สวัสดีค่ะวันนี้อยากจะมาพูดถึงอาการของตัวเองค่ะ ซึ่งมันทำให้คนรอบข้างคิดว่าเราแปลกแต่ใดๆก็คือมันส่งผลให้เราเจ็บขึ้นด้วยค่ะเลยอยากให้ทุกคนช่วยเราแก้ปัญหาในจุดนี้หน่อยค่ะ
                     เรื่องมันเริ่มจากสมัยเรากับแฟนอยู่มัธยมปลายเราคบกันมา3ปีกว่าๆ แต่เป็น3ปีที่เจ็บนะคะคือเราอ่ะเป็นฝ่ายแอบชอบแฟนเรามาก่อนแล้วเราก็ตามจีบเขาจนเขาคบกับเรา ฟังดูดีนะคะได้คบกับคนที่แอบชอบแต่เขาไม่ได้ชอบเราค่ะเขาคบกับเราเพราะเขาอยากมีแฟน(...)ด้วยเหตุผลแค่นั้นจริงๆเพราะตลอด3ปีกว่าๆที่คบกันช่วงโปรโมชั่นเป็นอะไรที่ดีมาก อาจจะเพราะตอนนั้นเราคลั่งรักเขาด้วยแหละค่ะเราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อเขา เปลี่ยนจนเพื่อนทักเลยค่ะว่าเราไม่เป็นตัวเองเลยนะแล้วตอนนั้นเราก็มองว่าเอออย่างน้ยมัน็เป็นการเปลี่ยนที่ดีแหละ อย่างเช่นเขาบอกว่าอยากได้แฟนสวย เราก็พยายามออกกำลังกาย,ดูแลตัวเอง,แต่งตัวมากขึ้น จนน้ำหนักอะไรคือลดและดูดีขึ้นมากจากเมื่อก่อน  ไม่ก็ตอนเขาบอกชอบคนฉลาดเราก็พยายามเรียนให้ฉลาดเท่าเขา เขาไปไหนเราก็ไปด้วย ไปหา ทักไปคุย โทรคุย ไปเที่ยวจนเรียกได้ว่าเราติดเขา/คลั่งรักเขา/อะไรทุกอย่างก็เป็นเขาไปหมดทุกอย่าง แต่กลับกันเขากลับเฉยๆกับเรามาก เขาอยู่กับเราก็มีความสุขนะคะแต่เหมือนการกระทำกับคำพูดของเขาดูไม่แคร์อะไรเราเลย(ไม่แคร์แบบคนไม่รักนะคะ ไม่ใช่ไม่แคร์เพราะมีคนอื่นเขาไม่เคยนอกใจหรือมีเรื่องผู้หญิงมากวนใจเลย)

                    จนวันนึงเขาบอกเลิกเราค่ะบอกเลิกแบบฟ้าผ่าด้วยความที่ตอนนั้นเขาไปต่อมหาลัยที่อื่น(เขาเป็นรุ่นพี่เรา)อารมณ์เหมือนเขาเป็นเริ่มรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว หรือเพราะเขาอยากสลัดเราทิ้งหรือป่าวไม่รู้(น้อยใจ) เขาบอกเลิกเราด้วยเหตุผลที่ทำให้เราฝังใจมาจนถึงตอนนี้เลยค่ะ คือเขาบอกเขาไม่ได้รู้สึกรักเราเลยตลอดสามปีกว่าๆ ใช่เรารู้ ทุกคนรู้ เพื่อนรู้ พ่อแม่เราก็รู้ ใครๆก็พูดว่าแฟนใจร้ายกับเรามากเลยนะทนไปได้ไง ยอมรับค่ะว่าโง่รักเขามากจริงๆตอนเลิกเราร้องไห้เป็นปีเลย มันทั้งเจ็บ อกหัก แค้นใจ แล้วมันเสียใจมากๆจนเกือบเป็นบ้าอ่ะค่ะ เราซึมเศร้าอยู่ลอดปีเลยคงเพราะไม่เคยรู้สึกใครและทุ่มเทเพื่อใครขนาดนี้มาก่อน จนวันนึงเราเริ่มที่จะมูฟออนได้ใช่เวลาเลียแผลตัวเอง2ปีก่อนจะมีแฟนใหม่แต่พอเรามีแฟนใหม่เราก็เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยค่ะ เราเมินทุกคนที่เป็นแฟนเราในตอนนั้น อย่าว่าแต่แฟนเลยค่ะ คนคุย/คนจีบ เราก็ไม่เอา เรารู้สึกขยะแขยงที่ต้องได้รับความรักมาก หรือ เวลามีคนมาสนใจอะไรเรามากๆหรือมาทุ่มเทอะไรกับเรา เราก็กลายเป็นว่าเราหงุดหงิด ไม่ก็ตอกกลับใส่ด้วยคำพูดแรงๆเหมือนตอนที่แฟนคนที่2มาเซอร์ไพรส์อะไรเรางี้เรารู้สึกแบบตายด้านมาก เราก็จะว่าเขาแบบทำไปทำไมมันเปลืองตัง เสียเวลาอีกพอได้สติเราก็รู้ตัวเองนะว่าเออ มันแรงนะแต่เราทำแล้วมันสบายใจอ่ะ(แฟนคนนี้ก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเราอีก ลึกๆเสียใจนะคะแต่ก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน)

