ปัจจุบันอายุ 17 ค่ะ เริ่มต้นจากปัญหาชีวิตเลยละกัน
- พ่อกับเเม่เเยกทางกันตอน ประมาน ป.6 ค่ะส่วนตัวเราเป็นคนติดพ่อมากกว่ามาก เพราะพ่อไม่เคยตีเราเลย ยกเว้นเเม่ เเม่ก็มีตีบ้างอะไรบ้างตามๆกันไปนับเป็นเรื่องปกติก็ได้ค่ะ
- หลังจากเเยกทางกันตอนประถม ขึ้น ม1 พ่อกับเเม่ยังไม่ได้หย่ากัน เพราะพ่อไม่ยอมหย่าเพราะคิดว่าอาจจะทําให้เเม่เปลี่ยนใจได้ เราได้ออกจากบ้านเเม่มาอยู่กับพ่อค่ะ เเต่นับจากเวลานั้นเรามักจะได้ยินคําด่าทอกรอกหูเป็นประจําเช่น เวลาเราอยู่กับพ่อ พ่อก็จะเริ่มด่าเเม่ให้คนที่มาหาฟังบ้าง ด่าให้เราฟังบ้างเช่น เเม่มันhear เเม่มันอยากได้ตํารวจเป็น ัว เลยไม่เอาguเเล้ว หรือคําหยาบต่างๆนาๆมากมาย เช่นเดียวกันกับฝั่งเเม่ เราก็จะได้ฟังยายมากรอกหูเราบ่อยๆ ด่าพ่อ ตามรังควาน เเอบขับรถมาเเอบดู เเอบส่องตลอดเวลา
- หลังจากช่วงเริ่มเเรกเข้า ม.1นั้นเรามีอาการดาวน์บ้างเล็กน้อย บางครั้งก็เเอบตื่นมาร้องหาเเม่ ร้องไม่ไป รร เพราะอยากให้พ่อกับเเม่มาอยู่ด้วยกัน จนขาด รร เป็น อาทิตย์เกือบจะสองอาทิตย์เลยก็ว่าได้ เเละเหตุการณ์ที่เราไม่เคยคิดเเละไม่เคยโดนมาก่อนเลย ก็มาถึง
- เราโดนพ่อทําร้ายครั้งเเรก ด้วยการทุบ ตี เเหละรุนเเรงสุด ก็คงจะเป็นการตบเข้าที่หน้าเรา ทําให้เลือดออกจากจมูก เราช็อคมาก ณ จุดๆนั้นเพราะมันเป็นครั้งเเรกที่โดน เราไม่กล้าบอกเเม่ จนหลายๆครั้งทนไม่ไหว เลยวิ่งออกจากบ้านพ่อไปบ้านเเม่ ระยะทางไม่ไกลค่ะ พ่อย้ายออกห่างมาประมาน 2-3 กิโล วิ่งไปหน้าตื่น เเม่ตกใจร้องไห้ เพระาเห็นเราโดนทําร้ายมา เเต่ยังไม่จบเท่านั้น ความที่เราเองดันติดพ่อก็เลยทําให้เรายังกลับไปอยู่กับพ่อเต็มๆ เป็นเวลา 3 ปี จนจบ ม.3
- ในช่วงเวลานั้น มีเรื่องเกิดมากมายเเละเกิดจุดเเตกหักในชีวิตเราเยอะมาก เมื่อไหร่ที่เราทําอะไรซักอย่างไม่โดนใจพ่อ หรือเถียงเค้าเวลาที่เค้ามาด่าเเม่ หรืออะไรก็ตาม เรามักจะโดนจิกหัวบ้าง จะทุบเราบ้าง ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า พูดคําหยาบใส่ ขว้างสิ่งของใส่ ไม่ก็พังสิงของรอบข้าง เวลาผ่านไป มันทําให้เราเหมือนกับว่ารู้สึกโกรธเเค้น เริ่ม ไม่ยอม กลายเป็นพอเราโดนหนักๆเข้า มันทําให้เรากรีดร้อง เริ่ม ทําลายข้าวของเหมือนที่พ่อทํา นานเข้าก็เริ่มมารู้จักการทําร้ายตัวเอง เช่น จิกหัวตัวเอง จิกเเขน ขูดเเขนขา ไร้สติ ไม่ก็ หยิบเเก้วขึ้นมาไว้ที่มือกําเเก้วให้ทุบเเตกคามือ เอามือต่อยกระจก มีดกรีดเเขนบ้าง จนมันกลายเป็นความชินทุกครั้งที่มีอาการเครียดไปเเล้ว มันไม่รู้สึกเจ็บเลยค่ะ กลายเป็นว่า ชอบสนุกเเละรู้สึกโล่งใจทุกครั้งที่เห็นตัวเองเลือดออก
