สวัสดีค่ะ เราคบกับเเฟนมา 1 ปีกว่าเเล้ว ระหว่างที่คบกันมา เราคบๆเลิกๆกับเรื่องเดิมมาหลายรอบเเล้ว เเต่สุดท้ายเราก็กลับไปเพราะคิดว่าเค้าจะเปลี่ยน เเต่ก็ไม่เปลี่ยนเเปลงเลย เราพยายามปรับตัวอยู่เสมอเเต่เหมือนเค้าไม่ปรับเปลี่ยนอะไรเลย คสพ.เริ่มจากการที่เรารู้ว่าเค้าชอบเพราะเพื่อนมาบอก บวกกับตอนนั้นเราใช้ชีวิตเดิมๆมานาน ไปเรียน กลับบ้าน วนเเบบนี้ทุกวัน เพื่อนก็มีเเฟนกันหมด เราเลยอยากลองดู เดินไปถามเเล้วก็ได้คุยกัน เรางงตั้งเเต่วันเเรกเลย  เค้าทักมาบอกว่าจะคุยก็ได้ ในหัวเราคือ เราต้องพูดเเบบนั้นหรือเปล่า เเต่ก็ไม่อะไร จนคุยไปนานๆ เเล้วก็สงสัยเลยไปถามว่าจะเป็นเเฟนเมื่อไร เค้าตอบมาว่า ก็เป็นอยู่เเล้ว เราก็ ห้ะ!!!! ได้หรอ พอคบมาเรื่อยๆ เราจะคุยก็ไม่คุย ถ้าไม่ทักคือไม่ได้คุย เป็นคนนิ่งๆ ทำกับเราเหมือนเพื่อนทุกคน เรารอที่จะได้คุย รอเค้าฝันดี เค้าก็ไปนอน ทิ้งเราให้รอทั้งคืน เราพยายามเข้าใจจนมันไม่ไหว ช่วงปิดเทอมเค้าหายไปเป็นเดือนๆ เราเลยบอกเลิกเค้า เค้าบอกเราก่อนหายไปว่า เค้ายุ่ง คงไม่ได้คุยนะ จนเราไม่ไหว เลยไปบอกเลิกเค้า เค้าอ่านเเล้วไม่ตอบ เราร้องไห้หนักมาก 5 เดือนเรามาเจอเค้าตอนเปิดเทอม เราก็ยังมูฟออนไม่ได้ ทำใจไม่ได้เลย จนมีเรื่องให้ได้คุยกัน เราต้องทักไปเพราะเป็นห่วงเค้า  เเล้วก็ได้กลับมาคบกัน เราถามเหตุผลว่าหายไปไหนมา เค้าบอกพักผ่อน เค้าไปเล่นเกม เราก็เเบบที่บอกว่ายุ่งคือ...... เเล้วยังมาบอกอีก ว่าเหตุผลเราตลกเลยไม่เลิก เเล้วที่เราร้องไห้ไปคืออะไร  จนตอนนี้ เรามีเรื่องจะปรึกษา ก็ไปเล่นเกม เราเครียดอยากได้กำลังใจเค้าอยู่ตรงนี้เลยสักครั้ง เราเหนื่อยเราท้อ เเต่เราต้องฝืนยิ้มให้กับคนที่เป็นกำลังใจของเรา  เราคิดถึงเค้า ทักไปคุยสองสามประโยคก็ไปเล่นเกมไปทำงาน เราสงสัยเเละเอาเเต่โทษตัวเองที่ยอมรับในเหตุผลหรือตัวตนของเค้าไม่ได้หรือเปล่า เราผิดเองใช่ไหม เรายังไม่เข้าใจตัวเองเลยทำไมต้องทน ทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำอะไรให้เลย เราเคยถามว่า ตอนที่เลิกกันเสียใจไหม ร้องไห้ไหม เค้าบอกว่าไม่ เพราะเค้าไม่เคยทำอะไรให้ เค้าต้องการอะไรจากเราคะ เราไม่เข้าใจ จะให้เราอยู่ จะให้เราไป เค้าให้เราคิดอยู่คนเดียว เราไปต่อไม่ได้เเล้ว เราเป็นห่วงเค้าว่าจะอยู่ยังไง จะมีใครมาดูเเลเค้าไหม เเต่สุดท้ายเราก็ไม่มีค่าอะไรเลย