ตอนนี้คือเป้นอะไรไม่รุ้ค่ะ มีหลายเรื่องมากๆเลยทั้งเครียดเรื่องที่บ้านเรื่องเรียน เรื่องเล็กๆน้อยๆ เราไม่ชอบตัวเองเราไม่ชอบหน้าตาตัวเอง ไม่ชอบทุกอย่างที่เป้นตัวเองรุ้สึกด้อยมากเเล้วทั้งเพื่ิอนที่คบก้มีเเต่คนที่สวยๆมีคนที่รักเยอะมากๆ เรื่องคนในเกมยังเอามาคิดมากเพราะว่าเราชอบโดนเมินบ่อยๆจากทุกๆคนทั้งเพื่อนในห้องทั้งเพื่อนจากในเกม บางครั้งที่เห้นเพื่อนสนิทมีเรื่องอะไรไม่บอกเรา เราก้น้อยใจเเต่ก้คือไม่เเสดงให้เค้าเห้น เราคิดว่าเราไม่สำคันกับทุกคน ครอบครัวก้ไม่ใช่เซฟโซนเค้าชอบมาดูถูกเรา สิ่งไหนที่เราทำเเล้วสบายใจเค้าจะไม่เห้นด้วย เราเหนื่อยจากเรื่องเรียนไม่พอยังมาเหนื่อยจากนิสัยเค้าเพราะป๊ากับม๊าเราเเยกทางกันตั้งเเต่เราประมาน9ขวบเเล้วป๊าเราก้ทำร้ายม๊าเราจนต้องขึ้นศาลซึ่งตอนนั้นเราก้เครียดมากๆ พอจบจสกเรื่องศาลเรานึกว่าจะมีเรื่องให้สบายใจเเต่มันก้ไม่ เค้าเอาชนะกันไปมา ด่ากันไปมาเเ้วทุกอย่างมันก้ผ่านมาทางเราเเบบตรงๆเลย ตอนนั้นคือลำบากใจมากๆ เราเริ่มเครียดหน่อยๆมาจากตอนนั้นเลยจนมาถึงตอนนี้ มันรุ้สึกว่าชีวิตมีไรดีบ้าง ไม่รุ้ว่าตะอยุ่ไปเพื่ออะไร เราชอบกรีดเเขน(ไม่รุ้เพราะอะไรเเต่เรารุ้สึกว่าเหมือนมันได้ระบาย ได้ลงโทษตัวเอง)เเต่พอครอบครัวเราเห้นเค้ากลับด่าซ้ำเติมไม่ช่วยอะไรเเล้วก้บอกว่าอย่าให้เห้นว่าทำอีกเเต่เราก้เลิกไม่ได้ เราเลยเเบบจะตกใจมากถ้ามีคนมาจับเเตะหรือโดนตรงที่กรีด บางทีเผลอทำร้ายเค้าเเบบอัตโนมัติ เราไม่ไว้ใจครอบครัวเลยในตอนนี้ มีอะไรเราไม่เคยบอกเค้าเลย ส่วนเรื่องในรร.เพื่อนเราชอบเมินเรา เราโดนเมินบ่อยมากๆจนติดนิสัยว่าเราห้ามพุดหรือห้ามถามได้เเต่อยุ่เงียบๆ เราไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ไม่กล้าตัดสินใจ ไม่กล้าถามเห้นเพื่อนๆคุยกันสนุกๆเราก้ได้เเต่อยุ่เงียบๆเเล้วมานอนร้องไห้ เราก้มีเพื่อนสนิทนะเเต่รุ้สึกว่าเค้าก้ไม่ใช่เซพโซนของเราเหมือนกัน เราเคยมีเพื่อนที่ไว้ใจมากๆคนนึงเราปรึกษาเค้าตลอดเเต่เวลาคุยด้วยเวลาเราดาวน์ เค้าชอบบอกว่าเราเข้าใจ เราก้เป้นเหมือนกัน เเกลองไปอย่างนู้นอย่างนี้อย่างนั้น เราเเค่อยากได้คนคอยรับฟัง เดี๋ยวนี้เราเลยเลือกที่จะเก้บทุกอย่างไว้คนเดียว จนทุกๆอย่างที่เราเล่ามามันส่งผลเสียกับเรา เรากลายเป้นคนที่ไม่กล้าคุยกับใคร เกรงใจคนอื่นเเบบมากๆ(คือมากจิงๆจนไม่สนความรุ้สึกตัวเอง)ไม่กล้าพุด ไม่กล้าถาม ไม่มั่นใจในตัวเอง  ขี้น้อยใจ คิดว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลยมีเเต่จะเป้นตัวถ่วง ไม่อยากอยุ่ อยากหายไป อยากไปอยุ่ที่ไกลๆที่ไม่มีใครหาเจอ เเต่เราก้ยังไม่คิดที่จะฆ่าตัวตาย(มันก้เคยมีเเวปๆมาบ้างตอนดาวน์ๆ) พอเป้นอย่างงี้เราเลยชอบที่จะนอนดึกๆเพราะเรารุ้สึกว่าตอนกลางคืน อยุ่คนเดียว ร้องไห้บ้างฟังเพลงบ้างมันมีค.สุขมากกว่า เหมือนเรามีคนคอยกอดเราไว้เพราะในชีวิตจิงๆเราไม่มีใครกอดเราเวลาที่เราต้องการเลย เเต่ก้โดนด่าอีกว่า นอนดึกเดี๋ยวก้ตายไม่รุ้ตัว เดี๋ยวก้ตายเเล้วล่ะนอนขนาดนี้ บางวันเราเครียดจนไม่นอนเราเหนื่อยมากๆ เราอยากไปอยุ่ที่ไกลๆไกลเเบบมากๆกับใครซักคนที่คอยซัพพอตเรา อยากหนีจากคนใจร้ายพวกนี้ซักที เวลาสมองโล่งๆคิดอะไรไปไกลๆเราไม่มีเป้าหมายเลย รุ้เเค่ทางข้างหน้ามันเหนื่อย เหนื่อยเเบบที่เราอธิบายไม่ถูก เเต่เราไม่อยากอยุ่เรา อยากไปจากตรงนี้เเล้ว จะให้เราตายหรืออะไรก้ได้ ช่วงนี้เราร้องไห้ตอนดึกๆบ่อยกว่าเเต่ก่อนมาก ยิ้มเเต่ตอนอยุ่กับเพื่อนพอกลับมาเราเเค่รอเวลาให้มันถึงตอนกลางคืน เหมือนเรามีชีวิตเพื่อรอเจอเวลากลางคืนอ่ะ เคยเสิชว่าอาการเเบบเรามันคืออะไร เเต่ก้คิดว่าอาจจะคิดไปเอง อยากลองไปหาหมอดูนะเเต่ก้คิดอีกว่าเรื่องเเค่นี้ ถ้าไปอาจจะโดนหมอด่ากลับมาก้ได้55 อีกอย่างเราอายุเเค่10กว่าๆยังไม่ถึงวัยที่สามารถไปปรึกษาหมอจิตเองได้จะต้องให้ผปค.ไปด้วยซึ่งเราก้ไม่อยากบอกใครอีก ตอนนี้เราก้ยังคิดนะว่สถ้าเอามาลงจะมีคนมาว่าว่าเราคิดมากไปเองมั้ย เรื่องเเค่นี้จะเอามาลงทำไมเเต่เราว่าการที่เรามาเล่าให้คนในโซเซียลฟังน่าจะเป้นสิ้งที่ดีที่สุดที่เราจะทำให้ตัวเองได้