- หลังจากนั้นเราก็คิดมาตลอด ว่าตัวเองเริ่มที่จะเป็น "โรคซึมเศร้าเเล้วรึป่าว"
- หลังจากจบ ม.3 เราได้ดื้อดันเเละออกมาเรียนตัวคนเดียว อยู่ห้องเช่าที่ กทม ค่ะ โชคดีมากเพราะมันไกล เเละพ่อกับเเม่ไม่เคยขึ้นมาหาค่ะ เหมือนถูกปลดปล่อย ยกเว้นจะมีพี่สาวมาหาบ้างปีละครั้งสองครั้ง
- พ่อก็มีส่งเรียนมาเรื่อยๆจนถึง ปวช1 เทอม 2 ปัจจุบันเรา ปวช2 เเล้วค่ะ ช่วงโควิดมีการกลับบ้านไปเป็นเดือนซึ่งทําให้เราเครียดมากเพราะกลัวต้องติดอยู่ที่นั่น กลัวที่จะไม่ได้กลับมาเรียน มาอยู่คนเดียวที่ กทม ซึ่งมันก็เกือบจะเป็นเช่นนั้น พ่อพยายามไม่ให้เรากลับมา จึงทําให้เราเกิดการเสียสติวิตกกังวล ทุบกระจกมอไซเเล้วเอากระจกมากรีดข้อมือตัวเองซ้ำๆ เเล้วมีการเอาพลาสเตอร์มาเเปะ เเม่ถามก็บอกว่ามีดหล่นใส่ เเต่มีวันนึงที่ทําให้เเม่รู้ว่ากรีดข้อมือตัวเองคือ เราลืมเเปะพลาสเตอร์
- หลังจากนั้นข้ามเรื่องมาเลยก็คือ ปัจจุบันเราได้กลับมาเรียนเหมือนเดิมเเล้วหลังจากสนามบินเปิดวันเเรก เเละพ่อเราเริ่มขาดการติดต่อ โทรไม่รับ ทักไลน์ไปไม่ตอบ ตอนนี้เเม่เราเลยส่งเราเรียนคนเดียว (ทําให้เรากังวลหนักกว่าเดิมอีกว่าจะได้กลับไปเรียนที่นั้นมั้ย ซึ่งบอกเลยว่าเราไม่อยากไป เราอยากอยู่ที่นี่มาก เรามีความสุข เเละรู้ตัวเองเลยค่ะ ว่าถ้ากลับไปนั้นคงเครียดจนต้องมีซักวันนึงที่จบชีวิตตัวเองลงเเน่ๆ) เพราะพูดตรงๆเลยว่าเกลียดที่นั่นมากๆ ไม่สบายใจ อึดอัด เเละคงจบชีวิตตัวเองลง
- ปัจจุบันเดือนตุลาตอนนี้ เราเริ่มมีการฝันถึงพ่อ ว่าเราโดนทําร้ายร่างกายบ้าง ทุบตี เเทง ยิง หรือลากหัวเราไปโยนไว้บ้านเเม่เหมือนที่เคยทํา
ทําให้เราเกิดอาการสดุ้งตื่นเเละผวาตอนดึกๆอยู่บ่อยๆ ตื่นมาร้องไห้กลัวบ้าง เเละนอนไม่หลับ
- 21 ตุลาที่ผ่านมาเราดันมาเลิกกับเเฟนอีก จะครบรอบ 1 ปีเเล้วค่ะ ทําให้เราเครียดเเละหดหู่กับตัวเองหนักกว่าเดิม เริ่มไม่กินข้าว เบื่ออาหาร เครียด คิดทั้งเรื่องพ่อเรื่องเเฟนที่เลิก เเต่เราไม่ได้ร้องไห้ตอนเค้ามาบอกเลิกเลยนะคะ เเค่รู้สึกชาๆที่หัวใจ
-จนตอนนี้เรากลายเป็นเหมือนคนเบื่ออาหารค่ะ ตั้งเเต่ 21 ตุลาคม ถึงวันนี้วันที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมา 27 ตุลาคม ที่ผ่านมานี้เราไม่ได้กินอะไรลงท้องเลยค่ะ เพราะกินเเล้วอ้วกออกหมด กินอะไรก็อ้วก กินเเค่น้ำได้เล็กน้อย นอนไม่ค่อยหลับ หรือไม่ก็กลัวที่จะหลับเเล้วตื่นมาผวาจนใจหาย จนไม่กล้านอน
- ตอนนี้ร่างกายมีอาการ หิวเเต่ไม่สามารถกินอะไรได้ สิ่งที่ชอบมากกลับกลายเป็นไม่อยากกิน กินไม่ลงผะอืดผะอมทุกอย่าง ร่างกายอ่อนเเรง ถือโทรศัพท์ยังหนักๆมือ วิงเวียนศรีศระ กินได้นิดๆหน่อยก็อิ่ม ท้องอืดท้องร้องหนักมาก ละก็มีอ้วกเป็นลักษณะสีเหลือง ปัสวะน้อย เป็นสีเหลืองเข้ม ปวดเมื่อยตามตัว ร้อนบ้างหนาวบ้าง บางวันก็เเทบจะไม่เปิดเเอร์กับพัดลมนอนเลย เครียดคิดมาก เรื่องเลิกกับเเฟนบ้าง เเต่ไม่ได้ตื้อไม่ได้ตามนะคะ เพราะนี่เป็นการที่ เค้าทิ้งเราไปอีกครั้งเป็นรอบที่ 2 มีอาการเหม่อลอยบ้าง มีเเอบคิดอยากจะฆ่าตัวตายบ้างเล็กน้อย เเต่ไม่ทํา
- ที่ผ่านมาไม่กลัวการอยู่คนเดียวค่ะ อยู่คนเดียวเเบบหมายความว่า มีเพื่อนคนรอบข้างตามปกตินี่เเหละค่ะ เเต่เค้าไม่ได้หายไปไหน หรือหายไปจากชีวิตเรา เเต่เรากลับกลัวการถูกทิ้งมากค่ะ หรือเเบบบว่า โดนเเฟนทิ้ง หรือพ่อทิ้ง หรือหายจากไปค่ะ ไม่กลัวตาย เเต่ถ้าตายก็ยินดี เเละบางครั้งมีเเอบภาวนาให้ตัวเองไหลตายไปเลยก็ดี
- เรื่องเพศสัมพันธ์ เคยมีกับเเฟนคนปัจจุบันคนเเรกนี่เลยค่ะ เเต่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยว รึป่าวค่ะ เคยลองมีอะไรกันครั้งเเรกวันที่ 3 ตุลาคมค่ะ ใส่ถุงป้องกัน เเต่สอดใส่ไม่เข้า อารมเหมือนจิ้มๆประมาน 2-3 ครั้งไม่ได้ดันเข้าไปเเบบรุนเเรงนะคะ ไม่สําเร็จเลยเอาออกละก็นอนหลับปกติ วันที่ 6 ปจด มาตามปกติ
------------------------------------------
1 อาการที่เล่ามาเเบบนี้ หนูควรไปหาจิตเเพทย์ หรือหมอรักษาโรคตามปกติดีค่ะ
2 คงไม่ใช่เป็นอาการคนท้องใช่มั้ยคะ เพราะหนูคิดว่าไม่น่าจะท้องเพราะตามที่เล่าข้างต้น หรือนี่เป็นอาการคนท้องค่ะ เเอบกังวลใจเหมือนกัน คิดว่าหนูจะท้องมั้ยคะ
3 หรือจากที่เล่ามาสามารถบ่งบอกได้มั้ยค่ะ ว่าอาการที่เกิดขึ้นการเบื่ออาหาร กินอะไรก็อ้วก เกิดจากความเครียดหรืออาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเเล้วไม่รู้ตัวเอง ช่วยเเนะนําสอบถามได้เลยนะคะ
หากไม่เข้าใจอาการปัจจุบันของหนู ปัจจุบันเป็นตามนี้เลยค่ะ
https://www.pobpad.com/%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3 
