ผมเริ่มรู้สึกท้อกับชีวิต คือผมเป็นคนเล่นเกม
ชอบเล่นเพราะคลายเครียดเล่นไปเล่นมาผมก็มีเพื่อนเล่นพอมีเพื่อนเล่นผมก็สนุกสนานมีความสุข คือผมเวลาคนในเกมเขาเครียดผมก็คอยบอกสู้ๆเป็นกำลังใจให้เล่นมุขปล่อยมุขมั่ง จนพอมาถึงคราวเครียดกลับไม่มีใครคอย บอกเอาใจช่วย สู้ๆ ไม่มีใครให้กำลังใจ คือผมแค่ต้องการกำลังใจอะ คือตอนนั้นผมนั่นร้องไห้ ตอนพิมพ์อยู่น้ำตาก็ซึมๆ
คือมันไม่ไหวจริงๆเลยขอออกมาระบาย แต่ที่ผมไม่ไหวจริงๆคือ ผมรู้สึกโดนกีดกันทั้งในโลกจริงและในเกม
พอผมเข้าไปคุยกับคนในเกม เขาก็ปิดไมค์ผมแล้วก็ปิดลำโพงผม ผมก็คุยไม่ได้ไม่ได้ยิน หรือบ้างก็ย้ายห้องคุยหนี คือผมอยากรู้ว่าผมผิดอะไร ผมทำอะไรผิด TT ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ ในเกมคือที่พึ่งทางจิตใจอันดับที่2 ของผม ส่วน1 คือครอบครัว แต่ผมยอมรับเลยว่า ทุกวันนี้ผมว่าเกมคืออันดับ1 ผมว่าผมคงจะเริ่ม ซึมเศร้าแล้ว ในชีวิตจริงที่โรงเรียน ผมเป็นคนที่คอยเข้าไปยุ่งกับเพื่อนที่เป็นปัญหากัน ผิดใจกัน
คือเพื่อนคนนึง มันสนิทกันมากแต่มาวันนึงมันทะเลาะกันไม่คุยกันเป็นปี
ซึ่งพอมันไม่คุยกันมันก็มาสนิทกับผม
มีงานไรผมก็สอนสอนบางทีก็ให้ลอกเลย ผมก็เห็นพวกมันไม่คุยกันผมก็อึดอัดเอาตัวเอง ไป
!(ขออภัยในคำหยาบ) เรื่องของเพื่อนจนเพื่อนมันได้กลับมาคืนดีกันส่วนผมก็ได้แค่คุยนิดหน่อย เหมอๆเรียกแล้วก็เมินผม ที่ โรงเรียนผมขี้เล่น แต่ในใจอะผมแบกรับมาเยอะแล้ว TT ผมช่วยพวกเขาให้คืนดีกัน พอคืนดีผมก็กลายเป็นหมาหัวเน่า ถ้างั้นผมจะทำไปเพื่ออะไร ถ้าทำไปแล้วมันจะทำลายความรู้สึกตัวเอง (อันนี้จะเล่าย้อนไปในเกมที่ผมพิมพ์ไว้แรกๆนะ )
จนผมไปหัดเล่นเกม ใช่แล้วเมื่อก่อนผมเรียนดีแต่เดี๋ยวนี้อยู่ระดับปานกลางไม่ต้องโทษเกม โทษผม จิตใจผมย่ำแย่ผมพยายามหาวิธีคลายเครียดอ่านนิยายเล่นเกมอ่านการ์ตูนดูอนิเมะเล่นกีฬา จนผมไปเจอคนในเกมเขาบอกผมเล่นดีเลยชวนเข้าแคลนผมก็เข้าไปก็มีคนมากมายผมก็คุยกับพวกเขา สนุกสนานจนวันนั้นมันเกิดขึ้น วันที่เพื่อนในแคลนมีปัญหา ผมก็เข้าไป
อีกแล้ว ซึ่งมันทำให้เพื่อนผม หมดปัญหาแล้วหายเครียด แต่ ผมต้องแบกรับความเครียดแทน เพราะผมโดนเพื่อนเกลียด TT ผมไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นผมทำไม แล้วพอคนนั้นเขาเกลียดผม เขาก็บอกคนในแคลน ว่าอย่าคุยกับผม ที่พึ่งเดียวในโลกออนไลน์ของผม ตอนนี้ก็กลายเป็นเหมือน โลกจริงแล้ว ซึ่งผมหมดหนทาง ผมว่าผมจะเข้าวงการ นิยายอีกครั้ง มันทำให้ผมหายเครียดได้ดี
