เราโดนสั่งไม่ให้ทำนู้นนั่นนี่ ให้ทำตามที่ผู้ปกครองสั่ง 
ไม่ว่าจะทำอะหรก็ต้องขอ ขอ แล้วก็ขอ เราไม่สามารถไปเที่ยวค้างคืนกับกลุ่มเพื่อนได้เลย ไปตจว.ก็ไม่ได้เช้าเย็นกลับก็ไม่ได้ ชีวิตเราไม่เคยไปแม้กระทั่งน้ำตก เขื่อน หรือภูเขา สวนต่างๆ ขนาดในกทม.เรายังไม่เคยได้ไปไหนเลย ที่ได้ไปก็แถวบ้านเท่านั้น จนตอนนี้เราไปไหนเองไม่เป็นเลยเพราะส่วนใหญ่จะที่บ้านพาไป ขนาดไปมหาลัยเรายังกลัว กลัวการเดินทางในเส้นทางที่เราไม่คุ้น BTS MRT ยังขึ้นไม่เป็น รถเมย์ยังนั่งไม่ถูก เราเกลียดชีวิตตัวเองที่ไปไหนก็ไม่เป็น ถามชื่อสถานที่ก็ไม่รู้อยู่ตรงไหน ไม่เคยได้เรียนรู้อะไรเลย อีดอัดที่พอมีโอกาสที่เราจะได้ไปเที่ยวบ้างแต่ผู้ปกครองก็ไม่ให้ เราิยากเป็นเด็กดี เราก็ไม่อยากที่จะดื้อออกไปขัดคำสั่ง เพราะไม่อยากมานั่งฟังคำบ่นต่างๆ ตอนนี้เรามีโอกาสที่จะได้ไปน้ำตกกับเพื่อนผ ใช่มันจะเป็นครั้งแรกที่เราจะได้ไปน้ำตก แต่ก็คงจะไม่ได้ไปเพราะผู้ปกครองไม่ให้ไป ตอนแรกแพลนคือเช้าเย็นกลับเราขอเป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาให้ไปเราดีใจมากๆ แต่อยู่ๆแพลนก็เปลี่ยนว่าค้างคืน เรารู้มันทีว่าจะต้องอดไปอีก ทำไมชีวิตไม่เหมือนเป็นของเราเลย อึดอัดไปหมด 

จะเริ่มบอก ที่บ้านยังไงถึงปัญหาที่เกิดกับเรา ที่ทำเราอีดอัดถึงขนาดคิดสั่น เพราะความห่วงใยของผู้ปกครอง..