อารการเเบบนี้ควรไปพบเเพทย์เพื่อรักษาอาการตามปกติหรือไปหาจิตเเพทย์โดยตรงเลยคะ
- พ่อกับเเม่เเยกทางกันตอน ประมาน ป.6 ค่ะส่วนตัวเราเป็นคนติดพ่อมากกว่ามาก เพราะพ่อไม่เคยตีเราเลย ยกเว้นเเม่ เเม่ก็มีตีบ้างอะไรบ้างตามๆกันไปนับเป็นเรื่องปกติก็ได้ค่ะ
- หลังจากเเยกทางกันตอนประถม ขึ้น ม1 พ่อกับเเม่ยังไม่ได้หย่ากัน เพราะพ่อไม่ยอมหย่าเพราะคิดว่าอาจจะทําให้เเม่เปลี่ยนใจได้ เราได้ออกจากบ้านเเม่มาอยู่กับพ่อค่ะ เเต่นับจากเวลานั้นเรามักจะได้ยินคําด่าทอกรอกหูเป็นประจําเช่น เวลาเราอยู่กับพ่อ พ่อก็จะเริ่มด่าเเม่ให้คนที่มาหาฟังบ้าง ด่าให้เราฟังบ้างเช่น เเม่มันhear เเม่มันอยากได้ตํารวจเป็น ัว เลยไม่เอาguเเล้ว หรือคําหยาบต่างๆนาๆมากมาย เช่นเดียวกันกับฝั่งเเม่ เราก็จะได้ฟังยายมากรอกหูเราบ่อยๆ ด่าพ่อ ตามรังควาน เเอบขับรถมาเเอบดู เเอบส่องตลอดเวลา
- หลังจากช่วงเริ่มเเรกเข้า ม.1นั้นเรามีอาการดาวน์บ้างเล็กน้อย บางครั้งก็เเอบตื่นมาร้องหาเเม่ ร้องไม่ไป รร เพราะอยากให้พ่อกับเเม่มาอยู่ด้วยกัน จนขาด รร เป็น อาทิตย์เกือบจะสองอาทิตย์เลยก็ว่าได้ เเละเหตุการณ์ที่เราไม่เคยคิดเเละไม่เคยโดนมาก่อนเลย ก็มาถึง
- เราโดนพ่อทําร้ายครั้งเเรก ด้วยการทุบ ตี เเหละรุนเเรงสุด ก็คงจะเป็นการตบเข้าที่หน้าเรา ทําให้เลือดออกจากจมูก เราช็อคมาก ณ จุดๆนั้นเพราะมันเป็นครั้งเเรกที่โดน เราไม่กล้าบอกเเม่ จนหลายๆครั้งทนไม่ไหว เลยวิ่งออกจากบ้านพ่อไปบ้านเเม่ ระยะทางไม่ไกลค่ะ พ่อย้ายออกห่างมาประมาน 2-3 กิโล วิ่งไปหน้าตื่น เเม่ตกใจร้องไห้ เพระาเห็นเราโดนทําร้ายมา เเต่ยังไม่จบเท่านั้น ความที่เราเองดันติดพ่อก็เลยทําให้เรายังกลับไปอยู่กับพ่อเต็มๆ เป็นเวลา 3 ปี จนจบ ม.3
- ในช่วงเวลานั้น มีเรื่องเกิดมากมายเเละเกิดจุดเเตกหักในชีวิตเราเยอะมาก เมื่อไหร่ที่เราทําอะไรซักอย่างไม่โดนใจพ่อ หรือเถียงเค้าเวลาที่เค้ามาด่าเเม่ หรืออะไรก็ตาม เรามักจะโดนจิกหัวบ้าง จะทุบเราบ้าง ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า พูดคําหยาบใส่ ขว้างสิ่งของใส่ ไม่ก็พังสิงของรอบข้าง เวลาผ่านไป มันทําให้เราเหมือนกับว่ารู้สึกโกรธเเค้น เริ่ม ไม่ยอม กลายเป็นพอเราโดนหนักๆเข้า มันทําให้เรากรีดร้อง เริ่ม ทําลายข้าวของเหมือนที่พ่อทํา นานเข้าก็เริ่มมารู้จักการทําร้ายตัวเอง เช่น จิกหัวตัวเอง จิกเเขน ขูดเเขนขา ไร้สติ ไม่ก็ หยิบเเก้วขึ้นมาไว้ที่มือกําเเก้วให้ทุบเเตกคามือ เอามือต่อยกระจก มีดกรีดเเขนบ้าง จนมันกลายเป็นความชินทุกครั้งที่มีอาการเครียดไปเเล้ว มันไม่รู้สึกเจ็บเลยค่ะ กลายเป็นว่า ชอบสนุกเเละรู้สึกโล่งใจทุกครั้งที่เห็นตัวเองเลือดออก