ส่วนคนในแคลนเขายังไม่เอาผมออกเพราะว่าถ้าเอาผมออกอันดับแคลนร่วงแน่ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าคิดเองเออเองรึเปล่า แต่ปกติผมเป็นคนมองสถานการณ์รอบตัวเองเก่งมากๆ มันจึงทำให้ผมยิ่งกังวล ผมว่าผมคงคิดมากไปเองแหละ(นี่คือคำที่ผมปลอบใจตัวเอง) ขอบคุณที่อ่านครับผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมาก
ระบายความในใจ
ชอบเล่นเพราะคลายเครียดเล่นไปเล่นมาผมก็มีเพื่อนเล่นพอมีเพื่อนเล่นผมก็สนุกสนานมีความสุข คือผมเวลาคนในเกมเขาเครียดผมก็คอยบอกสู้ๆเป็นกำลังใจให้เล่นมุขปล่อยมุขมั่ง จนพอมาถึงคราวเครียดกลับไม่มีใครคอย บอกเอาใจช่วย สู้ๆ ไม่มีใครให้กำลังใจ คือผมแค่ต้องการกำลังใจอะ คือตอนนั้นผมนั่นร้องไห้ ตอนพิมพ์อยู่น้ำตาก็ซึมๆ
คือมันไม่ไหวจริงๆเลยขอออกมาระบาย แต่ที่ผมไม่ไหวจริงๆคือ ผมรู้สึกโดนกีดกันทั้งในโลกจริงและในเกม
พอผมเข้าไปคุยกับคนในเกม เขาก็ปิดไมค์ผมแล้วก็ปิดลำโพงผม ผมก็คุยไม่ได้ไม่ได้ยิน หรือบ้างก็ย้ายห้องคุยหนี คือผมอยากรู้ว่าผมผิดอะไร ผมทำอะไรผิด TT ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ ในเกมคือที่พึ่งทางจิตใจอันดับที่2 ของผม ส่วน1 คือครอบครัว แต่ผมยอมรับเลยว่า ทุกวันนี้ผมว่าเกมคืออันดับ1 ผมว่าผมคงจะเริ่ม ซึมเศร้าแล้ว ในชีวิตจริงที่โรงเรียน ผมเป็นคนที่คอยเข้าไปยุ่งกับเพื่อนที่เป็นปัญหากัน ผิดใจกัน
คือเพื่อนคนนึง มันสนิทกันมากแต่มาวันนึงมันทะเลาะกันไม่คุยกันเป็นปี
ซึ่งพอมันไม่คุยกันมันก็มาสนิทกับผม
มีงานไรผมก็สอนสอนบางทีก็ให้ลอกเลย ผมก็เห็นพวกมันไม่คุยกันผมก็อึดอัดเอาตัวเอง ไป
จนผมไปหัดเล่นเกม ใช่แล้วเมื่อก่อนผมเรียนดีแต่เดี๋ยวนี้อยู่ระดับปานกลางไม่ต้องโทษเกม โทษผม จิตใจผมย่ำแย่ผมพยายามหาวิธีคลายเครียดอ่านนิยายเล่นเกมอ่านการ์ตูนดูอนิเมะเล่นกีฬา จนผมไปเจอคนในเกมเขาบอกผมเล่นดีเลยชวนเข้าแคลนผมก็เข้าไปก็มีคนมากมายผมก็คุยกับพวกเขา สนุกสนานจนวันนั้นมันเกิดขึ้น วันที่เพื่อนในแคลนมีปัญหา ผมก็เข้าไป
ส่วนคนในแคลนเขายังไม่เอาผมออกเพราะว่าถ้าเอาผมออกอันดับแคลนร่วงแน่ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าคิดเองเออเองรึเปล่า แต่ปกติผมเป็นคนมองสถานการณ์รอบตัวเองเก่งมากๆ มันจึงทำให้ผมยิ่งกังวล ผมว่าผมคงคิดมากไปเองแหละ(นี่คือคำที่ผมปลอบใจตัวเอง) ขอบคุณที่อ่านครับผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมาก