คือผมมีแฟนอายุห่างจากผม3ปี แฟนผมอายุ17 ผมอายุ20 แล้วแฟนผมเค้าดื้อมากๆมาก่อนตอนแรกๆที่คุยที่คบยอมรับเลยว่าอยากให้เป็นผู้หญิงดีๆเรียบร้อยๆเพราะเราชอบผู้หญิงแบบนี้ แต่มาตอนนี้เป็นห่วงเค้ามากๆครับอยากให้แฟนผมเขาเป็นผู้หญิงที่ดีเพื่อตัวเขาเองครับเพราะถ้าวันนึงเลิกกับผมไปอย่างน้อยเขาจะได้ไม่ดื้อไม่ใจแตกอีกครับและมันดีต่อตัวเขาเองซึ่งผมต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนเจ้าชู้มาก่อนมากๆและพึ่งมาปรับปรุงตัวที่แฟนคนนี้ ผมทำให้เขาหมดจนผมเหนื่อยเหนื่อยมากๆเพราะแฟนผมเขาเด็กไม่มีวุฒิภาวะครับคิดอะไรไม่ค่อยออกเลือกความสนุกก่อนคนดีๆที่ควรรักษาไว้ เช่นผมทะเลาะกับเขาหนักๆมากๆผมเสียใจมากแต่ถ้าผมรับรู้ว่าเขาทะเลาะกับแม่เขาผมก็จะหยุดเรื่องของผมทันที ผมจะบอกจะสอนเขาว่าควรทำยังไง ซึ่งผมโอเคนะที่ผมเอาเรื่องของเขามาก่อน แต่พอจบเรื่องของเขาทุกครั้ง เขาไม่เคยจะสนใจเรื่องที่ทำให้ผมแย่จากการทะเลาะกันเลย เขาปล่อยทิ้งขว้างผมเลย ซึ่งผมรู้สึกแย่กินข้าวไม่ลงนอนไม่หลับแต่เขาก็ละเลยตลอดและมันทำให้บั่นทอนผมตลอด ซึ่งการที่เราคบกันมันควรแคร์ความรู้สึกซึ่งกันและกันถูกมั้ยครับ แต่มีแต่ผมที่แคร์ความรู้สึกเขาตลอดเลย แต่ผมก็ตกตะกอนว่า ที่เขาเป็นคนไม่ค่อยง้อไม่ค่อยรักษาผม เป็นเพราะเขาทะเลาะกับแม่บ่อยโดนแม่ด่าว่าบ่อย ผมเลยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงดื้อถึงใจแตกเพราะบ้านไม่ใช่ที่ ที่อยู่แล้วสบายใจ จึงไปทำตัวแย่ๆตามใจตัวเองข้างนอกพอแม่รู้ ก็มาด่าว่าเขาอีก เลยยิ่งทำให้เขาใจแตกหรือดื้อหรือต่อต้านไปอีกเรื่อยๆ ผมเลยอยากได้คำแนะนำว่าควรสอนเขาอย่างไรเพราะที่ผ่านมาผมคอยใจเย็นสอนเขามาตลอดเขาก็ดีขึ้นเยอะนะครับ แต่ผมรู้สึกว่าผมยังสอนเขาได้ไม่ดีพอ จึงอยากขอคำแนะนำครับ