- หลังจากนั้นเราก็คิดมาตลอด ว่าตัวเองเริ่มที่จะเป็น "โรคซึมเศร้าเเล้วรึป่าว"
- หลังจากจบ ม.3 เราได้ดื้อดันเเละออกมาเรียนตัวคนเดียว อยู่ห้องเช่าที่ กทม ค่ะ โชคดีมากเพราะมันไกล เเละพ่อกับเเม่ไม่เคยขึ้นมาหาค่ะ เหมือนถูกปลดปล่อย ยกเว้นจะมีพี่สาวมาหาบ้างปีละครั้งสองครั้ง
- พ่อก็มีส่งเรียนมาเรื่อยๆจนถึง ปวช1 เทอม 2 ปัจจุบันเรา ปวช2 เเล้วค่ะ ช่วงโควิดมีการกลับบ้านไปเป็นเดือนซึ่งทําให้เราเครียดมากเพราะกลัวต้องติดอยู่ที่นั่น กลัวที่จะไม่ได้กลับมาเรียน มาอยู่คนเดียวที่ กทม ซึ่งมันก็เกือบจะเป็นเช่นนั้น พ่อพยายามไม่ให้เรากลับมา จึงทําให้เราเกิดการเสียสติวิตกกังวล ทุบกระจกมอไซเเล้วเอากระจกมากรีดข้อมือตัวเองซ้ำๆ เเล้วมีการเอาพลาสเตอร์มาเเปะ เเม่ถามก็บอกว่ามีดหล่นใส่ เเต่มีวันนึงที่ทําให้เเม่รู้ว่ากรีดข้อมือตัวเองคือ เราลืมเเปะพลาสเตอร์
- หลังจากนั้นข้ามเรื่องมาเลยก็คือ ปัจจุบันเราได้กลับมาเรียนเหมือนเดิมเเล้วหลังจากสนามบินเปิดวันเเรก เเละพ่อเราเริ่มขาดการติดต่อ โทรไม่รับ ทักไลน์ไปไม่ตอบ ตอนนี้เเม่เราเลยส่งเราเรียนคนเดียว (ทําให้เรากังวลหนักกว่าเดิมอีกว่าจะได้กลับไปเรียนที่นั้นมั้ย ซึ่งบอกเลยว่าเราไม่อยากไป เราอยากอยู่ที่นี่มาก เรามีความสุข เเละรู้ตัวเองเลยค่ะ ว่าถ้ากลับไปนั้นคงเครียดจนต้องมีซักวันนึงที่จบชีวิตตัวเองลงเเน่ๆ) เพราะพูดตรงๆเลยว่าเกลียดที่นั่นมากๆ ไม่สบายใจ อึดอัด เเละคงจบชีวิตตัวเองลง
- ปัจจุบันเดือนตุลาตอนนี้ เราเริ่มมีการฝันถึงพ่อ ว่าเราโดนทําร้ายร่างกายบ้าง ทุบตี เเทง ยิง หรือลากหัวเราไปโยนไว้บ้านเเม่เหมือนที่เคยทํา
ทําให้เราเกิดอาการสดุ้งตื่นเเละผวาตอนดึกๆอยู่บ่อยๆ ตื่นมาร้องไห้กลัวบ้าง เเละนอนไม่หลับ
- 21 ตุลาที่ผ่านมาเราดันมาเลิกกับเเฟนอีก จะครบรอบ 1 ปีเเล้วค่ะ ทําให้เราเครียดเเละหดหู่กับตัวเองหนักกว่าเดิม เริ่มไม่กินข้าว เบื่ออาหาร เครียด คิดทั้งเรื่องพ่อเรื่องเเฟนที่เลิก เเต่เราไม่ได้ร้องไห้ตอนเค้ามาบอกเลิกเลยนะคะ เเค่รู้สึกชาๆที่หัวใจ
