ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสังคมถึงเป็นเเบบนั้น เมื่อเราบรรลุนิติภาวะเเล้ว เราก็ควรทำอะไรได้เองในหลายเรื่องๆ
รวมถึงการไปเที่ยวด้วย เเต่กลับกันสิ่งที่ผมเจอกลับผิดจากสิ่งที่ควรจะเป็น เนื่องด้วยครอบครัวกีดกันผมต่างๆนานาในการออกไปเที่ยวไกลๆ
ด้วยการมองว่าผมไม่โตพอ ไม่โตพอคืออะไรเหรอครับ ต้องโตขนาดไหน อายุเท่าไหร่ บางคนจะบอกว่าหาเงินเองได้หรือยัง ยังเเบมือขอพ่อเเม่รึเปล่า
เเต่คนอื่นก็ยังเเบมือขอเงินพ่อเเม่ก็ยังออกไปเตดเตร่ พ่อเเม่เขาก็ปล่อยตามใจ เป็นที่การเลี้ยงดูเหรอครับ ?
ทุกวันนี้ผมเหมือนไข่ในหิน ที่จะคอยถูกบงการอยู่ตลอด เเต่ผมก็มีความรับผิดชอบมากขึ้นเมื่อเทียบกับเเต่ก่อน
ถ้าไม่ปล่อยออกไปเจอโลกภายนอก จะเติบโตได้ยังไง    ผมยอมรับว่าตอนนี้ยังเรียนอยู่ เเล้วก็ขอเงินจากทางบ้าน
เเต่ ! ผมก็มีสิทธิ์จะเลือกการใช้ชีวิตของผมเองได้ไม่ใช่เหรอครับ  ผมยังหาเเสงสว่างไม่เจอเลยว่าจุดกึ่งกลางของเรื่องนี้อยู่ตรงไหน ?
(หลายปีก่อนเห็นคนตั้งกระทู้เเบบนี้เยอะ จนมาเจอกับตัวเองถึงเข้าใจ)