เกริ่นเริ่มต้น ตัวเรามีอาชีพขายของเดิมทีตอนช่วงเรียนจบใหม่ๆไม่เงินลงทุน เเม่ก็ไม่เคยช่วย ย้อนไป7-8ปี ตอนนั้นทะเลาะกันมาตลอดเเม่ลำเอียง รักน้องชายมากกว่า (เเต่ไม่เคยยอมรับความจริงเวลาโดยเราเเซะหรือว่าเเก)
ให้เงินน้องชายเยอะกว่าเราตลอด ซื้อ รถมอเตอร์ไซค์ ให้ขับไปเรียน ส่วนเรา ถ้าไม่ประท้วง ก็คือไม่ซื้อ ช่วงตอนเรียนตอนนั้นทะเลาะกันมาตลอด ตอนเรียนจบ ขอตังมาลงทุน พูดกับเรา กูไม่ให้ใครทั้งนั้นเเหละ อยากขายก็หาเอง(ใจตอนนั้นเเกคงคิดว่าเรามีเพราะเราเก็บเงินเก่งเเต่เราเป็นนร.จะเอาตังที่ไหนได้ค่าขนมวัน100กิน3มื้อ)ยังด่ากันเช้าเย็น) (เเต่มีเงินไปซื้อรถให้พ่อเลี้ยงเรา(พ่อน้องชาย) ลงทุนขายของให้ 
(อันนี้เเก่ก็ไม่ยอมรับความจริง(เรื่องพ่อเลี้ยง) พอบอกกว่าไม่ฟัง (ตัดมาที่ปัญหาที่ปันจุบัน) การเงินเริ่มเเย่ ก็เพราะใช่ชีวิตกัน  ฟุ่มเฟือย พ่อเลี้ยงเราอยากได้อะไรก็ซื้อ เเม่เราส่งเเต่พอไม่มีตัง เริ่มมาหยิบยืมเรา (ตอนนี้ติดหนี้เราตั้ง3เเสนกว่าๆ) นี้ยังไม่รวมที่ยืม รถยนต์เราไป รีไฟเเนนซ์ (เรื่องนี้เเฟนเราพึ้งรู้โกธรมาก) จริงๆ ถ้าเรามีตังเราก็อยากใช้หนี้ให้ เเต่เราไม่มี เราจะสร้างเนื้อสร้างตัว จะเเต่งงาน ยังไม่มีเงินเลย เพราะเเกยืมเราไปไม่มีให้ยืมเเร้ว ..เหนื่อยหน่ายใจมากเรย เบื่อ ที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้ ก่อนหน้าเตือนก็ไม่ฟัง เราก็เครียดนะ ตัวเราเองก็จะเเย่เเร้ว ต้องเจอปัญหาที่เราไม่เคยก่อ บางทีก็คิดว่า เราไม่เคย ขอให้ช่วยอะไรเราเรย เราไม่ยุ่งด้วย ครอบครัวใหม่เเม่ ไม่ขอเงิน ไม่ได้อะไรฟรีๆ เราก็เคยได้ เเต่ทำไมเวลามีปัญหามันไม่จบที่คนพวกนั้น คนที่สบายตลอดเเต่ลำบากเรา หาเอง พึ้งตัวเองมากตลอด ถ้ามีก็อยากช่วยเเต่นี้ไม่มีจะช่วย ต้องทำยังไงดี เราไม่อยากจะมารับรู้ปัญหาเรย เครียด เบื่อ มาก