เรื่องคือตอนที่เรายังเรียนอยู่ ม. ปลาย แรกเลยคือในห้องเรามีเพื่อนผู้หญิงจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มเราและอีกกลุ่มนึง แล้วไอ้กลุ่มนี้มันไม่ค่อยจะถูกกะกลุ่มเรา
พอจบ ม.3 กลุ่มเราไม่มีใครเรียนต่อเลย บางคนก็ไปเรียนที่อื่น บ้างคนก็ไม่เรียนต่อ เลยเหลือแค่เราคนเดียว พอมา ม.4 เพื่อนที่มันไม่ถูกกะเรามันก้หาเรื่องแควะกัดเรา ตอนแรกเราก็เฉยๆ พอนานเข้าก้พากันไม่คุยกะเราทั้งห้อง เวลาไปไหนเราก็ต้องเดินอยู่คนเดียว บางทีก็พากันล้อปมด้อยเรา แล้วไม่ได้ล้อแค่คนสองคนนะ พากันล้อทั้งห้อง แล้วก็ร้องเพลงล้อเลียนเรากันสนุกเลย แล้วก็เป็นแบบนี้บ่อยมาก เราก็พยายามจะไม่ตอบโต้อะไร คิดว่าเดี๋ยวก็ผ่านไป แต่ไม่เลย เราต้องมาเจออะไรแบบนี้แทบทุกวัน เวลากินข้าวด้วยความที่โรงอาหารคนมันเยอะ มันก็พากันล้อเราเหมือนเดิม เราก็เริ่มอายเด็กห้องอื่นบ้างแล้ว เราเลยไม่กินข้าวที่โรงอาหาร ซื้อออกมานั่งกินอยู่คนเดียว แล้วเวลาทำงานกลุ่มเราก็ไม่มีกลุ่ม เราเลยต้องไปอยู่กลุ่มพวก ผช. แล้วเราก็ต้องทำงานคนเดียว บ้างคาบเรียนเราก็ต้องโดดเรียนเพราะเราไม่มีเพื่อนไม่มีกลุ่มคิดแค่เดี๋ยวก็มาแก้เอาทีหลัง แล้วเราก็เริ่มที่จะไม่สนใจใครแล้ว จนเราเรียนจบมา เราคิดว่าจบมามันจะหลุดพ้น แต่ไม่เลยเรากลายเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคม กลัวสังคมไม่กล้าเข้าหาใครก่อน ไม่กล้าคุยกับใคร กลายเป็นคนไม่ค่อยพูดทั้งที่เมื่อก่อนเราคุยเก่ง แต่หลังจากที่โดนเพื่อนเมิน เราก็ไม่กล้าที่จะคุยกับใครเลย กลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองโดยไม่รู้ตัว ส่วนเพื่อนที่บูลลี่เราน่ะหรอ ชีวิตก็ดี มีสังคมมีเพื่อน มีชีวิตดี ส่วนเราต้องมารับผลจากการกระทำของพวกมัน ซึ่งมันโคตรจะไม่ยุติธรรมเอาซ่ะเลย
เราอยากจะฝากถึงพวกที่ชอบล้อปมด้อยคนอื่น ชอบบูลลี่คนอื่น มันไม่สนุกเลยสำหรับคนที่โดน มันอาจกลายเป็นบาดแผลในใจเค้าไปตลอดก็ได้