ผมพบเจอเหตุการณ์มากมาย จนมันทำให้ผมเริ่มไม่รู้ ว่าควรเชื่อคำว่ารักจากปากใครได้บ้าง คนเราบอกรักกันจนลืมไปว่าการกระทำต่างหากที่เป็นตัวพิสูจน์ความรัก 
ผมเคยคบกับคนแก่กว่าเพราะคิดว่าเขาจะไม่งี่เง่า เคยคบกับแม่ม้ายลูกติดเพราะคิดว่าเขาต้องการคนที่เข้าใจ เคยคบกับคนขายบริการเพราะคิดว่าความดีที่ผมทำจะเปลี่ยนเขาได้ เคยคบกับคนรุ่นน้าเพราะคิดว่าเขาโตพอจะจริงจังและมั่นคง เคยคบกับคนหื่นเพราะคิดว่าเจอคนที่เข้ากันได้ แล้วก็อีกหลายคน แต่สิ่งที่ผมคิดมันผิดหมด มันเหมือนผมคิดไปเองคนเดียว ผมไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนผมหรือป่าวนะครับ "ตกหลุมรักคนง่าย แต่ไว้ใจคนยาก" ผมไม่เคยไว้ใจใคร เคยมีเหตุการณ์หนึ่งที่ผมจำไม่เคยลืม คือนอนอยู่บ้านแฟนทุกคืน แล้วก็มีผู้ชายโทรมาทุกคน
ผมจะทำให้พอเห็นภาพนะ ตอนที่ผู้ชายโทรมา
ผม : ใครโทรมาอ่ะ
แฟน : แค่คนคุยแถวนี้แหละ อย่าคิดมาก
ผม : ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ เลิกคุยกับคนอื่นได้ไหม
แฟน : แค่คุยเอง เธออ่ะได้นอนด้วย มีอะไรกันด้วย จะเอาอะไรอีก ไม่เคยไว้ใจกันเลยหรอ
ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ฟันแล้วทิ้ง ถึงทำผิดขนาดนี้ผมก็อยากคุยกันก่อน ไม่อยากให้เขามองว่าหาเรื่องเลิก ผมเองก็หน้าตาไม่ดี ถ้าเลิกไปก็นานอ่ะกว่าจะหาใหม่ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกเพราะเขาเห็นความดีของผู้ชายคนอื่นมากกว่าผม

สุดท้ายผมอยากจะบอกว่า อย่าใช้ตำว่าไว้ใจเป็นตัวตัดบทปัญหาเลยครับ เพราะทุกคนเคยเจอและเจ็บกับมันมาเยอะ อย่าลืมว่าที่เขาระแวงก็เพราะเขากลัวคุณจะทำร้ายเขาเหมือนที่เขาเคยเจอ และก็รักคุณมากเกินกว่าจะเสียคุณไป และอย่าลืมว่าตัวคุณก็เคยไว้ใจใครสักคนจนมันพังเหมือนกัน