แม้จะยอมรับว่าละครมันไม่ได้เพอร์เฟ็คยังมีบางอย่างที่ขัดใจอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วนี่คือหนึ่งในละครที่ประทับใจที่สุดสำหรับเรา แต่สิ่งที่อดพูดถึงไม่ได้คือพลังของนักแสดง ทั้งๆที่จะพูดไปเรื่องนี้ไม่ได้มีนักแสดงตัวท็อปมาใช้ดึงดูดเลย แต่การปะทะฝีมือกันของนักแสดงรุ่นเล็กกับนักแสดงรุ่นใหญ่คือสิ่งที่เซอร์ไพรส์ที่สุด โดยเฉพาะโดนัทไม่มีความหวาดกลัวหรือประหม่าออกมาให้เห็นเลย

ไม่ว่าจะเป็นโดนัท-น้ำที่ปะทะกันมาตั้งแต่ต้นเรื่อง


ซีนอารมณ์พ่อลูกของโดนัทกับหนุ่ม สันติสุข



การเข้าฉากร่วมกันของโดนัทกับเจี๊ยบ พิจิตตรา คืออีกหนึ่งสิ่งที่ประทับใจที่สุด โดยเฉพาะซีนเมื่อคืนที่ปรมีเข้าไปเยี่ยมเนตรเสลาในคุก เป็นครั้งแรกรู้สึกสงสารเนตรเสลาจริงๆ ตอนที่นางพูดว่าคุณให้อภัยชั่นได้มั้ย มันเรียลดีนะถึงปรมีจะบอกว่าสิ่งที่คุณได้รับมันก็สาสมแล้วกับบาปที่คุณทำไว้กับครอบครัวผม แต่สายตาที่ออกสื่อว่ายังให้อภัยไม่ได้ ในความเป็นจริงใครจะให้อภัยคนที่ฆ่าคนที่รักที่สุดทั้งพ่อ พ่อบุญธรรม แถมมีส่วนในการตายของแม่ได้




ขอเป็นกระทู้สุดท้ายเพื่อให้กำลังใจทีมงานและนักแสดงนะคะ สุดท้ายขอบคุณสำหรับละครดีๆที่ตั้งใจคุณตั้งใจทำออกมาให้มาให้เราได้รับชมกัน