-จนตอนนี้เรากลายเป็นเหมือนคนเบื่ออาหารค่ะ ตั้งเเต่ 21 ตุลาคม ถึงวันนี้วันที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมา 27 ตุลาคม ที่ผ่านมานี้เราไม่ได้กินอะไรลงท้องเลยค่ะ เพราะกินเเล้วอ้วกออกหมด กินอะไรก็อ้วก กินเเค่น้ำได้เล็กน้อย นอนไม่ค่อยหลับ หรือไม่ก็กลัวที่จะหลับเเล้วตื่นมาผวาจนใจหาย จนไม่กล้านอน
- ตอนนี้ร่างกายมีอาการ หิวเเต่ไม่สามารถกินอะไรได้ สิ่งที่ชอบมากกลับกลายเป็นไม่อยากกิน กินไม่ลงผะอืดผะอมทุกอย่าง ร่างกายอ่อนเเรง ถือโทรศัพท์ยังหนักๆมือ วิงเวียนศรีศระ กินได้นิดๆหน่อยก็อิ่ม ท้องอืดท้องร้องหนักมาก ละก็มีอ้วกเป็นลักษณะสีเหลือง ปัสวะน้อย เป็นสีเหลืองเข้ม ปวดเมื่อยตามตัว ร้อนบ้างหนาวบ้าง บางวันก็เเทบจะไม่เปิดเเอร์กับพัดลมนอนเลย เครียดคิดมาก เรื่องเลิกกับเเฟนบ้าง เเต่ไม่ได้ตื้อไม่ได้ตามนะคะ เพราะนี่เป็นการที่ เค้าทิ้งเราไปอีกครั้งเป็นรอบที่ 2 มีอาการเหม่อลอยบ้าง มีเเอบคิดอยากจะฆ่าตัวตายบ้างเล็กน้อย เเต่ไม่ทํา
- ที่ผ่านมาไม่กลัวการอยู่คนเดียวค่ะ อยู่คนเดียวเเบบหมายความว่า มีเพื่อนคนรอบข้างตามปกตินี่เเหละค่ะ เเต่เค้าไม่ได้หายไปไหน หรือหายไปจากชีวิตเรา เเต่เรากลับกลัวการถูกทิ้งมากค่ะ หรือเเบบบว่า โดนเเฟนทิ้ง หรือพ่อทิ้ง หรือหายจากไปค่ะ ไม่กลัวตาย เเต่ถ้าตายก็ยินดี เเละบางครั้งมีเเอบภาวนาให้ตัวเองไหลตายไปเลยก็ดี
- เรื่องเพศสัมพันธ์ เคยมีกับเเฟนคนปัจจุบันคนเเรกนี่เลยค่ะ เเต่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยว รึป่าวค่ะ เคยลองมีอะไรกันครั้งเเรกวันที่ 3 ตุลาคมค่ะ ใส่ถุงป้องกัน เเต่สอดใส่ไม่เข้า อารมเหมือนจิ้มๆประมาน 2-3 ครั้งไม่ได้ดันเข้าไปเเบบรุนเเรงนะคะ ไม่สําเร็จเลยเอาออกละก็นอนหลับปกติ วันที่ 6 ปจด มาตามปกติ
------------------------------------------
1 อาการที่เล่ามาเเบบนี้ หนูควรไปหาจิตเเพทย์ หรือหมอรักษาโรคตามปกติดีค่ะ
2 คงไม่ใช่เป็นอาการคนท้องใช่มั้ยคะ เพราะหนูคิดว่าไม่น่าจะท้องเพราะตามที่เล่าข้างต้น หรือนี่เป็นอาการคนท้องค่ะ เเอบกังวลใจเหมือนกัน คิดว่าหนูจะท้องมั้ยคะ
3 หรือจากที่เล่ามาสามารถบ่งบอกได้มั้ยค่ะ ว่าอาการที่เกิดขึ้นการเบื่ออาหาร กินอะไรก็อ้วก เกิดจากความเครียดหรืออาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเเล้วไม่รู้ตัวเอง ช่วยเเนะนําสอบถามได้เลยนะคะ
หากไม่เข้าใจอาการปัจจุบันของหนู ปัจจุบันเป็นตามนี้เลยค่ะ
https://www.pobpad.com/%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3