ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง เมื่ออะดะจิตัดสินใจว่าจะต้องยืนหยัดและช่วยเหลือคุโรซาวะบ้างสักครั้ง กลายเป็นหนุ่มเวทมนต์ก็เพราะการนี้กระมัง ก่อนหน้าจมอยู่กับตัวเองมาตลอดจนหลงลืมที่จะสนใจคนรอบข้าง นิ่งอยู่ใน comfortzone มาตลอด เพราะ เชื่อว่าทำอะไรไม่ได้ และ ทำลงไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่า แต่เมื่อรับรู้ว่าตัวตน การมีอยู่ และ การกระทำหลายอย่างที่ตัวเองนึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาไม่สลักสำคัญ กลับกลายเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม เมื่อมองเห็นได้ว่าคนแต่ละคนที่นึกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบอยู่ในใจที่แท้ก็มีความทุกข์ ที่แท้ก็ไม่ได้ดูสมบูรณ์แบบตลอดเวลาอย่างที่คิด 

อะดะจิจึงเริ่มใช้เวลาน้อยลงในการตัดสินใจจะทำอะไรดี ๆ ซักอย่าง คิดแล้วก็ต้องทำ อย่างวันนี้สิ่งที่มุ่งมั่นก็คือจะต้องช่วยคุโรซาวะแก้ปัญหาให้ได้ แล้วก็ได้สมใจนึก พลังในการอ่านใจคนมันก็สะดวกไม่น้อยเลย เจ้ากระต่ายน้อยอะดะจิสุดแสนจะยินดีเมื่อเห็นใบหน้าใสสว่างกับรอยยิ้มพิมพ์ใจของคุโรซาวะ แบบนี้ละเหมาะที่สุดเลย เวลานี้ในใจก็มีแต่เพียงว่าเราสามารถช่วยเหลือและมีประโยชน์ต่อใครซักคนได้แล้ว ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ได้คำขอบคุณจาก perfect guy ประจำบริษัทเลยเชียวนะ 

ดูเหมือนว่าโลกที่เงียบเหงาเดียวดายของอะดะจิจะมีสีสันสดใสขึ้นมาหน่อยแล้ว เพียงเงยหน้าขึ้นมา เพิ่มความเชื่อมั่นใจตัวเองขึ้นมาอีกนิด ก็พบเจอมิตรไมตรี และ ความสัมพันธ์หลากหลาย แท้ที่จริงมันก็อยู่ตรงนั้นมานานแล้ว แค่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาใส่ใจมัวแต่กลัดกลุ่มกังวลกับตัวเองแท้ ๆ ทั้งคุโรซาวะ ทั้งคุณฟุจิซากิ ทั้งรคคาคุ หรือ แม้แต่กระทั่งหัวหน้าเองก็เถอะ 

ความรู้สึกของการมีตนตนเป็นแบบนี้เอง เจ้าตัวก้มลงมองสองมือของตัวเอง ที่ผ่านมารู้สึกว่าตัวเองแสนจะธรรมดา นั่นก็เป็นเพราะใจที่ปรุงแต่งจนกลายเป็นแบบนั้นไปจริง ๆ ในยามเย็นอะดะจิเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่สดชื่น แม้จะมีสายฝนโปรยปราย ดูเอาเถิดหากเป็นแต่ก่อนก็คงไม่สนใจใคร และ ไม่มีใครสนใจเขา แต่วันนี้รคคาคุอาสาให้แชร์ร่มไปด้วยกัน my turn ทั้งขึ้นทั้งล่องเลยสิน่า อะดะจิเอ๋ย ได้ช่วยคนอื่น และ มีคนอื่นมาช่วยเสียด้วย

หากใจที่อิ่มเอมกลับกลายเป็นแปลบปลาบ เมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนเคียงคุโรซาวะ แฟนเก่าแน่เลย รคคาคุมั่นใจแบบนั้น ก็ดูสิเรียกชื่อต้นของคุณคุโรซาวะเสียด้วย ต้องสนิทกันมากแน่เลย ผู้หญิงคนนั้น ... ไม่ขี้ริ้ว ไม่สิ สวยน่ารักทีเดียว ก็ไม่น่าแปลกใจหรอกไหม หนุ่มหล่อมาดดีอะไร ๆ ก็ดีแบบนั้น ว่าแต่ทำไมเราถึง ... รู้สึกแบบนั้นกัน ท่ามกลางสายฝนเย็นเฉียบ อะดะจิจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง ท่ามกลางจินตนาการโลดโผน ที่แท้ความรู้สึกของเขาเป็นอย่างไร

ไม่รู้สึกตัวเลย ... จากความไม่แน่ใจในที่แรกว่าความรู้สึกของตัวเอง กลับกลายเป็นความโหยหาอาดูรและไม่มั่นใจไปเสียได้ ความป่วยไข้และความขมที่รู้สึกในวันวานทำให้วันนี้อะดะจิเหนื่อยล้ากว่าปกติ เช่นเดียวกับอารมณ์ที่ขุ่นมัวกว่าปกติเช่นกัน ถึงแม้ใจจะคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว แต่ภาษากายไม่ได้บอกเป็นเช่นนั้น สายตาของเจ้าตัวจับจ้องไปยังคุโรซาวะราวกับเรียกหาความใส่ใจที่เคยได้รับ ไม่ใช่ว่าเขาเคยจับตามองแต่เราหรือ ไม่ใช่ว่าเขาชอบเราหรอกหรือ จริง ๆ มันก็คงเป็นเหมือนทุกวัน เพียงแต่อะดะจิไม่มีโอกาสจะได้อ่านใจคุโรซาวะเท่านั้นเอง

ปลายเสียงที่สะบัดราวสาวน้อยแสนงอน ความคุกรุ่นในอารมณ์ที่เกิดขึ้นมา อะดะจิ นายโกรธอะไร โกรธที่วันทั้งวันโรยล้าอ่อนแรงแต่ใครอีกคนกลับสังเกตไม่เห็น แล้วเพิ่งมาเอาใจกันตอนจะกลับบ้านแบบเนี้ย .... เช่นนั้นหรือ แล้วในฐานะอะไร หรือ มันผสมปนเปด้วยอยากให้อีกฝ่ายเอาใจแต่ไม่รู้ตัวกันแน่ แต่ท้ายที่สุดเมื่อคุโรซาวะเข้ามาใส่ใจดูแลอย่างทีเคยเป็นไป อะดะจิก็เริ่มเข้าใจตัวเอง