                     พักหลังๆก็เริ่มไม่อินกับความรักเท่าไหร่ ไม่ถึงขั้นแอนตี้ค่ะดูซีรี่ย์รักหรือใครแสดงความรักกันเราก็ยินดีค่ะ เป็นงี้มาซ้ำๆจนวันนั้นแฟนคนนั้นเขากลับมาค่ะคนที่เราคลั่งรักเขาแทบตายคนนั้นแหละค่ะ เรารู้สึกดีใจมากแต่ใจมันก็หน่วงอย่างที่ว่าแหละค่ะรักแรกมันเจ็บมากเราปฎิเสธเขาทันทีด้วยความที่แค้นหรือลึกๆยังเจ็บเพราะเขาอยู่ เราคิดมากไปครึ่งปีกว่าจะตอบรับเขาใหม่เหตุผลทีกลับไปนะคะเพราะเราคิดว่าที่เรามีอาการแบบนี้เพราะเขา เราอาจจะหายได้เพราะเขาหรือป่าวแต่เขาก็พิสูจน์ตัวเองนะคะว่าเขาเปลี่ยนไป เขาหันมารักเรา ใส่ใจเรามากขึ้น แล้วทำในสิ่งที่คนเป็นแฟนกันเขาทำกันจริงๆดีกว่าสามปีกว่าๆที่คบกันมามากๆเลยค่ะ เหมือนเป็นคนหม่หรือเป็นอีกด้านที่เราไม่เห็นตัวเขาหรือป่าวนะ5555 เราก็รู้สึกเหมือนว่าเราได้กลับไปเป็นตัวเองแบบเมื่อก่อนนะเราสามารถรู้สึกรักได้และก็มีความสุขได้ 

แต่มันเริ่มไม่ใช่อีกแล้ว ยิ่งนานๆไปแค่2สัปดาห์มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอาจจะหนักกว่าเดิมด้วย เรากลัวการพูดว่ารักออกจากปากมากๆ ใจมันแอบอึดอัดถึงเรื่องในอนาคต
ทุกอย่างเหมือนมันอยู่ใต้ความกดดันในตัวเรา
เรากลัวว่าการที่เรารักเขาอีกมันจะเจ็บเหมือนครั้งที่แล้ว
กลัวการที่เขามาทำให้เรารู้สึกรักแล้วทิ้งเราไว้คนเดียวอีก
กลัวว่าถ้ารักแล้วเขาบอกเขาไม่ได้รักเราอีก
ทุกๆวันนี้หลังจากออกไปเที่ยวหรือออกไปไหนกลับเขา เราจะกลับมานั่งร้องไห้แล้วมานั่งนับวันรอเลิกกับเขามันปกติหรอ?
แล้วยิ่งตอนเขาถามเราว่าเรารักเขาไหม เราตอบไปแค่ว่า กลัวจะรักมากกว่าอ่ะ คือมันปกติหรอ?