ่อยกว่าเดิมเเฟนเรานิสัยก็เริ่มเปลื่ยน 1ไม่เกรจใจคนในบ้านเรา2กล้าที่จะขึ้นเสียงใส่พ่อเเม่เรากล้าที่จะเถียง เเต่เวลาพาไปเที่ยวหรือพาไปกินข้าวนอกบ้านเเฟนเราเหมือนคนละคนเลยพูดกะเราเพราะมาก เเต่พอกลับบ้านเเล้วคนละคนเลยจนมีวันนึงลูกเราป่วย อายุประมาณ4เดือนเราไม่มีประกันค่ารักษา70,000 ผมเลยต้องเอาททองผมไปขาย ได้มา40,000กว่า เเล้วพ่อผมกับพ่อเเฟนก็ออกที่เหลือคนละครึ่งกัน เงินก้อนเเรกที่เสีย เราก็มาคุยกะผู้ใหญ่ชวนทำประกันให้ลูกผม เพราะผมก็ไม่มีกำลังที่จะจ่ายคนเดี่ยวได้ ก็เลยตัดสินใจทำ ปีละ27,000 จนผ่านมาอีก1ปีกว่าเเฟนเราก็มาท้องอีก1คน เราก็เลยตัดสินใจทำประกันไว้เลยกลัวเหมือนพี่คนโต เเต่ลูกคนเล็กมาเเข็งเเรงไม่ค่อยป่วย เเต่ตอนพ่อเราเงินไม่พอที่จะจ่ายหนี้สินเราก็ไม่มีทองเพราะหมดไปกลับค่าลูกเข้าโรงบาล เราเลยจะขอสร้อยข้อมือเเฟนไปมันเป็นทองเเต่ง ตอนเเรกเเฟนก็ไม่อยากให้คุยไปคุยมาก็ให้ พ่อบอกถ้าพ่อมีเเล้วเดะซื้อให้ใหม่ เราก็ไม่ได้คิดไรเพราะพ่อเเม่ช่วยผมเเละครอบครัวมาเยอะค่านม ค่าหาหมอเเต่ละเดือนเขาก็ช่วยเกือบทุกรอบ เเละผ่านมาคนโตก็ได้2ขวบ พ่อเราก็อยากให้หลานไปโรงเรียน เพราะอยู่เเต่บ้านมันไม่ได่อะไรเราก็เลยตัดสินใจพาลูกเข้าเรียนที่นึง จ่ายเดือนละ3,000 พ่อเราบอกพ่อช่วยเดือนละ1,000 ผมก็1,000 พ่อเเฟน1,000 พอเรียนไปได้ประมาน3เดือน ลูกเราเป็นrsv ตัดสินใจพาลูกไปโรงพยาบาลรักษาไป6คืน เราก็ไม่ได้คิดเรื่องเงิน จนพอวันออกมันมีค่าส่วนเกิน18,000 เราต้องหาจ่ายโชคดีที่เรามีเงินเก็บอยู่10,000 เเต่มันก็ยังขาด เราเลยบอกให้เเฟนเอาสร้อยไปจำก่อน8,000 เดะเราคืน เเฟนเราก็ไปหาจ่ายพอ เราก็ทำงานได้วันละ400 เราก็พยายามหาเงินคืนเเฟนเงินก็ต้องใช้กิน พอเราเริ่มเงียบไป2วัน เเฟนเราก็บ่นบอกไหนบอกจะทยอยคืนเราคิดในใจเเล้วว่าวันนี้จะให้ไม่เกิน3วัน 1000 เเฟนเราบอกมันนานไปกว่าจะคบ เราก็ทะเลาะกันเเฟนเราพูดมาประโยค อะไรที่เป็นของๆกูทำไมต้องมายุ้ง ตั้งเเต่สร้อยข้อมือเเล้ว มันเป็นประโยคที่เจ็บใจเรามาก เเบบไม่สงสารกันเลย เราเสียใจมา